FanFic.nl

Bite [Vamps]

Anger [10]

Ik ijsbeer door de kamer terwijl ik de drang om dingen tegen de muur kapot te gooien, onderdruk. Met mijn ene hand wrijf ik over de knokkels van mijn andere, terwijl mijn adem briesend en vrij zwaar in mijn oren klinkt.
Maanlicht valt door een spleet in de gordijnen naar binnen en verlicht slechts een kleine stoor van de ijswitte vloerbekleding. Het stof danst in dat licht, voor het eerst zichtbaar sinds de nacht gevallen is.
Julia.
Tom.
Hoe kan ze die sterveling… Waarom vertrouwt ze hem haar geheim? Ons geheim?
Waarom?
Die sterveling kan toch niet veel voor haar betekenen? Ze zag hem pas voor het eerst toen ze met mij op stap was, eerder deze week.
Hoe?
Hoe kan ze iets… voelen, iets… hebben, een band of een vertrouwen, of een onvoorwaardelijke en ondoorgrondelijke hartstocht voor een sterveling?
Hoe kan dat in godsnaam zo zijn?
Ik draai een pluk van mijn zwarte haar om mijn vinger en voel een brandend gevoel door mijn lichaam kolken, iets dat me bijna mijn haren doet ontwortelen.
Wat is het? Waarom voel ik het? Waarom nu? Ik…
Julia.
Ik ga op de rand van mijn bed zitten en buig me voorover. Terwijl ik alles in mijn lichaam wil doen stoppen, geen greintje menselijkheid in de vorm van emoties tot me laat doordringen, peuter ik mijn veters los en trap mijn schoenen uit.
Ik snap niet hoe dit kan.
Mijn mantel valt met een plof op de grond, in een hoopje van stof.
Ik duw me overeind. Stilzitten maakt me gek.
Met grote passen loop ik naar het raam, trek de gordijnen open en zet dan ook het raam open. De koele wind komt me tegemoet, en ik ga uit het raam hangen met mijn armen op de vensterbank. Afwezig staar ik over de daken, de kille duisternis in. De maan fonkelt als een grote diamant hoog in de lucht.
Een auto rijdt voorbij, wordt belicht door de felle lantaarnpalen die grote gaten schaduw overlaten.
Julia.
Ze blijft in mijn gedachten razen, alsof ik… Ben ik dat? Kan ik dat zijn? Is het mogelijk?
Verliefd?
Ik snuif luid, dat kan onmogelijk zo zijn. Al meer dan honderd jaar voel ik niets meer, behalve een vrij permanent gevoel van eigendunk en een arrogante trots, af en toe de botte wreedheid die bij mijn ras hoort die opflakkert.
Maar zo’n typische menselijke gevoelens kan ik niet hebben. Dat is niet mogelijk!
Ik draai me om en been naar mijn kast, waar een spiegel aan de binnenkant van de deur hangt. Met een misselijkmakend gevoel kijk ik naar mezelf. Op eerste gezicht niets anders, abnormaals op te merken.
Maar dan…
Gruwelen verspreiden zich over mijn wangen, een veldslag wordt gevochten in mijn ogen, het gedonder komt mijn oren uit.
Wat is er toch met me aan de hand?
Ik trek een pyjama van zwart fluweel uit de kast en duw dan de deur weer toe. Mijn bed lijkt plots kilometers ver, mijn benen zijn loodzwaar en met moeite hijs ik ze op om ze daarna weer weg te zetten, onder het geluid van donderslagen en luide troms. Allemaal mijn verbeelding, verbeelding die op hol slaat, te merken aan wat ik allemaal denk en…
…voel.
Met trillende vingers begin ik de knopen van mijn hemd los te maken, laat het kledingstuk dan van mijn armen schuiven en laat mijn ogen door de kamer glijden.
Al mijn aardse bezittingen stellen niets voor met haar in mijn gedachten, met haar overweldigende schoonheid die ze zelf maar al te vaak onderschat of veracht, met de elegantie die van haar afstraalt en de kinderachtige toon in meer dan haar stem alleen.
Ik haal de riem uit mijn broek en open de knopen, zodat mijn broek van mijn benen valt en ik mijn pyjama kan aandoen.
Er is iets grondigs mis met mij, maar ik weet één ding zeker.
Nee, eigenlijk weet ik twee dingen.
Het eerste is dat, hoe erg ik het ook vind en hoe vaak ik het ook probeer te ontkennen, ik er niet meer onderuit kan en moet beseffen dat wat ik voel echt is. Ik mag het niet voelen, en ik voelde het nooit eerder. Niemand mag het ooit te weten komen. Maar het is er wel.
Ik ben mijn hart verloren aan Julia.
Het tweede is dat ik niet zal rusten voor ze de mijne is.
Met de zachte, bijna tedere, stof om mijn lichaam stap ik in bed, de warme dekens vormen zich om me heen en ik leg mijn hoofd op het vormeloze kussen.
Wat moet ik nu doen?
Als ik het vertel… Nee, ik vertel het niet. Ik ben geen zwakzinnig mens. Ik ben een machtige vampier, koning der mystieke wezens, heerser over mens en dier.
Maar ik wil Julia bij me.
Een glimlach speelt met mijn lippen.
Ze kan niet ontkomen, ze is van mij. Of ze het nu wilt of niet, ze zal van mij zijn, koste wat het kost. Want als ik eenmaal mijn zinnen op iets of iemand gezet heb, kan niemand me ervan weerhouden.
Demitri Regina krijgt wat hij wilt.
Met die vredige gedachte val ik in slaap. Een nachtmerrie houd me echter de hele nacht wakker. Ik woel en keer en draai, mijn ledematen verkrampen en verslappen om beurten en ik word wakker met een vreselijk beeld op mijn netvlies gebrand. Een beeld dat me de kriebels, de rillingen, de huiveringen bezorgd. Een beeld dat me zal blijven achtervolgen tot ik het onmogelijk heb gemaakt. Een beeld, gruwelijker dan wat ik ooit al heb gezien, zonder dat er bloed aan te pas komt.
Bloed.
Het heeft er eigenlijk alles mee te maken.
Ik merk pas na een tijdje dat ik mijn deken aan het scheuren ben, zonder het te beseffen.
Met een zucht laat ik het los en laat me weer in mijn kussen zakken.
Ik schud mijn hoofd, maar blijf het beeld zien.
Julia en Tom.

Reacties: