FanFic.nl

Meredith Josephine McFletcher

3.

De tranen lopen over mijn wangen, ik wist niet dat ik kon huilen aangezien ik een vampier ben. Ik stop ergens aan de rand van een weilandje en ga tegen een boom aanzitten, met mijn gezicht naar de open vlakte. Als ik geluiden hoor spring ik snel achter de boom. Dan komen Holly en Colin het weilandje in. Ik stop met ademen, zodat ik Holly niet weer aanval want dat verdient ze niet. ‘Wacht even Holly, ik hoor wat!’ zegt Colin. Ik zie dat hij verdedigend voor haar gaat staan. Ik zucht en ga weer met mijn rug tegen de boom aan zitten, maar dan met mijn gezicht het bos in. Ik hoor een grom en de boom trilt. Ik spring op, draai me om en spring naar achteren, tegen een andere boom aan. Deze kraakt en begint te schudden. Daar staat Colin. ‘Mer? Wat doe je hier?’ vraagt hij verbaasd als hij me ziet. ‘Ik.. ik.. ik weet het niet!’ zucht ik. De tranen lopen nog steeds door. ‘Mer, je huilt!’ zegt hij, nog verbaasder. ‘Ja ik weet het!’ snik ik. ‘Ik wist niet dat..’ begint hij. Ik schud mijn hoofd en draai me om. ‘Ik ga Colin, ik ben anders dan jullie, ik kan dit niet!’ fluister ik. ‘Bedoel je dat hele vegetariër gedoe?’ vraagt hij. ‘Nee, dat kan ik wel. Maar de deur.. en ik.. en Joshua..’ begin ik, niet in staat om mijn zin af te maken. ‘Ga even zitten, adem diep in en leg het dan uit!’ zegt Holly, die er nu ook bij is komen staan. ‘Holly, het spijt me! Ik wou het niet, het ging vanzelf..’ begin ik te ratelen. ‘Het maakt niet uit, ik ben wel wat gewend!’ zegt ze glimlachend, mij geruststellend. Colin zet mij tegen een boom aan en duwt zo op mijn schouders dat ik wel moet gaan zitten. Ik haal een paar keer diep adem, ook al heb ik dat niet nodig. ‘Jullie waren net weg. Toen waaide opeens de deur los, Joshua wou die dicht gaan doen en stond op ongeveer 5 meter afstand. Ik dacht tegen mezelf: ‘deur dicht, deur dicht!’ want ik had last van de wind. En toen ging de deur opeens dicht. Ik vond het raar en wou controleren of het aan mij lag. Dus dacht ik bij mezelf: ‘Deur open, deur open!’ en de deur ging weer open. Toen begon Jack mij te ondervragen en ben ik weggelopen. Ik ben anders, snap je?’ leg ik uit. Colin begint geruststellend te lachen. ‘Waarom lach je? Zoveel grappigs is er niet aan!’ zeg ik. ‘Je bent niet de enige die anders is hoor!’ zegt hij glimlachend. Ik kijk hem vragend aan en hij zegt: ‘Ik voel hoe de situatie in elkaar zit, en kan zo de situatie veranderen op een positieve manier. Emily voelt hoe mensen en vampiers in elkaar zitten, en kan dus goed met mensen en vampiers omgaan..’ ‘Ik voelde me vertrouwd bij haar!’ onderbreek ik hem. Hij knikt en gaat verder: ‘En Harry kan het weer voorspellen en veranderen. Dus als wij willen baseballen, laat hij het even lekker onweren voor ons!’ Colin lacht weer. Nu lach ik ook en zeg: ‘Dus ik ben niet raar!’ ‘Nee!’ antwoord Colin, terwijl ik het meer als bevestiging zei dan als vraag. ‘Kan je het eens voordoen?’ vraagt Holly dan, verlegen. Ik knik en glimlach. Ik zoek een losse tak en denk: ‘Tak vlieg, tak vlieg!’ De tak vliegt de lucht in. ‘Waaw!’ zegt Holly. Ik glimlach. ‘Heb je dat altijd gekund?’ vraagt Colin. Ik haal mijn schouders op en zeg: ‘Nog nooit geprobeerd of zo!’ Ik glimlach. ‘Kom, ik breng je weer terug naar ons huis. Jack wil je alleen onderzoeken omdat hij het interessant vind!’ zegt Colin; ‘Holly, wij gaan daarna weer terug hierheen, goed?’ Holly en ik knikken tegelijk.

‘Sorry voor Jack!’ zegt Emily tegen mij als ik weer binnen kom lopen. Colin en Holly lopen achter me aan, en als Sophie Holly ziet loopt ze de kamer uit. Ik glimlach naar Emily. Jack loopt naar me toe en begint tegen me te praten. Over onderzoeken die hij wou doen naar mijn ‘gave’, over de ‘gaven’ van zijn ‘familie’ en nog wat dingen wat ik maar meteen uit mijn hoofd gezet heb. Holly en Colin lopen weer naar buiten, terug naar het weilandje. Thomas valt me nu pas op, hij zit stil in een hoekje op de bank. ‘Hij praat niet veel!’ zegt Jack; ‘Hij zit het liefst in een hoekje, stil en alleen!’ ‘Waarom?’ vraag ik. ‘Hij vind het nog steeds moeilijk met wat we zijn. Hij heeft dit nooit gewild!’ legt Jack uit. ‘Het is toch niet zijn fout?’ zeg ik. Jack schud zijn hoofd. Ergens snap ik Thomas wel, we zijn monsters, we drinken bloed van dieren, anderen van mensen wat ik nog erger vind! ‘Loop je even mee? Dan kunnen we even rustig praten!’ zegt Jack dan, mijn gedachten verstorend.

In zijn kamer begint Jack mij te ondervragen. Ik probeer op alle vragen zo’n goed mogelijk antwoord te vinden en deze zo goed mogelijk te formuleren. Dan vraagt hij waar ik overal geweest ben. ‘Euh, Parijs, Berlijn, een aantal plaatsjes in Spanje, wat grotere steden in Mexico, heel veel plaatsjes in Noorwegen, Zweden en Finland, Rusland, nog wat plaatsjes in Amerika en nu zit ik hier in Yellowknife, Canada!’ noem ik op. ‘Spanje, Mexico, Berlijn en Parijs, daar is het overdag toch mooi weer?’ vraagt Jack geïnteresseerd. Ik knik en zeg: ‘Ik was overdag meestal in pakhuizen, appartementen en noem maar op en ’s avonds ging ik naar buiten.’ Ook Jack knikt nu, hij snapt het.
We kletsen nog even over wat ik van de plaatsjes vond waar ik geweest ben en dan opeens vraagt hij of ik bij hen zou willen blijven wonen, omdat we hetzelfde zijn en omdat ik een ‘gave’ heb. Verschrikt sta ik op, een reactie die ik vaak heb als ik zit en schrik. Jack kijkt me vragend aan. ‘Dat weet ik nog niet. Daar moet ik nog even over nadenken!’ antwoord ik. ‘Je kunt zo lang wel hier blijven, als je dat wil!’ zegt Jack. Ik knik en glimlach. Ik loop naar beneden, nadenkend. Ik loop zo door naar buiten, een handbeweging en de deur vliegt open. Ik begin er al een klein beetje gewend aan te raken. Ik loop naar het bos, en ren daar verder, een beetje rust, even nadenken.

Reacties: