FanFic.nl

Bite [Vamps]

Fears and tears [09]

Even kijkt Tom me aan, zwijgend, vragend. Dan begint hij luid te schaterlachen. Zijn hand laat mijn arm los en hij ploft op zijn knieën op de grond, terwijl zijn schouders schokken en die lach zijn mond nog steeds verlaat.
Ik staar naar hem.
Hij.
Lacht.
Wat betekent het? Gelooft hij me niet?
Natuurlijk gelooft hij me niet.
‘Tom!’ zeg ik geïrriteerd en tik tegen zijn schouder. Hij heft zijn hoofd op en kucht even, om daarna overeind te gaan staan en me weer gewoon aan te kijken.
‘Ja?’ vraagt hij en houdt duidelijk zijn lach in, een gesmoord lachje klonk achterin zijn keel.
‘Ik meen het.’
Een wenkbrauw gaat de lucht in, het is weer stil. Tom schuifelt iets dichter naar me toe en zucht zachtjes.
‘Het is niet meer grappig. Of misschien toch een beetje.’ Een grijns vormt zich met zijn lippen. Ik kijk hem aan. Grappig?
Razernij kolkt net onder mijn huid.
Het is niet bedoelt om grappig te zijn. Er is helemaal niets grappigs aan. Het is vreselijk!
‘Julia, je gelooft die onzin toch niet zelf?’
‘Natuurlijk!’
Zo onopvallend mogelijk rolt hij met zijn ogen, maar ik sta vlak voor hem en zie het. Mijn hand spant samen tot een vuist en met moeite houd ik me van hem slaan.
‘Julia, meen je dat? Hoe kun je zoiets zeggen? Het houdt niet eens een logisch verband! Je komt in de zon, je hebt geen scherpe hoektanden, je slaapt niet in een doodskist,…’
‘Ik ben Dracula niet!’
‘Je zei net…’
Ik draai me om en bijt op mijn vuist, mijn tanden boren zich in mijn huid en laten een lichtroze streep achter. Een ogenblik later is het weg.
‘Weet je, geloof wat je zelf wilt. Ik ben weg.’
Als ik me omdraai, zie ik nog net de zoom van zijn jas om de hoek. Ik ren achter hem aan, stop in de trappenhal en kijk hem na, terwijl ik vecht tegen de opwellende tranen.
‘Tom, loop nu niet weg.’ jammer ik zachtjes.
‘Ik kom pas terug als je stopt met die onzin.’
Voor de tranen echt goed door kunnen breken, storm ik mijn appartementje weer in en sla de deur toe. Wind glijdt de hal in en speelt met de bladeren van de potplant in de hoek. Het raam. Dat was ik vergeten.
Geluidloze druppels zout en verdriet rollen over mijn wangen terwijl ik de woonkamer in sjok, een donkere schaduw op de muur beweegt en verdwijnt, en komt dan weer terug in de vorm van takken van een boom.
Als ik niet had meegemaakt wat ik net had meegemaakt, was ik helemaal gek geworden. Maar per slot van rekening is het gewoon een stomme schaduw, want hij is niet van Tom.
Ik ga op de vensterbank leunen en kijk naar buiten. Niemand te zien. Ofwel heeft Tom enorm snel gelopen om de straat uit te komen, ofwel wemelt hij ergens in de schaduwen rond.
Bomen ruisen heen en weer, gooien schaduwen over me heen en in de kamer, en tocht doet mijn haren tegen mijn hoofd ketsen.
Een hand klemt zich om mijn keel en tilt me op, ruw wordt ik tegen de muur gedrukt. De kille, vuurrode ogen van Demitri boren zich in die van mij en ik snak naar adem, adem die ik niet nodig heb, maar ik doe het toch.
‘Er is hier iemand loslippig geweest.’ gromt hij en drukt zich tegen me aan.
Mijn ogen flitsen door de kamer. Hoe weet hij…
Schaduw, open raam.
Natuurlijk!
Ik probeer hem van me af te duwen maar deze keer is hij niet van plan me los te laten. Hij grijnst zijn hoektanden bloot, die net gegroeid zijn.
Onze tanden komen pas tevoorschijn op hetzelfde moment als onze ogen rood worden, als we bloed ruiken en er naar verlangen of als we boos zijn.
Ik piep.
Hij is boos, aangezien dat eerste niet kan.
‘En waarom heeft Julia de sterveling ingelicht?’
‘Ik, euhm…’ stammel ik.
Hij knijpt me bijna fijn en zijn ogen glijden van mijn hoofd naar beneden, zijn andere hand gaat langs mijn heup.
‘Blijf van me af!’ gil ik en schop hem tegen zijn scheenbeen. Dat heeft weinig tot geen effect, behalve dan dat hij er nu nog meer plezier aan beleeft.
‘Afblijven hé?!?’ gromt hij in mijn oor en drukt een kusje vlak onder mijn oorlel. Een rilling gaat langs mijn ruggengraat.
‘Ja!’
Snelle voetstappen, een soort gegrom en dan niets. Ik heb mijn ogen toegeknepen.
‘En dan hebben we hier de sterveling.’ lacht Demitri.
Ik schiet van de muur af en open mijn ogen pas als ik iemand in mijn armen heb, en ik zie dat het Demitri is.
‘Je blijft van hem af.’
Zijn hoektanden worden nog iets langer en scherper, zijn ogen roder. Tom kijkt geschrokken van Demitri naar mij en weer terug.
‘Hij… Jij…’ Zijn ogen worden groot, ongelovig knippert hij. ‘Het is echt?’
Demitri rukt zich bijna los, maar dan gebeurt er iets dat ik amper kan bevatten. Een schok gaat door me heen, en voor ik het besef, gooi ik Demitri tegen de muur en spring voor Tom. Demitri stormt op me af, maar weer duw ik hem weg. Zijn hoofd komt tegen de muur en even is hij van zijn wijs gebracht. Zijn ogen gaan door de kamer, rusten op mij en een verlammend gevoel neemt bezit van me. Ik ben aan de grond genageld en wens dat hij ons nu met rust laat. Als hij Tom iets aandoet, vergeef ik dat mezelf nooit.
Hij schiet naar het raam en verdwijnt in een waas van zwarte stof en gegrom.
Ik hoor Tom achter me, luid ademend en schuifelend.
Verbaasd knipper ik met mijn ogen. Hij ging gewoon weg. Wat is er aan de hand.
Oh god, mijn hoofd.
‘Julia?’

Reacties: