FanFic.nl

Fallen myself

32. sorry

Rebecca pov: Ik word wakker en ik zie dat er niemand in de kamer meer is. Aan de klok zie ik dat het al 11 uur is. De jongens zijn dus filmen. Best wel lief dat ze mij hier zo laten slapen. Ik sluit mijn ogen en zie beelden van de afgelopen dagen. Het is niet eerlijk. Tom doet zo’n zijn best voor mij, maar ik kan er niks mee. Ik ben mezelf niet meer en hij gaar er aan onderdoor. Dan komt er een besluit in mijn hoofd. Ik kleed me aan en pak mijn spullen. Als ik nu niet ga, blijf ik hier nog eeuwig zitten. Ik schrijf snel een briefje voor Tom. Dan trek ik de deur achter me dicht.

Sorry Tom,
Ik hou het gewoon echt niet meer uit.
Dit is het laatste wat je ooit van me zult horen.
Ik kan niet meer spelen dat ik nog steeds van je hou.
Het spijt me echt.
Groetjes Rebecca.

Als ik in de trein zit, twijfel ik nog steeds over sommige zinnen. Het is best wel slecht van mij om zo te liegen, maar het is beter als de waarheid. Als hij weet dat ik nog steeds tot over mijn oren op hem ben, komt hij me meteen achterna. Dat wil ik echt niet hebben. Hij moet verder met zijn leven en het niet verdoen met mij. Ik ben niks waard. Ik heb niet eens een leven. Ik ben maar een leeg omhulsel, mijn ziel is al een paar jaar dood. De tranen lopen zachtjes over mijn wangen.

Als de trein gestopt is, neem ik een taxi richting Romeo’s huis. Mijn ouders zijn een paar dagen weg en mijn broer zit bij Abby. Dus zou ik richting Romeo vertrekken. Ik bel aan. Het duurt niet lang voordat de deur opengaat. Ik zie de verwarring in zijn ogen. “Zou jij niet pas morgen terugkomen.”� ik knik. “Waarom ben je hier nu al dan?”� Met zijn ogen wil hij de mijne doorboren. Ik wend mijn blik af en loop langs hem heen naar binnen. Romeo loopt door om iets te drinken te pakken. Vrij snel begin ik weer te huilen. Ik kan er niks aan doen. Het is een teken van zwakte, maar het lucht op. Twee armen zetten mij rustig op de bank. “Ik kan het niet meer.”� is het enige wat ik zeg. Romeo laat me rustig uithuilen. “Wat is er gebeurd Becca,”� vraagt hij als ik rustiger ben. “Ik kan het niet meer. Het lukt me niet meer. Ik kan niet meer vrolijk zijn. Het acteren lukt niet meer. Ik ben kapot.”� “Meid, je moet iets duidelijker zijn.”� “Ik ben verkracht,”� fluister ik dan. Ik voel de spieren onder mij aanspannen. “Tom had zijn handen godverdomme van je af moeten houden. Hij wist toch wat er was gebeurd?”� “Tom is onschuldig. Frank is schuldig.”� “Die godverdommense klootzak,”� hoor ik hem hard schreeuwen. Ik krimp ineen van zijn stem. “Sorry, maar wat doe je nu dan hier.”� “Ik kan het niet meer Romeo. Ik wil Tom geen pijn meer doen, met wie ik ben. Ik ben mezelf niet eens meer. Hij heeft recht op een gelukkig leven. Het mijne is er toch al aan,”� huil ik. Zijn troostende hand gaat in een regelmatig tempo over mijn rug. Ik wordt er rustig van. “Dit vind je misschien niet leuk, maar zullen we even de praktische zaken bekijken?”� Ik knikte. “Je ouders weten nog van niks, evenals je vrienden en broer.”� Ik knik weer. Ik pakte het brood dat Romeo voor me had klaargemaakt. Het is meer dan dat ik iedere keer gegeten heb. Toch eet ik het op. Alleen al snel moet ik naar de wc rennen en komt alles er weer uit. Romeo houdt rustig mijn haar uit mijn gezicht. Even later lig ik met een kruik op de bank. “Rebecca, dit ga je niet leuk vinden, maar had Frank een condoom om.”� “Ik weet het niet.”� Ik begin in paniek te raken. Waar wil Romeo heen. “Wanneer ben jij voor de laatste keer ongesteld geweest?”� “Dat weet ik niet precies dat staat in mijn agenda.”� Romeo gaat mijn agenda halen en een vreemd gevoel besluipt mij. Het zal toch niet hè. Het kan niet. Romeo kijkt me in de ogen. Gelijk begin ik weer te huilen. “Sssst, ik ga morgen wel een zwangerschapstest halen,”� sust hij me. Ik knik. Dan tilt Romeo me zijn bed in en komt naast me liggen. “Het komt allemaal wel goed.”� Ik geloof hem. Met mijn hoofd tegen zijn schouder val ik in slaap.

Reacties: