FanFic.nl

The Fairies' Tale

Chapter 13

Nadezh POV
‘Nou, alsjeblieft, dat was mijn verhaal. Gaan we nu “lekker”� slapen?’ Yasmine kijkt ons met een lichtelijk gemene grijns aan. Ik vis mijn hoofd uit Bills schoot - subtiel, subtiel - en probeer haar woedend aan te kijken, maar waarschijnlijk ligt het aan de hysterie in mijn ogen dat ze absoluut niet onder de indruk is.
‘Slaap lekker,’ grijnst ze, pakt Johnny’s hand en loopt naar binnen.
‘Pedokind!’ brult Dorien haar achterna. Ze ziet een tikkeltje bleek om haar neus en dat komt deze keer niet door het feit dat ze al een tijdje dood is. River wrijft over zijn wang, murmelt dan iets over “nu meteen naar zolder”� en het spokenpaar zweefloopt achter het pedopaar aan.
Even blijft het stil rond het kampvuur. Ik kruip nog wat dichter tegen Bill aan en gluur nog steeds een tikkeltje angstig om me heen. Kayley probeert Tom zover te krijgen dat hij zijn mond opendoet om zijn pijnlijke tong te laten inspecteren - ik wil niet weten hoe ze van plan is dí¡t te gaan doen - en Georg is met een gelaten gezicht bezig alle aarde, takjes en blaadjes uit Daniëlles haar te plukken. Ze doet een hele dappere poging net zo kwaadaardig te kijken als anders, maar haar bleke wangen helpen niet erg mee. Tessa en Kol zitten rillend op een boomstronk.
‘Ik denk...’ begint Bill met een vreemde hoge stem, laat ons allemaal weer omhoogschieten. ‘Sorry!’ piept hij als Tom naar hem uithaalt, duikt ineen en gaat verder: ‘Ik denk dat wij ook maar beter naar binnen kunnen gaan, Nadezh.’
Ik knik, wil niets liever dan onder de dekens kruipen en doen alsof ik er niet ben. Bill schuift me voorzichtig een stukje opzij, zodat we tegelijkertijd op kunnen staan - want no way dat ik hem nu loslaat - en dan klinkt Kay’s stem: ‘Wacht op ons!’
Ze springt overeind, knalt bijna weer met haar kruin tegen Toms kin, weet hem net van de tongdood te redden en grijpt dan naar mijn hand. Tussen mijn tweelingzus en mijn Bill in schuifel ik terug naar het huis. Aan de voetstappen achter ons te horen zijn Daniëlle, Georg, Kol en Tessa ook niet van plan nog langer te blijven. Het kampvuur is ondertussen uit, de rommel ruimen we morgen wel op.
In de keuken brandt nog licht; Suki en Gustav zitten aan tafel, Elvis ligt in zijn kom te slapen op het aanrecht. Zelfs Tom waagt het nu niet om een gemene opmerking over de spookvis te maken, hoewel hij normaal gesproken een gemene toespeling op het ontbijt niet kan laten.
Op tafel staat bij normale mensen vaak een schaal fruit, maar sinds wanneer zijn wij normaal? Ik doel hier op de schaal kaasblokjes die in huize Dekkers het tafelblad siert. Toen wij naar buiten gingen, was de bodem van die schaal bij lange na nog niet in zicht. Nu liggen er nog drie zielige blokjes manchegokaas.
Suki kijkt verbaasd op als onze bleekneuzentrein langs de keukendeur schuifelt. ‘Wat is er aan de hand? Do en River keken ook al zo... witjes.’
Zij en Gustav krijgen een lachbui en ik probeer een “talk to the hand”�-gebaar te maken, maar mijn lichaam weigert mee te werken. Bill trekt me mee naar de trap en we slingeren met z’n... even tellen... achten naar boven.
‘Wacht!’ piept Kol dan. ‘Elisa en Shin liggen nog onder de trampoline!’
We kijken elkaar aan en dan roept Tom wat ook door mijn gedachten schiet: ‘Laat die maar lekker liggen! No way dat ik nog naar buiten ga vanavond!’
‘Mee eens!’ klinkt het uit de andere kelen. Kay duwt de deur van onze slaapkamer open en knipt meteen het licht aan. Dat doet mijn angst al een beetje verdwijnen, maar bij het zien van de gapende zwarte leegte onder het bed krimpt mijn hart ineen en er glipt een zachte “Ik ben bang”� over mijn lippen.
‘Ik ook,’ fluistert Tessa achter me. ‘Ik ook,’ valt Kol haar bij. ‘Ik ook,’ geeft Daniëlle toe. ‘Ik ook,’ zucht Kay. ‘Ik zeg niets,’ mompelt Tom. ‘Ik ook niet,’ lispelt Georg. ‘Ik wel,’ piept Bill en slaat de deur achter ons dicht. ‘Er zit maar één ding op, jongens... En meisjes,’ voegt hij er vlug bij. Alle ogen schieten naar hem. Hij slikt en roept dan luid: ‘SPRINGEN!’
Binnen twee seconden is de hele kamer veranderd in een chaos van hier tot Timboektoe. Kol, Tessa, Georg, Daniëlle, Kay, Tom, Bill en ik nemen allemaal tegelijk een snoekduik naar het bed en belanden in een krijsende, om zich heen slaande, “haal je tenen uit mijn neus”�-brullende bende op de dekens.
Een paar momenten lang is het doodstil in de kamer. Dan duikt Toms hoofd op achter Tessa’s knieën en hij spuwt een cornrow uit zijn mond. ‘Dat, Bill, was niet slim.’
‘Maar wel veilig,’ antwoordt Bill verdedigend en trekt zijn benen onder Georgs rug vandaan. ‘Als we nu allemaal even uit de knoop komen...’
Met veel gezucht en gesteun ontwarren we samen de kluwen armen, benen en cornrows. Uiteindelijk passen we met z’n allen wel op het bed, dat is goed. Ik zit op Bills schoot, hij op het linkerhoofdkussen. Kay en Tom zitten in dezelfde positie aan de rechterkant. Daniëlle en Georg hebben de linkerhelft van het voeteneinde in beslag genomen, Kol en Tessa de rechterhelft. Past perfect dus.
‘Wat doen we nu?’ vraag ik dan met een klein stemmetje. ‘Slapen?’
‘Ik denk niet dat ik kan slapen,’ fluistert Kol, zo snel dat het even duurt voor de woorden tot me doordringen. Kol praat zoals ze typt, zonder spaties.
‘Psst!’ klinkt er dan aan de deur. We schrikken alle acht tegelijkertijd op, Bills mohawk raakt het plafond.
‘W... Wie is daar?’ bibbert Kay.
‘Psst!’ klinkt het weer. ‘Wij zijn het! Elisa en Shin!’
Een diepe zucht klinkt door de kamer. Het zijn Elisa en Shin. Geen enge monsters met veel te lange - en veel te scherpe - tanden. ‘Kom maar binnen!’ roept Tom. De deur gaat op een kiertje open, de twee glippen naar binnen en de deur wordt meteen weer dichtgeschopt. Nog twee bleekneuzen. Dit wordt misschien nog wel gezellig ook...

Reacties: