FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[21] Bill – Shiverings

Ik weet niet hoe ik het doe, maar op de één of andere manier moet ik midden in de nacht vaak naar het toilet. En nee, niet om mijn haar te checken. Hoe dan ook, ik word tegen half twee wakker en voel onmiddellijk dat ik wéér naar de wc moet. Ik draai me om in bed, wil overeind gaan zitten, en besef dan dat ik me vrijelijk kan bewegen. Slaapdronken tast ik om me heen. Geen Tom.
Wacht.
Geen Tom.
Meteen drijft mama’s stem boven: “Ik dacht dat jullie het toch niet erg vonden om samen te slapen.”� Oh mijn God. Ik vind het wel erg. Tom niet. Dat was het eerste wat ik dacht, maar ik zei het natuurlijk niet hardop - ik voelde me onmiddellijk schuldig. En nu Tom niet naast me ligt, dringt datzelfde gevoel zich weer aan me op. Ik denk ook alleen maar aan mezelf!
Ik ga overeind zitten en kijk om me heen. Het is donker in de kamer, maar door het raam valt licht. Maneschijn. De gordijnen zijn niet eens gesloten en het raam staat open. Het raam staat open. Fuck, schiet er door mijn hoofd en ik struikel door de kamer naar de vensterbank. Half en half verwachtend mijn tweelingbroer beneden te zien liggen, buig ik me door het raam naar buiten. Mijn hart slaat als een gek tegen mijn keel, de wc is vergeten. Tom?
Nee. Godzijdank zie ik Tom nergens. Even ben ik opgelucht, dan beginnen mijn hersens weer te werken. Als hij niet naast mij in bed lag en ook niet uit het raam is gesprongen, waar is mijn broer dan wél?
Naar de wc, zegt een stemmetje in mijn achterhoofd en ik moet moeite doen om niet in paniekerig lachen uit te barsten. Als hij echt op het toilet zit, ga ik naar huis. Screw het feit dat ik geen rijbewijs heb, als Tom en ik écht constant hetzelfde denken, wil ik hier weg. Dit is toch te gek voor woorden! Ook al zijn we een tweeling.
Ik kijk om me heen, maar moet helaas tot de conclusie komen dat Tom écht niet in de kamer is. Tenzij hij onder het bed ligt. Even aarzel ik, maar dan ga ik door mijn knieën en gluur onder het bed. Ook daar is hij niet. Dat had ik eigenlijk ook wel verwacht. Tom is niet het type dat onder bedden gaat liggen, zelfs niet als hij heel depressief is. Ik, daarentegen...
Er verschijnt een kleine grijns op mijn gezicht, ook al duurt dat niet lang. De herinnering doet pijn. Een extreme rotdag op school, pestkoppen in perfecte vorm, en wat deed ik toen ik thuiskwam? Juist. Onder mijn bed kruipen en doen alsof ik niet bestond. En het aller-pijnlijkste was dat Tom er toen bij kwam zitten - we hebben toen de hele middag onder mijn bed poker liggen spelen.
Ik slaak een diepe zucht en vis mijn broek van het voeteinde, wurm mijn benen in de pijpen. Als ik Tom ga zoeken, doe ik dat liever niet in mijn ondergoed. Nog een zucht glipt van mijn lippen. Waarom moet dit óns nu weer overkomen? Ik wens haast dat ik hetzelfde kan voelen voor Tom als hij voor mij, dat zou misschien ook moeilijk zijn - maar dan zouden we tenminste sí¡men zijn. Nu hebben we het in ons eentje moeilijk.
Net als ik op het punt sta Toms kamer te verlaten, gaat de deur zachtjes open. Ik schrik, versteen, besef dan dat het Tom is. Gekleed in alleen zijn broek, met een bandana om zijn dreads, en zelfs in het maanlicht kan ik zien dat zijn ogen roodomrand zijn. Hij heeft gehuild.
Even blijven we allebei aan de grond genageld staan, hij met zijn hand op de deurklink en ik met mijn hand half opgeheven om de deur open te doen. Hij doet alsof hij me aankijkt, maar in werkelijkheid staren zijn ogen langs me heen en hij weet dat ik het zie. Ik voel een brok in mijn keel, probeer te slikken maar mijn mond is plotseling kurkdroog. Onwillekeurig glijden mijn ogen langs Toms borst. Word verliefd, godverdomme...
‘Bill?’ vraagt hij schor. Nee, ik heet Franz-Joseph. Wie denk je? Nerveus blik ik terug naar zijn gezicht. Hij staart me nu wel aan, zijn ene wenkbrauw lichtjes opgetrokken. Oh. Ja. Nee. Ja. Ik stond waarschijnlijk daarnet heel geconcentreerd naar zijn borst te staren. Dat moet hij leuk gevonden hebben.
‘Uhm...’ begin ik, weet niet wat ik moet zeggen en flap er dan uit: ‘Nee, ik heet Franz-Joseph. Aangenaam.’
Toms andere wenkbrauw gaat nu ook omhoog, dan verschijnt er een lichte grijns op zijn gezicht. ‘Volgens mij slaap jij nog half.’
Ik schud mijn hoofd. Volgens mij ben ik nog nooit zo wakker geweest. En nog nooit zo nerveus. ‘Ik moet naar de wc,’ flap ik eruit, om maar iets te zeggen.
‘Dan ga je,’ antwoordt Tom, maar blijft op de drempel staan. Ik sta nog steeds als aan de grond genageld, staar naar mijn tweelingbroer en vraag me af wat ik nu moet doen.
‘Ja,’ zeg ik, ‘ga ik ook.’
En ik blijf staan. Tom ook. Oog in oog. Vlammetjes in de zijne - paniek in de mijne? Waarschijnlijk. Ik voel mijn handen trillen, besef dat ik mijn linker nog altijd opgeheven heb, en laat die zakken. Toms ogen volgen de beweging en verbreken zo het contact met de mijne.
‘Ga dan,’ mompelt hij. Doet nog steeds geen stap opzij. Ik zet nu wel een pas naar voren. Praktisch neus aan neus met Tom.
‘Mag ik er langs?’ fluister ik.
Tom trekt een nadenkend gezicht en murmelt dan: ‘Als je het lief vraagt.’ Zijn ogen fonkelen uitdagend.
Nog nooit kostte het me zoveel moeite om “Lieve Tomi”� te zeggen. Ik vecht om mijn toon normaal schertsend te houden en zeg met ietsjes hogere stem dan zou moeten: ‘Lieve Tomi, mag ik er alsjeblieft langs?’
Hij grijnst zachtjes en doet een stap achteruit. ‘Natuurlijk, broertje.’
‘Bedankt,’ mompel ik en glip langs hem heen. De opening is zelfs voor mij net te smal, mijn haren en schouder strijken langs Toms borst. Er schiet een rilling door hem heen die ik niet wil voelen. Maar als ik op de overloop sta en zo normaal mogelijk richting de badkamer begin te lopen, moet ik zelf een rilling onderdrukken.

Reacties: