FanFic.nl

Coincidence doesn't exist

2.

Bill
De hele wereld haat mij. Echt. Tom haat me, mam haat me, David haat me, ik haat mezelf. En Jay. Jay haat me ook. Ik smoor mijn schreeuw in een kussen van de bank en druk mijn nagels in mijn handpalm. Het doet pijn, maar dat geeft niet. Het maakt allemaal niets meer uit. Niets maakt iets uit. Nu niet meer. Nooit meer. Ik ben zo vreselijk stom geweest. Zo vreselijk stom. En dit alles - dit is gewoon God die sadistisch tegen mij doet. Dit is wat ik terug krijg na wat ik heb gegeven, en dat is niet veel goeds, dat weet ik. Ik dacht echt dat ze van me hield. Dat ik iemand had die wat er ook gebeuren zou bij me bleef, iemand waarvan ik kan houden zonder dat het raar wordt. Niet zoals met Tom. Ik denk - Tom is gewoon zo - normaal. Ik ken hem al zo lang dat ik hem soms écht niet meer kan uitstaan. En van iedereen maar horen dat ze zo op elkaar lijken en toch verschillend zijn, dat is inmiddels ook niet leuk meer. Niets is meer leuk. Niet zonder Jay. Niet zonder haar lieve glimlachje, of hoe haar haar altijd zo grappig omhoog veerde als je eraan trok. Oh, ik mis haar. Ik mis haar zo. Ik wil dit niet meer. Ik wil op deze manier helemaal niet meer. Alles gaat helemaal fout. Eerst Jay, en de band, en - het spijt me voor ze. Voor Georg en voor Gus, maar vooral voor Tom. En voor mezelf. Ik weet dat ik dat niet hoor te zeggen, maar het is wel zo. Alles wat ik eerst had heb ik echt helemaal verprutst. En nu - nu heb ik niets meer. Alleen mezelf, en alles wat ik denk. Ik denk eigenlijk alleen aan Jamie.
Met een zucht draai ik me op mijn rug, sla mijn armen om het kussen heen en laat mijn hoofd op de zachte stof van onze bank liggen. Ik wil geen zachte stof voelen. Ik wil iets kouds. Ik wil niet dat alles zo aangenaam is. Het zou niet zo moeten zijn. Tom zou me eigenlijk helemaal verrot moeten schelden, David zou al het geld dat we nog hebben af moeten pakken, alles wat ik aanraak zou me pijn moeten doen en Jay zou me haatbrieven moeten sturen. Al weet ik niet of dat laatste wel zo slecht is. Dan zou ik weten dat ze er nog is, dat ze nog aan me denkt, hoe erg ook. Niets horen is veel erger. Erger dan ik ooit voor mogelijk had kunnen houden. Niet dat ik het sowieso had kunnen geloven dat Jay niet meer bij me zou zijn. En ik wil het nog steeds niet, trouwens. Het is alsof ik straks de keuken kan binnenlopen en ze daar gewoon weer staat. Misschien staat ze daar ook wel. Nu. Het zou best kunnen. Ik kan het niet laten - zachtjes duw ik mezelf overeind en wandel ik naar de keukendeur. Ik druk mijn oor tegen het koude hout. Niets. Mijn vingers roffelen zachtjes over de witte planken, maar er komt geen antwoord. Natuurlijk komt er geen antwoord. Ze is er niet. En toch - toch - ik verbeeld het me gewoon. Ik wil te graag dat ze er is, wat ervoor zorgt dat ze er juist niet is. Net zo als vroeger, altijd als ik heel erg hoopte dat ik een ijsje kreeg, kreeg ik het juist niet.
Vergelijk ik Jamie nou net met een ijsje?
Zachtjes kreun ik, laat mezelf langs de deur op de grond glijden. Wat zou Jay nu doen? Zou ze aan me denken? Zou ze me zo eigenlijk nog herkennen als ze me zou zien? Niet dat dat uitmaakt, want ik zie haar toch nooit meer. En dat weet ik. Ik weet het wel, maar ik hoop nog steeds dat het tóch niet zo is. Ik ben eigenlijk net kippenhokbehangsel, als je het zo bekijkt. Er is zoveel dat ik niet had moeten doen en toch heb gedaan. Zoveel dat helemaal fout is gegaan. En dat alles komt door mij, ik weet het. Het moet wel door mij komen. Het moet. Anders dan - anders - ik weet niet wat anders. Ik weet het allemaal niet meer. Ik kan het niet, ik weet het niet, ik doe het niet, ik mag het niet, ik wil het niet. Niets niet. Alleen Jay. Jay, en ons huisje, en de koffie, en de spruitjes, en de tranen - hoe stom het ook klinkt. Liever een huilende Jamie dan geen Jamie. Ik weet dat ik dat niet zou moeten zeggen. Ik weet dat dat egoïstisch is, en dat ik hoor te denken dat het allemaal wel goed is, ‘als Jamie maar gelukkig is.’ Maar dat is niet zo. Niet als ze niet bij mij gelukkig is. Dan niet. Dan is alles weer net zoals het was, zoals het is, en zoals het altijd zijn zal. Altijd. Altijd zal ik alleen zijn, altijd zal ik blijven hopen, maar nooit zal het ook echt weer werkelijk worden. En dat weet ik. Ik weet te veel dingen die ik niet wil weten. Ik wil dat alles weer wordt zoals het was. Gelukkig. Samen. Een traan rolt over mijn wang, kriebelt zachtjes en valt uiteen op mijn zwarte spijkerbroek. Héél even lijkt het een hartje te zijn, maar de vlek loopt uit. Loopt weg. Net zoals alle perfecte dingen doen. Net zoals Jay heeft gedaan.

Reacties: