Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Good Luck » Hoofdstuk 5
Good Luck
Hoofdstuk 5
Ik doe mijn ogen open. Ik zie tegenovermij een wit bed, leeg.
Ik kijk aan mijn linkerkant. Ik zie Linda liggen, slapend. “Hoi Mirjam…”¯ hoor ik iemand zacht zeggen. Ik kijk verschrikt op en draai me naar rechts. Ik zie Willem zitten voor mijn bed op een krukje. “Gaat het alweer?”¯ zegt hij. Bezorgd, dacht ik als eerst. Zijn ogen zeiden dat hij er spijt van had. “Waarom?”¯ zeg ik, zonder na te denken. Willem kijkt verlegen naar de vloer. Ik zie iets, wat ik eigenlijk niet van hem zou verwachten. Willem bloost.
“Waarom?”¯ vraag ik nog een keer, dit keer duidelijker. Hij is stil en kijkt me dan aan. Ik hou mijn adem in. “Ik dacht niet na Mirjam. Ik weet het niet, het is gewoon stom.”¯ Zegt hij.
“Ja, dat is het inderdaad.”¯ Hoor ik iemand zeggen. Linda is ook wakker geworden. Willem geeft een boze blik aan Linda. Ik weet niet wat ik moet denken. Ik doe mijn ogen dicht.
“Je bent echt een eikel Willem, hoe durf je dit te doen? En die Mitchel waar jij mee was, het moest van hem he?”¯ hoor ik Linda schreeuwen. Ik hoor iemand snikken. Is dat Willem? Of Linda? “Mitchel heeft hier niks mee te maken!”¯ hoor ik Willem terug roepen. “Wat moet die loverboy anders van jou he? Jij bent er ook één! Je probeert Mirjam in je macht te krijgen.”¯ Schreeuwt Linda. “Dat doe ik niet!”¯ hoor ik Willem zeggen. “Waarom val je haar dan anders zo lastig hé?”¯ zegt Linda bazig. “Omdat ik…”¯ zegt hij langzaam. Ik hoor een stoel schuiven. Een deur opent en wordt gesloten. Ik open mijn ogen, Willem is weg. “Rustig maar Mir, die gast is weg..”¯ zegt Linda met een glimlach. Ik voel wat vreemds in mijn maag. Is het vanwege de stress?
Een vrouw in witte kleding komt onze kamer binnen. “Hallo meiden, gaat het alweer?”¯ zegt ze vriendelijk. Linda en ik knikken. “We hebben jullie ouders gebelt en die komen jullie straks ophalen. Mirjam heeft niks gelukkig, maar Linda heeft hechtingen in haar voorhoofd.”¯ Zegt ze.
Linda voelt aan haar hoofd en ik knik naar de zuster. “Wie was die jongen trouwens die net huilend de kamer uitkwam?”¯ vraagt ze verbaasd. Huilend? “Iemand waarmee je nooit mee om moet gaan.”¯ Zegt Linda. De zuster kijkt mij verbaasd aan. Ik geef geen antwoord. Ik heb geen idee wat ik nu moet denken. Willem huilend weg gegaan? Dat zou je niet zeggen van iemand die zich stoer voordoet op school.
“Kom je Mirjam?”¯ zegt mijn moeder terwijl ze mijn jas pakt van de kapstok. Linda is net al opgehaald door haar ouders. Ik knik en kijk of ik niks vergeten ben. Ik zie een wit briefje op het kastje naast mijn bed liggen, die pak ik. Mijn moeder staat ongeduldig bij de deur, dus ik stop het snel in mijn broekzak. “Laten we gaan.”¯ Zeg ik met een glimlach. Mijn moeder pakt mijn hand en samen lopen we door de gangen van het ziekenhuis. “Dus Willem bij jou in de klas heeft dit gedaan?”¯ vraagt ze. Ik kijk somber voor me uit. “De zuster zei dat een jongen die Willem heet jou en Linda geduwd heeft.”¯ Zegt mijn moeder. Ik knik. “Wel zo aardig dat hij het tenminste toegaf, zoveel jongens zijn zo niet.”¯ Zegt ze verdrietig. Ik zucht, ik voel een brok in mijn keel. We lopen de trap rustig af en gaan dan richting de uitgang. Eenmaal buiten ben ik blij om een koude wind in mijn gezicht te voelen. Het voelt zo fris, ik voel me ineens veel beter. Ik kan Willem niet uit mijn hoofd krijgen. Huilende Willem. Willem die zei tegen de dokters en zusters dat híj het had gedaan. Zou hij er echt spijt van hebben? Als ik voorin de auto zit, brengt mijn moeder me op andere gedachten. “Zal ik de radio aandoen?”¯ vraagt ze. Mam laat zichzelf vallen op de autostoel en maakt zichzelf vast met de gordel. “Is goed.”¯ Zeg ik, en kijk somber voor me uit.
Cool, I spent my time just thinking, thinking, thinking 'bout you
Every single day yes, I'm really missing, missing you
And all those things we used, used, used, used to do
Hey girl, what's up we used, used, used to be just me and you
“Mooi liedje.”¯ Zegt mijn moeder vrolijk en slaat af. Ik knik. “Wat is er lieverd?”¯ vraagt mijn moeder bezorgd. Ik zucht. “Gaat het over die Willem?”¯ vraagt ze weer. Willem. Wat een rare naam eigenlijk. Ik zeg niks. “Mirjam?”¯ vraagt ze weer. Ik voel mijn oogleden zwaar worden. Wacht? Ga ik nou slapen in de auto, terwijl mijn moeder vraagt over mijn liefdesleven? Wacht, liefde? Ik haat Willem, ik hou niet van hem. Toch? Ik zie een paarse gloed.
Mezelf vliegend er doorheen dwalen. “Wat wil je van hem?”¯ hoor ik iemand zeggen. “Wat wil hij van jou?”¯ zegt dezelfde stem. “Niks. Ik haat hem!”¯ schreeuw ik terug. De stem lacht. “Wat valt er te lachen, hou op!”¯ schreeuw ik wanhopig. “Weer een zielig geval.Geef gewoon toe, jij houdt van..”¯ zegt de stem. Ik word wakker gemaakt door mijn moeder.
“Hoe kan jij op eens in slaap vallen?”¯ zegt mijn moeder lachend. Ik zie dat we thuis zijn.
“Kom je er nog uit? Of moet ik je dragen?”¯ vraagt mijn moeder. Ik lach en stap uit de auto.
We lopen over de oprit naar de deur. Als mijn moeder de deur open heeft gedaan hang ik mijn jas op aan de kapstok. Ik twijfel geen moment en ren naar boven, naar mijn kamer.
Ik ga op mijn bureaustoel zitten, voor de computer. Met een zucht laat ik mijn handen zakken in mijn broekzakken. Ik voel wat. Langzaam komt er een wit briefje tevoorschijn. Oja, dat lag naast mijn bed in het ziekenhuis! Ik vouw het open en zie wat staan.
Het spijt me echt heel erg Mirjam,
Voeg me toe op msn , maar alleen als je wil.
Hou van jou.
Reacties:
Verder meissie. soo awesome