FanFic.nl

April en Legolas; twee elfen.

Verhaal

Ik knipperde met mijn ogen en keek nog n's goed. Weg waren de ogen van 't beest. Ik zal het me wel verbeeld hebben.
'Doorlopen.' galmde Galadriel. Snel liep ik verder, maar struikelde over mijn eigen voeten. Toen lag ik dus in de modder. Ik krabbelde overeind, en veegde het bruine spul van mijn geleende kleding. Zonder succes: Het witte gewaad werd er alleen maar viezer van.
'Loop door!' riep Galadriel weer. Ik liet de modder dus maar zitten. (Gelukkig zat er niets op mijn gezicht.)

Later kwamen we bij een open plek waar een waterval was, en er kronkelde een beekje doorheen. Een heel lieflijk plekje, totdat je de grote, zwarte steen in het midden ontdekte. Er omheen was al het gras verdord.
Nu ik nog eens goed keek, was het gras helemaal niet zo groen ,eerder bruinig. En het water van de waterval was groenig. Ik keek naar de rotsen die de noordkant van de openplek bevolkte. Er was een groot godenbeeld uitgehakt.
'Wat í­s dit voor een plek?' vroeg ik ontzet.
'Dit is onze offerplek.'
'Offerplek!?!?!' vroeg ik, en mijn mond viel open van verbazing. Of afschuw. Ik wist niet dat Elfen dingen offerde.
'Ja, offerplek. Op die steen worden wezens geofferd.'
'WEZENS?'brulde ik geschrokken. 'LEVENDE WEZENS?'
'Dat klopt. Alleen elfenbaby's.'
'BABYS?' Nu werd het helemaal mooi.
'Ja. Maar ik ging je een verhaal vertellen weetje nog.' Ohja.
'Begin dan.'
En ze begon.

'Jaren geleden werd deze plek geschapen door de godin Idrïel omdat de elfen die hier woonde wanhopig waren, en bijna geen liefde meer kende. De elfen waren maar wat blij met haar.
En dus creërde ze deze plek. Met haar macht lukte dat. Elfen vonden hier hoop, troost.. En wat ze nodig hadden. Maar Idrïel eisde wel 1 ding. Dat vertelde ze pas later. Een offer. Een levend wezen.
Eerst was dat niet eens zo erg; Een vogel werd geofferd, zijn bloed over de steen lopend. Dat was genoeg om deze plek levend te houden zei Idrïel.
Maar dat bleek slechts voor 1 week. Dus de week daarna werd er weer een vogel geofferd. En de week daarna. Maar Idrïel werd steeds inhaliger.
Al snel was een vogel nog niet genoeg voor een halve dag. En dus werden de offers groter; een patrijs, een paard, een dwerg, een mens.. Dat laatste ging ons hart aan, de Dwerg was minder erg.
En toen was een Mens nog maar genoeg voor een maand. En elk jaar 12 mensen offeren..' Galadriel huiverde. 'Dat ging ons aan het hart. En mensen paste wel op, ze komen hier niet meer. En dus vroeg Idrïel het grootste offer wat een godin kan vragen: Een Elf. Ze gaf de boodschap door aan Tyrania, de zieneres van dit woud.
Toen zij het nieuws aan mij vertelde... Kon ik het eerst niet geloven. Dus we offerde niet. De dag erna was bijna al het gras verdord. En 1 van de elfen had zich niet aan de voorschriften gehouden. Hij was dronken geworden tijdens zijn wachtuur.
En dus moest hij straf hebben. En zo werd hij als eerst geofferd. De dag erna was de plek wonderbaarlijk weer net zo lieflijk als eerst. En toen kregen we het door: Idrïel accepteerde alleen nog maar elfen om het een eeuw goed te houden.
6 eeuwen later kwam de dag dat volwassen elfen niet meer goed genoeg waren. Toen waren de Baby's aan de beurt.
Dat kwam eigenlijk wel goed uit. Want we hadden veels te veel elfenbaby's op dat moment.
Het offeren ging vele eeuwen goed, alleen moesten we soms een moeder mee offeren.' Galadriel zweeg. 'Ze hebben ook mijn dochter geofferd.' Haar blik werd even verdrietig, maar toen weer even hard als altijd.
'Maar het ergste moet nog komen: Er werden steeds minder elfen geboren. Nu zijn er dus geen babys meer hier. Per jaar worden er nog maar 2 geboren.
Daardoor ziet deze plek er nu zo uit. En toen kwam jij, met die Äerindo van je..'
Even keek ik haar aan, en toen begreep ik het.
'Nee. Nooit.'

Reacties:

LadyLondon zei op 10 jan 2010 - 13:01:
<33333
Moooi!!!
<3