FanFic.nl

Lost in Neverland

15.2. This Animal I Have Become

Meg
Lilith ondersteunt me, ik kan amper nog op mijn benen staan. Om de zoveel tijd sla ik jankend van de pijn mijn handen over mijn oren, het voelt alsof iemand mijn hoofd uit elkaar scheurt en met een gloeiende vork in mijn hersenen staat te prikken. Een klein straaltje bloed loopt langs mijn kin, ik heb mijn lip kapotgebeten.
‘Kom op, nog een klein eindje verder…’ moedigt Lilith me aan. Ze brengt me naar een huis van de Discipelen dat volledig is uitgerust voor ‘speciale situaties’ zoals die van mij.
‘Heb jij dit eerder gedaan?’ vraag ik als de pijn mij even een rustmoment gunt.
‘Twee keer,’ antwoordt ze. ‘En als bij wonder heb ik het twee keer overleefd. Jouw familie is eeuwen geleden vervloekt door demonen, monsters uit een universum dat parallel loopt met dat van ons. Het zijn wrede wezens, gevuld met magie en haat tegenover elk levend wezen in onze werelden. Als het even kan, breken ze door naar deze kant en vermoorden alles wat ze op hun weg tegenkomen. Discipelen zijn mensen die ook een zeker niveau van magie in zich hebben. Zij bevechten de demonen, slaan aanvallen af, ruimen op als ze weer naar hun eigen universum terugkeren. Ze kunnen niet onbeperkt op onze wereld vertoeven, snap je. Ze openen tijdelijke ramen, moorden een handvol mensen uit en verdwijnen weer. Maar eens in de paar eeuwen wordt er een tunnel geopend, een permanente verbinding waardoor ook de sterkere demonen, de demonenmeesters, kunnen oversteken. De laatste keer dat er in dit land een tunnel werd geopend, is meer dan zestienhonderd jaar geleden. De demonen hadden toen ongeveer elk levend wezen uitgeroeid voor de tunnel kon worden gesloten.’
‘En wat heeft dat met mij te maken?’ vraag ik moeilijk, ik voel de misselijkheid weer omhoog komen.
‘Daar kom ik toe. Jouw familie draagt al generaties lang de vloek van het wolvengen. Er is maar één genezing voor, en maar één wezen die ze kan uitvoeren. Lord Loss, een demonenmeester. En hij geneest een geïnfecteerd kind alleen in ruil voor een wedstrijdje schaken en een robbertje vechten. Ik moet tegenover hem plaats nemen aan de schaakborden, terwijl een andere discipel het opneemt tegen zijn vazallen, mindere demonen. Als ik verlies, mag Lord Loss ons alle drie doden. Als de vechter het onderspit delft, zijn de vazallen vrij om mij aan te vallen aan de borden, en dat verkleint mijn kansen ook aanzienlijk.’
‘Dus we hebben een derde persoon nodig?’ Nerveus, want ik hoop maar dat ze mij niet vraagt om te vechten. Daar ben ik nu even niet toe in staat.
‘Inderdaad. Dus we moeten nog even wachten tot Shark terug is…’
‘Shark komt niet.’ Lilith laat mijn arm los en wervelt rond, handen opgeheven in de richting van de stem. Uit de schaduw komt iemand tevoorschijn. Lang, doodsbleek, spierwit haar, een uitdrukkingloos gezicht. Een zwarte leren jas reikt tot op de grond en ruist als ze door het steegje op ons af komt.
‘Hij is verhinderd, ik kom in zijn plaats.’
‘Wie ben jij?’ vraagt Lilith op achterdochtige toon. Bleke lippen trekken in een grijns, het maanlicht weerkaatst in haar ogen en maakt ze even opaalwit.
‘Hecate.’
***
‘Elvira, kap ermee!’
De schreeuw bevriest het beeld van Meg, Lilith en Hecate in het steegje. Een scherp, krassend geluid, als duizend nagels over een schoolbord. Ondoordringbaar zwart over mijn blikveld, het gekras bouwt op tot een ruis, luider en luider, tot het met een knal afbreekt. Een gevoel alsof ik in het donker ergens af ben gesprongen en de afstand compleet verkeerd heb ingeschat.
En dan liggen we alle drie weer in de zetel. Yasmine kruipt hoestend overeind en Dorien schuift verdwaast van de kussens op de grond.
‘Godverdomme, dacht je dat ik het niet door had?’ schreeuwt Yasmine, die nog steeds niet erg stevig op haar voeten staat?’
‘Waar heb je het over?’
‘Oh komaan!’ Ze zwaait woest haar haren uit haar gezicht. ‘Eerst hou je me meer dan de helft van het verhaal uit beeld, dan die hele uitleg over demonen en meesters en tunnels, en dan duikt er plots een nieuw personage op, dat niemand kent, en waar één van de andere spelers meteen wantrouwen voor heeft. En dan nog die naam, Hecate.’ Ik voel dat mijn wangen rood kleuren, ze heeft het door.
‘Wat is er…’ vraagt Dorien, duidelijk nog niet volledig bijgekomen van de heftige terugreis.
‘Hecate,’ gaat Yasmine verder, ‘is de naam van een demon uit de Griekse mythologie.’ Ze kijkt me aan met samengeknepen ogen. ‘Geef het maar toe. Hecate was een demon, een undercoverspion, een verrader. Wat, ging ik Meg verraden? Haar gebruiken om een tunnel te openen? En dan zouden Lilith en Meg hun krachten bundelen om mij te vermoorden? Ik zit er niet zoveel naast, hé?’
‘En wat dan nog?’ bijt ik terug.
‘Elvira! We kunnen elkaar niet vermoorden in Neverland!’ reageert Dorien ten langen leste. ‘We weten niet wat er gebeurt als je in die wereld sterft.’
‘Wat denk je dat het haar kan schelen?’ schreeuwt Yasmine. ‘Ze is nog steeds pissig om dat gedoe met Drew…’
‘Dat zou jij ook zijn als je in mijn plaats was!’ gil ik terug. ‘Je komt hem nota bene in ons clubhuis liggen aflebberen, dat is zoveel als hem aan een touwtje voor mijn neus bengelen!’
‘Oh, get over it! Je hebt nooit iets met hem gehad, je hebt amper met hem gesproken, je hebt nooit je kans gegrepen met hem! Je negeerde hem al bijna een jaar! Wat dan, moeten Dorien en ik soms elke jongen waar jij ooit wat voor gevoeld hebt doodzwijgen? De wereld draait niet alleen om jou, Elvira!’
‘Om jou wel dan?’
‘Je maakte een demon van me en probeerde me af te maken!’
‘Koppen dicht! Allebei!’ Dorien slat haar handen over haar oren. ‘Ik heb al hoofdpijn door die verkeerde onderbreking. Jullie gedragen je allebei als kleine kinderen, weet je dat? Dit was levensgevaarlijk. We weten niet wat Neverland precies is. Kunnen jullie alsjeblieft proberen om niet met onze levens te spelen.’
‘Whatever,’ mompelt Yasmine, grijpt haar rugzak en slaat hem over haar schouders.
‘Waar ga jij heen?’ vraagt Dorien verbaasd.
‘Waar lijkt het op? Blijf gewoon allemaal een paar dagen uit mijn buurt, ja?’ En ze slaat de deur met zo’n klap dicht dat het hele hutje ervan trilt.

Reacties: