Hoofdcategorieën
Home » Pokémon » Journey through the Mono region {tijdelijke stop} » Episode One - The Escape
Journey through the Mono region {tijdelijke stop}
Episode One - The Escape
Het was donker. Geen straaltje licht viel de kamer in, want er waren geen kaarsen, laat staan elektriciteit. Het maakte Noa niets uit. Ze was wel wat gewend. Ze lag op de onderste verdieping van het stapelbed en Louise lag boven haar.
Noa kon niet slapen, op de wekker zag ze dat het 23.57 was en haar hart bonkte van spanning. Over drie minuten was ze eindelijk twaalf jaar. Omdat ze wist dat ze toch niet kon slapen, pakte ze voorzichtig een brief onder haar kussen vandaan. Ze had de brief zo vaak gelezen, dat ze hem bijna uit haar hoofd kende.
Lieve Noa,
Als je dit voor het eerst zult lezen, zul je het niet begrijpen. Waarschijnlijk zul je dan nog te jong zijn om het te begrijpen. Bewaar deze brief daarom goed, en haal hem weer tevoorschijn op de nacht van je twaalfde verjaardag.
Bij deze brief zit een rugzak, als de wekker 0.00 aangeeft, maak dan de rugzak open. Dit zul je vinden:
- Een town map
- Een pokédex
- Vijf pokéballs
- Éen pokéball met een zwarte stip op de onderkant
Je zult begrijpen, dat dit benodigdheden voor een pokémonreis zijn. Dat klopt, Noa. Jij kunt niet je leven lang in een weeshuis zitten, dat zul je vreselijk vinden. Pak daarom om 0.00 op de nacht van je twaalfde verjaardag, al je spullen bij elkaar en vlucht het bos in. Tot je bij een pokémoncenter aankomt. Breng daar de nacht door en open de pokéball met de zwarte stip. Dit was de pokémon van je moeder. Je moet goed voor hem zorgen.
Veel plezier.
Dat was het, geen afzender, niets. Toch was Noa blij met de brief, want een heel leven in een weeshuis zou ze echt niet overleven. Ja, Noa was wees. Ze herinnerde zich niets van haar ouders en de mensen van het weeshuis zeiden dat ze hier gebracht was door een ouder vrouw die de rugzak met de brief overhandigd had, gezegd had dat het kind Noa heette en weer weg was gegaan.
Een bizar verhaal, vond Noa en ze wist ook niet of ze het wel geloofde, maar waar kwam die brief anders vandaan? En de rugzak? Noa tuurde naar haar wekker. 0.00. Het was tijd om haar vrijheid tegemoet te gaan.
Zo stil als ze kon, stond ze op. Wat erg moeilijk was op haar krakende bed. Al haar spullen had ze gisteren al ingepakt in de rugzak, ook was ze in haar kleren gaan slapen, want ze kon zich niet gaan aankleden om twaalf uur 's nachts, dan zou iedereen wakker geworden zijn. Nauwelijks realiseerde Noa zich wat haar te wachten stond, maar ze ging gewoon. Ze deed haar rugzak op haar rug, deed de piepende deur open en zette een stap de gang in.
'Noaaa... Wadoeje?' klonk een slaperige Louise.
'Even naar de wc', zei Noa zo nonchalant mogelijk.
'Owkeee...'
Noa deed de deur dicht en liep de gang door. Donker. Heel donker. Ze liep langzaam de trap af, treetje voor treetje. Als ze nu betrapt werd, was het gebeurd, want de wc's waren boven. Ze liep rechtstreeks naar de keuken, want ze wist dat de voordeur op slot zat. Oppassen... Want ze liep vlak langs de slaapkamers van de jongens...
Ze opende de deur van de keuken en deed hem weer dicht. Haar hart klopte in haar keel toen ze het raam open deed. Eén stap en haar leven was verandert. En die stap nam ze. Ze kwam neer in de vochtige struiken. Zorgvuldig sloot ze het raam, anders zagen ze hoe ze ontsnapt was.
Ready...
Set...
Go!
Noa begon te rennen, hard te rennen en nog harder te rennen. Zo hard als haar benen haar konden dragen. Nog nooit in haar leven had ze zo hard gerend! Toen ze in het bos was, ging ze langzamer lopen. Ze stopte en keek even om zich heen. The Dark Woods. Zo heette het hier. Noa vroeg zich af wat er in het bos te vinden was. En wie die vrouw of man was die haar de brief had geschreven. En welke pokémon er in de pokéball met de zwarte stip zat... Maar echt veel tijd om na te denken had ze niet, misschien hadden de mensen van het weeshuis al gemerkt dat ze weg was! Met dat in haar achterhoofd begon ze weer te rennen. Totdat ze ineens een oorverdovend gebrul hoorde. Noa durfde eigenlijk niet om te draaien, maar toch deed ze het maar, omdat haar nieuwsgierigheid haar angst overwon.
Er stond een enorm beest voor Noa en zo snel als ze kon pakte ze haar pokédex uit haar rugzak.
Ursaring is een Pokémon die een winterslaap houdt. Ursaring heeft zo'n goede reukzin dat hij zelfs voedsel dat begraven is kan vinden. Hoewel hij een goede klimmer is, breekt hij liever de boom met zijn voorpoten en eet dan de gevallen bessen op. Hij slaapt in de top van een boom. zei de stem van de pokédex.
'Yikes! Dat klinkt niet goed!' riep Noa.
Ze had niet eens door dat ze tegen zichzelf aan het praten was.
De Ursaring kwam steeds dichterbij en Noa raakte helemaal in paniek.
'Shit! Wat moet ik nou doen! Ik mag mijn pokéball nog niet openmaken!'
Maar de Ursaring keek haar zo dreigend aan dat Noa geen andere keus had.
'Het is zelfverdediging', mompelde ze. 'Goed, dan, kom er uit, wat je ook bent!'
Ze smeet de pokébal tegen de grond en er kwam een soort van vosje uit, Noa vond hem wel schattig, maar ze had geen flauw idee wat voor een pokémon het was, en wat voor aanvallen hij kon, dus pakte ze de pokédex weer.
Vulpix is een Vospokémon. Als hij geboren wordt heeft hij maar een witte staart. Tijdens zijn groei krijgt de staart kleur en splitst hij op in zes staarten. Die zes staarten zijn ongelooflijk mooi. Als hij evolueert komen er zelfs nog staarten bij. Zijn beste aanval is de Fire Spin. Met zijn krachtige vlammen omsingelt hij zijn tegenstander en richt aanzienlijke schade aan. Als hij wordt aangevallen door een sterkere tegenstander doet hij alsof hij gewond is om zo de vijand om de tuin te leiden en te ontsnappen. Vulpix evolueert tot Ninetales door aanraking met een Vuursteen. zei de stem van de pokédex.
'Wauw!' riep Noa. 'Een vuurtype!'
Vulpix knikte blij.
'Oké, laat maar eens een Quick Attack zien!' riep Noa terwijl ze in haar pokédex opzocht welke aanvallen Vulpix kon leren.
Vulpix rende met een enorme aanloop op de Ursaring af, maar de Ursaring weerde de aanval af met een snelle beweging van zijn klauwen, die Noa kende als Fury Swipes.
'Oh god, wat nu?' dacht Noa hardop.
Vulpix keek haar verwachtingsvol aan en vanachter haar pokédex zei Noa:
'Ember, Vulpix!'
Vulpix begon allemaal vuurballen uit zijn bek te schieten, op de Ursaring af, maar de Ursaring sloeg ze terug met een Slash aanval en de vuurballen raakten Vulpix, maar gelukkig had dat geen effect.
Noa begon steeds meer in paniek te raken en toen ze niet oplette, kwam de Ursaring aan met een Scratch aanval en Vulpix was gewond. Gelukkig nog niet uitgeschakeld. Toen de Ursaring dat zag werd hij ongeduldig en hij begon Vulpix aan te vallen met zijn Fury Swipes, steeds meer.
'Houd op, Ursaring! Nu meteen!' riep Noa in paniek, maar Ursaring luisterde natuurlijk niet en Vulpix werd steeds meer gekrabd door de Ursaring.
'Ember, Vulpix!' riep Noa, maar Vulpix reageerde niet, hij lag uitgeschakeld op de grond.
Noa nam Vulpix terug in haar pokébal, maar staarde de Ursaring geschrokken aan. Nu werd Noa zijn doelwit...
'Als je in paniek raakt, raken je pokémon automatisch ook in paniek.'
Noa keek om en zag een jongen staan...
Wordt vervolgd!
Reacties:
bwahaha
ik vind echt een awesome verhaal