Hoofdcategorieën
Home » Overige » For you in full blossom » The Beginning of Stormy Love
For you in full blossom
The Beginning of Stormy Love
"Welkom terug." zei Naoko toe we terug waren op school.
Nakatsu en ik liepen terug naar mijn kamer.
"Mizuki? Waarom ben je terug gekomen?" vroeg Nakatsu, ik keek naar de grond, "Ik bedoel, je was toch wezen kijken in het trainingskamp? Het is oke als je het me niet wilt vertellen."
Nakatsu pakte zijn spullen, "Ga je weer terug naar je eigen kamer?" vroeg ik.
"Yep, ik heb gehoord dat de waterpijpen alweer zijn gemaakt. Bedank Sano nog voor mij oke?" en Nakatsu draaide zich om.
Ik pakte zijn oranje t-shirt vast, "Kan je.. nog even blijven?"
Nakatsu draaide zich om, "Geen probleem."
Hij ging op Sano's bed zitten en ik op mijn balkon.
"Denk je dat het mogenlijk is voor mensen om van vriendschap over te gaan naar liefde?" vroeg Nakatsu.
"Mmm. Ik denk het." antwoorde ik afwezig.
"En voor Mizuki, is er iemand waar jij gevoelens voor hebt?"
"Yeah..."
"Is die persoon... erg dicht bij je?"
"Yeah..."
"Dus, je houd van die persoon?"
"Nee."
"Oke."
"Maar soms heb je het niet door omdat die persoon te dicht bij is."
"Echt waar?"
"Ja! Dat is echt waar."
"Nakatsu..."
"Ah?"
"Te dicht bij." Nakatsu was binnen één tel van Sano's bed naar mijn balkon gekomen en zat véél te dicht bij.
"Toilet!" ik rende de kamer uit en liet Nakatsu achter.
"De persoon waar Mizuki om geeft... Ben ik!" zei Nakatsu
Nee. Nee. Nee. Wacht even. Hij is een jongen en ik ben een jongen. Dat is onmogenlijk! Maar, als Mizuki mij echt leuk vind dan heb ik geen reden om hem af te wijzen, want liefde is onvoorwaardelijk.
Maar, í¡ls Mizuki en ik verliefd zijn, trouwen en kinderen krijgen... Dan moeten we samen naar onze kinderen hun scholen voor gesprekken. En als we uit het standpunt van onze kinderen kijken, dan weten ze niet eens wie de vader en wie de moeder is.
"We kunnen niet eens kinderen krijgen." lachte Nakatsu, zijn telefoon ging af, een sms.
Nakatsu-san, kunnen we morgen afspreken? Komari
"Oh, dat is lang geleden!" zei Nakatsu toen Sano binnen kwam.
"Ashiya?" zei Sano.
"Ah, toilet. Hij doet er wel lang over."
Ik ging naar de 'nurse-room' Umeda was er niet meer. Ik keek uit het raam naar de maan en dacht na en viel in slaap.
Ik werd wakker van Umeda die op mij ging zitten, ik was in slaap gevallen op het bed.
"Dit is geen hotel." zei hij, "En ook geen 24uur internet café. Tot slot is dit ook niet de Sano Izumi strategie hoofdkwartier."
"Mizuki is de hele nacht niet terug gekomen." zei Nakatsu tegen Sano die zijn spullen pakte, "Is er iets gebeurd op het trainings kamp?"
"Nee."
"Dan waarom is hij niet terug gekomen?"
"Hoe moet ik het weten?"
"Hij was heel erg blij toen je mee deed aan het trainings kamp. Dus is het best wel gek."
"Het is niet mijn fout."
"Dus dat is waarom je het trainings kamp verliet zonder een woord te zeggen." zei Umeda.
"Als ik.. hem niet zo pushte om nog eens te springen, dan had hij niet zo veel pijn te hoeven hebben of het er bij te laten zitten omdat hij niet meer kan springen. Ik dacht dat als ik in deze school kon komen, dat ik Sano kon overtuigen om weer te springen. En zo snel als hij was gefocust dat hij dan gelijk kon springen."
"Denk je echt zo? Waarom denk je dat Sano op zijn knieën ging?"
"Eh?"
"Het is omdat hij wíl springen. Sano wilt zich zelf weer terug vinden door weer te gaan springen. Het zal inderdaad pijnlijk worden, maar Sano moet er echt aan werken."
"Sakura Commitee?" zei Naoko.
"Ja, vroegere generaties hadden dat. Dan werkte de drie Dorm leiders samen om problemen op te lossen." zei Nanba.
"Nee, nee en nog eens nee!" zong Oscar tegen Tennoji, Dorm 1 en 3 waren ook de kantine binnen gelopen.
"Wij kunnen nooit samen werken! Nanba zeg er wat van Tennoji is onredelijk bezig."
Ze stonden met z'n drieën te bekvechten tot er opeens een pijl uit het niet de muur in boorde.
"Waar kwam die vandaan?"
Nanba pakte het briefje van de pijl af, "Osaka Sports?"
"Vind de schat dat diep in Osaka High is." stond er op de voorpagina.
"Dus er is een schat hier ergens in de school?" zei Oscar.
"ECHT!?" iedereen sprong naar achter.
"Zou het Tokugawa's* begraven goud kunnen zijn?" zei Naoko.
"Zou het geld zijn?"
"Hot spring?"
"Oke! Laten we op schattenjacht gaan en de verstopte schatten vinden!" riep Nanba.
Ik liep over het erf van de school te dwalen, toen ik bij schoolpoort kwam racete er een taxi naar binnen en stopte voor mij.
Een vrouw stapte uit, "Mizuki!" riep ze, "Mama?" ze omhelsde mij en ook mijn vader liep de taxi uit.
We gingen naar een café waar we rustig konden praten.
"Je lijkt echt op een jongen." zij mijn moeder, "Heb je je immage veranderd?"
"Ja ik denk het, waarom zijn jullie hier?"
"Honeymoon natuurlijk!"
"Hoe bedoel je natuurijk? Jullie zijn allang getrouwd."
"Op een dag zei je vader dat hij bezorgd om je was, dus we hebben een familiesuite gehuurd voor vannacht, waarom blijf je vannacht niet bij ons?" Misschien doe ik het wel, dan hoef ik niet terug naar de Dorm. "Ja oke."
"Nakatsu?" toen ik mij omdraaide zag ik Nakatsu met Komari, "Wie is dat? Je vriendje?" vroeg mijn moeder.
Ik duwde haar naar buiten.
Hij kwam op mij afgerend en greep mij in mijn nek, "Waar was jij vannacht? Ik heb me zorgen gemaakt!"
Ik kreeg Komari in het oog, "Komari-chan!" zei ik.
Ze lacht naar mij, "Nakatsu en ik zijn op een date." zei ze.
"Komari hou je mond, het is niet wat je denkt hoor!"
"Hoezo niet, dat is toch leuk?" zei ik, "Oja, vannacht slaap ik bij mijn ouders, wil je dat tegen Nanba zeggen?"
Ik rende nog even naar Komari, "Nakatsu is een super leuke jongen!"
"Ja." zei ze lachend.
"Oh het is raar om jou te zien hier rond dit tijdstip." zei Nakatsu tegen Sano toen hij de kamer in liep.
"Ik kwam even mijn t-shirt wisselen."
"Heb je gezweet? Ik heb Mizuki net gezien." zei Nakatsu, Sano keek om en stopte even, "Zijn ouders zijn in de stad. Hij blijft bij hen slapen in het hotel vannacht." Sano knikte even en wilde de deur uitlopen, alweer.
"Nog steeds, er is iets gebeurd he?" zei Nakatsu.
"Ik heb hem teleurgesteld. Hij is helemaal gekomen om mij te zien, maar ik kon niet springen. Dus.."
"Ik denk niet dat Mizuki jou daarom ontwijkt. Er moet een andere reden zijn."
"Zelfs als dat er is, het enige wat ik nu kan doen is springen."
Ik liep naar de plek waar ik met Nakatsu had afgesproken, zojuist had hij mij gebeld en ik moest zo snel mogenlijk naar het park komen. Maar in plaats van Nakatsu stond Sano daar.
"Yo!" zei ik nep vrolijk en ging zitten op een bankje."
"Ik denk dat wij in Nakatsu's val zijn getrapt." zei Sano.
"Mmm."
"Jij. Waarom ging je weg zonder een woord te zeggen?" vroeg Sano.
"Dat is omdat... Omdat."
"Jij dacht dat ik pijn had bij het smeken?"
"Ja een beetje, nee eigenlijk heel erg."
"Ben je stom? Begrijp het niet verkeerd, ik ben niet weer begonnen met springen door jou. Je bent nog even vol van jezelf als eerst. Denk je dat de wereld om jou draait?" zei Sano boos.
Ik liet mijn hoofd hangen, het deed pijn.
"Maar.. um.. Ik bedoel.. Jij."
"Je hoeft het niet te zeggen!" schreeuwde ik, hij keek op, "Ik was erg deprisief, dat ik je had gedwongen."
"Waarom was je dan deprisief? Dat is stom."
"Je hebt altijd gedaan wat je zelf leuk vond."
"Je bent wel een druk persoontje he?" zei hij spottend en liep weg.
"Wat? Jij hebt je haar net als Kitaro* laten groeien."
"Lijk ik op Kitaro? Dan ben jij zeker mijn Eyeball Father*." zei Sano terug.
"Eyeball Father?"
"Ja! Je bent me altijd aan het Eyeballen! Zodat je alles kan zien."
"Dag Father!" riep hij en liep boos weg.
"Hey! Kitaro wacht!"
Die avond na het dinner met mijn ouders belde ik Nakatsu boos op.
"Waarom liet jij mij met Sano bijeen komen?"
"Ik moet gewoon mijn vrienden helpen wanneer zij dat nodig hebben."
"Echt?"
"Zelfs al weet ik niet wat er precies tussen jou en Sano is, ik weet dat jij altijd te veel denkt."
"Eh?"
"Nee, laat mij dit anders zeggen, meestal zeg jij een ding en dan hij iets anders en dan beginnen jullie te ruziën. Ik heb Sano nog nooit iemand zo zien behandelen als jou. Met andere woorden, hij stelt zichzelf open als hij met jou is."
"Asiya! Daar ben je eindelijk!" zei Naoko toen ik de kantine in liep, "We hebben je nodig! We zitten op het puntje van het raadsel op te lossen! Alle drie de Dormen hebben een aanwijzing maar niemand wil delen!" ging hij verder.
"Jullie moeten ook samenwerken!" zei ik.
"Misschien is dat nog niet eens zo'n heel slecht idee." zei Nanba.
Nanba, Oscar en Tennoji pakte hun kaart en legde die op tafel.
HI BA RI stond er op de drie kaartjes.
"Ik denk dat jullie Hibari moeten opzoeken." zei ik na tien minuten, blijkbaar hadden ze het verband niet gezien.
De hele groep rende naar buiten en waren binnen vijf minnuten waren ze weer terug met een nieuwe aanwijzing. Er was alleen een foto met een oude man er op, met de tekst, 'De schat is in mij.'
Ik keek naar de foto, "Dat is de man van het schilderij!" riep ik en wees naar de grotere versie van de man.
Nanba en Tenoji haalde het schilderij van de muur af en daar achter zat een kluis. Ze keken elkaar even aan en opende de deuren. In de kluis lagen drie witte gewaden met een brief erop.
Tenoji las voor: "Als de drie Dorm leiders niet zullen meedoen heeft de school geen toekomst. Vanaf nu zijn jullie het Sakura Commitee, jullie zullen de leerlingen vanaf nu vertegenwoordigen in deze uniformen. Overwin alle obstakels en bereik de top."
En zo ontstond de nieuwe generatie van het Sakura Commitee.
Alleen begon er gelijk weer een gevecht wie het Commitee zou leiden. Iedereen stond te vechten en Nakatsu en ik stonden aan de zijkant. "Wat is er aan de hand?" zei Sekime die naast ons kwam staan. "Oh! Sekuchi! Hoe is het met je?" vroeg Nakatsu.
"Ik ben Sekime!" riep hij boos, "Maar ik heb groot nieuws! Sano heeft de sprong gehaald!"
Mijn gezicht vertrok "Wat?"
"Hij heeft de standaard hoogte gehaald, zijn sprong was gewoon perfect. De andere leden hebben Sano weer geaccepteerd in het team."
"Ik ben zo blij! Eh Mizuki?"
Ik rende weg naar het sportveld maar halverwege kwam ik Sano al tegen, "Echt waar je bent sloom." zei hij.
"Niet. Waarom heb je me niet gezegt dat je ging springen?"
Ik liep naar hem toe, "Is het waar dat je de sprong hebt gedaan?"
"Hij telt niet."
"Wat? Ik begrijp het niet, je het het gehaald toch?"
"Misschien."
"Probeer je grappig te zijn? Waarom heb je het me niet verteld?"
"Ik heb het je net verteld."
"Ik begrijp het niet! Wil je echt niet dat ik je zie springen?"
"Yup."
Ik keek hem aan en viel even stil.
"Het is alleen dat ik wil dat jij mij ziet springen in de officiële wedstrijd."
"Eh?"
"Dus wil ik dat je het nog niet ziet."
"Sano.." ik keek even naar beneden vechtend tegen de tranen.
"Hey? Wat is er?"
"Ik ben gewoon blij." er rolde een traan over mijn wang.
Sano stapte dichter bij en sloeg zijn armen om mij heen.
Ik besefte mij eindelijk dat mijn gevoelens voor Sano liefde is.
* Tokugawa is een oude legende.
* Kitaro - een manga karakter van GeGeGe no Kitaro, hij had ook zijn haar lang laten groeien om zijn ogen te verbergen.
*Eyeball Father - een andere GeGeGe no Kitaro karakter die Kitaro's vader is en een lopende oogbal.
Reacties:
Omg, dit is echt te cute.
Me wants more!!
Maar volgens mij wil ik dat altijd?!?!?
Maar ga maar verder
I LOVE NAKATSU !!!