FanFic.nl

April en Legolas; twee elfen.

Leegte

Ik schudde mijn hoofd.
'Je blijft me je poten van hem af!' Ik kon het niet opbrengen om beleefd te zijn. 'Äerindo is van mij! Ik heb 'm gevonden.. Dus JIJ BLIJFT VAN HEM AF! En wat doe je als hij geofferd is? Dan is er over een eeuw waarschijnlijk geen kind meer over... Wat doe je dan, schurftig hondsvot?' Dat scheldwoord had ik ergens in een mensenstad opgevangen. Galadriels gezicht werd... woedend. Zeg maar eerder.. Razend, Tierend! Ik deed een stap achteruit. EN nog een. En ik draaide me om, en rende weg. Niet snel genoeg.
'Het ziet er naar uit dat we weer een moeder mee moeten offeren,'zei Galadriel. Ik schudde mijn hoofd, en deed mijn mond open om bezwaar te maken, toen er een elf verscheen.
'Er zijn bezoekers! 4 vreemde lieden, een elf, twee mensen en een dwerg!' Een dwerg? En een elf, 2 mensen.. 4 vre.. WACHT. Dit kon het reisgenootschap zijn..
'Ik kom er zo aan,'antwoordde Galadriel. De Elf knikte en hij liep weg. Ze wendde zich weer tot mij, en ik keek brutaal terug.
'Jij blijft hier.' Ik knikte, ookal was ik dat totaal niet van plan. Galadriel keek me diep in de ogen. En ik beantwoordde blik weer.
'Voor de zeker heid bind ik je vast.' Mijn ogen werden groot.
'Vastbinden. JE hebt niet eens een touw.' Als antwoord haalde ze een touw achter haar rug vandaan.
'O.' Ze liep op me af, en greep me vast, steviger dan dat je van haar zou verwachten! En ze haed me. En bond me vast. En leip weg. En toen was ik dus alleen.
Alleen, alleen, echt alleen, voor het eerst in mijn leven. En als ik alleen was, was er vaak niemand bij me. Nu was er ook niemand bij me nee, maar vanbinnen was het leeg. Echt Leegleeg. Snap je? Het was alsof.. Iemand al mijn dierbare had meegenomen, mijn levenslicht meegenomen. Wow. Dat klonk filosofisch.
Maar zo voelde het dus. Ineens voelde ik iets nats langs mijn wang lopen. Een traan.
Er was gewoon geen hoop meer.

Reacties: