FanFic.nl

De Elementen - De aardleerling -

Hoofdstuk 15: Geestelijke aardschool

De vogels fluiten al wanneer Kuro zijn ogen opent. Hij merkt dat het zeer stil is in zijn hutje. Jako was al op. Kuro vind het leuk dat hij nu de kamer even voor zich alleen heeft. Nu de lichte zonnestralen het hutje verlichten merkt Kuro een oud gammel bureautje dat voor zijn bed staat. Toen het gisteren donker was kon Kuro dit niet zien. In het bureautje zit een lade die een zeer mooi handvat heeft. Kuro wordt door nieuwsgierigheid overweldigd en besluit om de lade te openen zodat hij kan zien wat het bevat. Zeer zorgvuldig plooit hij zijn deken op en doet zijn schoenen aan , hij is namelijk de vorige nacht met zijn kleren aan naar bed gegaan.
De lade trekt Kuro merkwaardig sterk aan. Hij wenst vurig dat hij de lade kan open rukken. Maar wanneer hij het handvat van de lade met zijn vingers omringt merkt hij dat er een slot naast het handvat staat. Kuro hoort een een klik... ‘de lade zit niet op slot!’ Juicht Kuro. Hij opent de lade en merkt dat er een oud stoffig boek in ligt. Die aan de hoeken een gouden beschermingsrandje heeft. Op de voorkant van het boek staat in een gouden lettertype getypt: ‘Het dagboek van Anne Bonkels.’
Kuro wil het dagboek openen maar dan gaat de deur open van het hutje.
‘Kuro! Je bent op, kom vlug mee met mij, Owaki en zijn stam hebben al eten voor ons gemaakt. Ze ontvangen ons als echte koningen!’ Roept Jako opgewerkt naar Kuro.
‘Maar Kuro? Wat heb je daar onder je arm?’
Kuro had in een reflex het boek onder zijn arm verstopt maar Jako had dit opgemerkt. ‘Het is niets Jako... gewoon mijn magieboek. Ik kom zo!’ Langzaam steekt Kuro het dagboek in zijn rugzak. Jako gaat weer naar buiten en sluit de deur achter hem. Ook Kuro die nu wist dat het geen zin meer had om nog verder in het boek te lezen volgde Jako naar het ontbijt.

Het ontbijt verliep foutloos. De tafels waren gedekt met het lekkerste eten , dat dacht Kuro, dat er bestond. Ook het drinken was helemaal niet mis. Het frissen kokosnootsap vind Kuro een van de beste dranken die hij ooit dronk.

Het is middag. En het is tijd voor Jako en Kuro om de eerste keer naar de aarsturingsschool van Owaki te gaan. Wanneer ze aankomen merken ze dat Owaki hen niet staat op te wachten. Het is een andere man die naar hen toe loopt en hen begroet. ‘Hallo beste kinderen!...’ Jako vezelt stil in het linkeroor van Kuro ‘Pf! Als hij denkt dat wij nog kinderen zijn!... Wij gaan verdorie de wereld van een groot kwaad redden!’ ‘...Jullie gaan vandaag beginnen met het geestelijk aardesturen. Volg mij rustig naar binnen , we zijn maar met 5 leerlingen in de klas en daar heb ik jullie al bijgeteld.
De school van de stam is heel anders ingedeeld dan de grote aardsturingsschool van Bah’kar. Er zijn geen dure versieringen , geen grote binnenplaatsen en de klassen zijn enorm sober. Na enkele klassen hebben gepasseerd vraagt Kuro zich af of er eigenlijk wel andere leerlingen in deze school zitten. De gangen zijn verlaten en dat waren alle klassen ook.
Alsof de meester Kuro’s gedacht heeft gelezen zegt hij met een luide stem: ‘ Vandaag zijn er veel mensen die niet komen omdat de Grote Pluk begint. Op deze dag zet de koning man en macht in om onze voedselvoorraden bij te vullen. Aan het einde van een smalle gang opent de meester de deur van het lokaal. Binnen treft Kuro drie andere leerlingen aan. Maar deze waren anders dan de medeleerlingen in Bah’kar. Er waren twee mannen die Kuro zesentwintig schatte en er was ook een vrouw die hij achtien achte. De klas zelf is klein en knus net zoals alle andere lokalen die Kuro was tegengekomen in zijn tocht door de gang. Opnieuw staat er een bureautje ,veel gammeler dan hetgene in de GSVAL maar toch ziet het eruit alsof het magisch is beschermt door een onzichtbare laag om stof tegen te gaan. Het is immers het enige meubelstuk waar geen aardebrokken aan gingen of die ondergedompeld zijn in een brij van modder. De leerkracht begint met zijn lange dag en vraagt poeslief aan zijn enige vijf leerlingen om rustig te gaan zitten. Ook loopt hij rustig naar een dicht gordijn, terwijl de ogen van alle vijf de leerlingen (jako en Kuro inbegrepen) hem volgden, en opent het. Onmiddelijk word Kuro verblind door een fel licht. Hij knijpt zijn twee ogen samen en kijkt door de spleetjes naar de andere leerlingen. Ook zij volgden het ritueel van Kuro. De meester zelf staat met zijn ogen open naar buiten te turen. Hij mompelt iets in zichzelf en dan loopt hij met zijn 2 handen op zijn rug terug achter zijn bureau. Kuro merkt nu ook dat er achter het gammele bureautje een bord hangt. Het bord is niet peckzwart zoals in de GSVAL maar dit was ook niet nodig voor Kuro. Hij vind het fijn dat hij eens niet in een ‘perfecte’ school zit. Wanneer Kuro weer opkijkt naar het bord ziet hij dat de meester er wat opschrijft:
Vandaag , derde dag van de vierde week van de 578ste zonnecicli gaan wij onze eerste geestensturing leren.
Daarna kijkt hij met een opgetrokken neus naar Kuro. Jako steekt zijn vinger in de lucht wanneer de meester op het punt staat om iets te vragen aan Kuro.
‘Ja meneer Jako?’ Vraagt hij streng, zijn wilde bos haar draait een beetje naar rechts.
‘Meester , waar moeten wij trainen er is hier geen plaats om een gevecht te beginnen!’
De meester die door Jako heen kijkt beweegt zijn twee armen in de lucht. De kast waarvan Kuro dacht dat het een oud stoffig ding is dat nooit gebruikt is verschuift een meter naar rechts. Achter de kast wordt een grote holte zichtbaar. Kuro kijkt van de holte naar de overige leerling, zij verschoten niet van de holte. Waarschijnlijk wisten ze al dat die plek er was. Ook Jako kijkt heel verbaast naar de Holte, zonder te beseffen dat de meester tegen hem spreekt.
‘Achter deze kast zit een grot die wij hebben uitgehouwen toen we deze school opbouwden. Dit is de grote trainplek. Hij gebaard naar alle leerlingen om hem naar binnen te volgen. Ook Kuro volgt hem. De holte leid naar een zeer grote grot. De grot is zeer groot uitgehouwen, opnieuw lijkt het alsof dit magisch is gebeurd. In het midden staan enkele obstakels. Rechts daarvan staat een tribune, daar nemen de overige leerlingen plaats. Wat kuro ook op viel is dat er nog meer holtes waren die allemaal samenkomen in deze grot. De meester beantwoord zijn vraag zonder dat Kuro zelf zijn mond open doet: ‘Deze grot hebben we gemaakt als bescherming, elke klas heeft er toegang toe. Maar voor onbekenden weten zij niet dat dit bestaat. Zo hoeven wij niet bang te zijn als iemand onze leer ontdekt.’
Kuro knikt, hij wist hoe moeilijk het voor deze stam moet zijn om niet met de buitenwereld in contact te mogen komen. Even verschijnt er een korte glimlach op Kuro’s gezicht. Hij denkt aan zijn moeder , ze zorgde altijd voor hem. Zij is er altijd voor hem geweest maar nu... nu kan zij hem niet helpen. En dat, juist dat vind hij jammer.
Rustig nemen Kuro en Jako ook plaats op de banken Hij merkt dat de meester plaats neemt in een oud stoffig stoeltje die hij uit een van de kasten haalde die naasr de tribune staan. Hij plaatst zich recht voor Kuro en staart hem aan. Even is er een korte stilte en ziet Kuro hem op zijn lip bijten.
De meester neemt een korte zucht en staat recht, hij breekt zijn zicht met Kuro af en begint opnieuw met zijn les.
‘Oke leerlingen, we zitten hier nu op een bijzondere plek! Ik zal jullie moeten vragen om deze plek strikt geheim te houden. De komende dagen zullen jullie hier jullie sturing onder de knie krijgen. Dit gaat volgens een oeroude techniek die alleen onze stamleden kennen. De meeste van jullie hier - Hij kijkt even op naar de overige drie leerlingen - zijn nakomelingen van oudere stamleden van hier. Maar wij mogen ons gelukkig prijzen! We hebben hier oon twee buitengewone leerlingen onder ons! Namelijk De avatar, onze uitverkorene - Nu kijkt hij strak naar Kuro - maar omdat je uitverkorene bent wil dit niet zeggen dat je daarvoor een voorkeursbehandeling krijgt.’
Even is het stil. Kuro voelt de ogen van Jako en de drie andere leerlingen in zijn rug branden. Dan staat de meester op en loopt naar de Put. Zonder ook maar een spiertje te verroeren breekt een stuk aarde open naast hem en komt er een kast tevoorschijn. De kast is volledig gemaakt uit gehard staal en kan dan ook alleen opengedaan worden door een sleutel die op het slot past. De meester haalt een oude stoffige sleutel uit zijn broekzak. Hij steekt de sleutel in het slot draait twee maal naar rechts en dan eenmaal naar links. Het slot opent gevolgt door een mechanisch geluid binnenin de kast. Iedereen zit strak te staren naar de kast. De meester die dit niet door heeft opent gewoon de deuren. Hij laat het stof even opdwarrelen en haalt er dan een stapel boeken uit, exact zes boeken op precies te zijn. Eén voor hem en de overige voor de leerlingen. Hij mompelt een paar woorden die Kuro verstaan had als de spreuk die zijn vorige meester van Magie had gesproken. De boeken bleven even zweven op de plaats waar de meester ze net nog vast had en dan zoeven ze allemaal naar een willekeurige leerling. Het enige boek die blijft zweven bij de meester is voor hem bedoelt.
‘Open allemaal jullie boek op pagina 6 , daar staat de inleiding , het boek lijkt kort en dun maar de info die erin staat is genoeg om jullie de techniek perfect te kunnen hanteren!’
Kuro Opent het boek op pagina 6, hij leest hetvolgende;
Inhoudstafel Boek der Magische Aardsturing:
Inleiding (p7 - 8)
Verboden te gebruiken (p9)
Hoofdstuk 1: De basiskennis (p10 - 14)
Hoofdstuk 2: Afwerkingen (p14 - 16)
Eindwoord (p17)
Het boek lijkt helemaal niet op zijn leerboek van Magie, ten eerste is dit veel dunner. Maar ook de schrijfwijze is veel ouder, waarschijnlijk werden de boeken van Bah’Kar regelmatig gecorrigeerd op hun archaïsch taalgebruik.

‘Oke de les voor vandaag is bijna afgelopen leerlingen , het enige dat ik wil dat jullie nu nog doen is deze 4 pagina’s lezen van Hoofdstuk 1. In stilte alstublieft! Ik merk het meteen wie er praat!’
Kuro bladerd verder tot pagina tien. Dan begint hij te lezen , Langzaam leest hij de hoofdtitel twee maal. ‘De basiskennis...De basiskennis.’ Kuro kijkt even om hem heen. Hij ziet dat Jako naarstig in het boek zit te lezen. Ook de andere leerlingen zitten naarstig elke letter van het boek op te nemen in hun hersenen. Ze zuigen elk woord op en onthouden het, zodat ze het later kunnen gebruiken.
Kuro richt zich opnieuw op zijn hoofdtitel. Dan kijkt hij naar de tekst eronder, hij merkt dat elk woord dat hij leest niet tot hem door dringt. Toch probeert hij verder te lezen. Hij denkt opnieuw aan de gedachte dat de meester nog geen meter voor hem zit en hem met priemende ogen aan zit te staren. Kuro krijgt opnieuw het gevoel dat hij in Bah’Kar had. Hij moet opnieuw denken aan zijn zware taak en hij weet niet zeker of hij dit allemaal zal kunnen volbrengen. Natuurlijk heeft hij zijn makker, Jako, die hem helpt maar voor sommige dingen staat Kuro er helemaal alleen voor zoals het lezen van dit zware maar toch belangrijke hoofdstuk van het boek waarmee hij zijn aardsturingskrachten nog sterker kan maken. Kuro kijkt op, recht in de ogen van de meester.
‘Is er iets m’n jongen?’ Vraagt de meester streng maar met toch op een vragende toon.
‘Euh... nee, meneer. Alleen... Ik vraag me af...of we dit echt moeten helemaal doorlezen? Kunnen we niet het beste leren van de praktijk?’
De meester kijkt Kuro even recht in de ogen en verschillende leerlingen stoppen met lezen en kijken ook naar Kuro en de leerkracht.
‘Het is niet wat jij denkt dat belangrijk is meneer Kuro... Deze boeken zijn al redelijk oud en bevatten de kern van het geeststuren. Ik weet niet of je dit onder ogen kan zien maar dit boek is noodzakelijk vooral voor jij, de avatar, de meester van de elementen.’
Hij gaat opnieuw rustig en gemakkelijk zitten en heeft met een kort kuchje aan dat de leerlingen verder moeten lezen. Ook Kuro die nu begint te beseffen dat dit boek wel eens heel belangrijk zou kunnen zijn voor zijn toekomst begint met volle moed de eerste lijn te lezen.
‘Wanneer een ervaren aardleerling zijn uiterste bereikt heeft kan hij zichzelf klaar noemen om met de sturing der aardgeeststuring te beginnen...’

Reacties: