Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Complicated [IC][TC] » Deel 3
Complicated [IC][TC]
Deel 3
H3
Bill
De wekker ging af. Veels te vroeg naar mijn mening, maar daar had ik eerder aan moeten denken. Ik probeerde overeind te komen. Mijn hoofd bonkte zo vreselijk dat ik weer terugviel op het zachte kussen onder me. Ik wist maar al te goed waardoor mijn hoofd zwaar en pijnlijk aanvoelde. Gisteren had ik mezelf weer zover gekregen om het verslavende spul te gebruiken. Hoe vaak ik het mezelf ook probeerde te verbieden, bleef mijn lichaam ernaar vragen. Ik snakte zo naar het spul dat ik alles vergat en me alleen richtte op hetgene wat me zo goed, maar de volgende dag weer zo slecht liet voelen. Ik vroeg me werkelijk waar af waarom drugs bestond. Hoe mensen op het idee waren gekomen om verslavende, en bovenal gevaarlijk slechte middelen tot zich te nemen. Een enkel voorbeeld van een gebruiker had er voor gezorgd dat het zich had verspreid. En nu werd het overal ter wereld gebruikt, hetzij voor ziektes, problemen, hetzij voor mensen die er per toeval mee in aanraking kwamen. Het maakte de dingen alleen maar moeilijker. En ik probeerde er wel van af te komen, heus. Het lukte alleen niet...
Vage herinneringen van gisteren doken voor mijn beeld. Zo vaag dat ik er niet veel wijzer van werd. Wie weet wat ik heb uitgehaald, of was ik gewoon in m'n kamer gebleven? Zuchtend sloeg ik het wekkertje, dat irritant door bleef ringen terwijl ik juist in stilte m'n gedachten op orde wilde krijgen, van het kleine kastje naast m'n bed af.
Ik moest toch echt hulp gaan zoeken wilde ik mezelf niet hélemaal verliezen, wilde ik dít niet mijn einde laten worden.
Weer probeerde ik op te staan, vechtend tegen de hevige hoofdpijn die me op de grond wilde zien liggen, en dit keer slaagde ik er wel in. Voorzichtig, met kleine versnellende stappen, liep ik naar mijn kledingkast even verder gelegen in m'n kamer. Ik zocht naar iets dat acceptabel was om me in te vertonen en pakte de nodige kleding voor ik me begaf naar mijn badkamer. Ik griste een handdoek van het rek waar er tientallen op een stapeltje lagen en legde het alvast klaar voor als ik me moest afdrogen. Ik stapte onder de douche en zette meteen de warme kraan open.
Warme stralen gleden over mijn lichaam en joegen het kippenvel meteen weg. De stoom liep met grote wolken de douchecabine uit en besloegen alle ramen en glazen in de ruimte. De ritmische druppels tegen het vlakke oppervlak liet me tot rust komen. Om te zeggen dat het mijn problemen afwaste, was cliché. En het zou onwaar zijn, want de problemen konden niet afgewassen worden. Zo makkelijk ging dat niet. Nooit eigenlijk. Er was geen middel tegen alle problemen. En dat besefte ik nu wel, maar ondertussen sprak ik mezelf wel tegen. Waar dacht ik aan om met middelen mijn problemen op te lossen?
Ik pakte de shampoo die speciaal voor mijn haar bedoeld was en smeerde het ermee in. Onzorgvuldig waste ik het weer uit, genoot nog heel even van de warme douche en het dampende water, waarna ik de kraan weer dicht draaide. De klaargelegde handdoek belandde om mijn middel en onderweg naar de spiegel griste ik snel nog een handdoek om mijn haren mee in te wikkelen. Mijn handen drukten stevig op de randen van de wasbak waar ik nu voor stond. Mijn blik belandde op de spiegel, op de persoon te zíen als een weerspiegeling van de realiteit. De harde realiteit. Een verzwakte huid toonde me dat mijn gezondheid achteruit ging. De donkere kringen rondom mijn ogen verraadden mijn slaapgebrek. De moeite. Alles.
Glanzen deed ik niet meer. Schitteren wel. Schitteren zou ik altijd blijven doen. Schitteren voor de onwetenden.
Ik was veranderd. Té veel veranderd.
Opgeslokt door een nutteloze verslaving. Opgesloten door de vermengde gevoelens. Ik wilde er vanaf, maar tegelijkertijd wilde ik niets liever. Tegelijkertijd wilde ik niets liever dan mezelf verdoofd te voelen. Onbewust. Onbeschaad door de buitenwereld.
Dit was Bill niet. Dit wí¡s hij zeker niet. Maar wie was hij dan wél?
To fight against...
Mijn benen lagen languit gespreid op het ligbankje buiten op het terras, waar ik had besloten naartoe te gaan na een poosje de rust in m'n kamer te mogen proeven. De zon scheen fel op m'n ontblote huid, die een zachte, bruine tint had aangenomen in het laatste uur. Mijn lichaam voelde warm aan, bakkend onder de hete zon. Ik kon nog net niet het verbrande geur met mijn reukvermogen waarnemen. Kleine zweetdruppeltjes parelden op mijn voorhoofd. Een licht briesje koelde me weer af tot een verdraagbaar aanvoelende temperatuur en een tevreden geluidje verliet zuchtend mijn mond. Deze dag stond in het teken van leegte. Vrijheid. Vandaag hoefde ik niets te doen. Helemaal niets.
Geen taken aan je hoofd waarbij je alleen maar onnodig in de stress schoot. Geen gebouwen bezoeken die allemaal allemaal hetzelfde oogden. Geen ongemeende glimlachen en goedbedoelde leugentjes. Vandaag was mijn dag. En ik zou ervan genieten.
Het drankje op het tafeltje dat binnen handbereik lag, lag nu in mijn hand en liep langzaam leeg met elke slok die ik dronk. Bij een laatste teug bedacht ik me heel lui wie het glaasje nu zou moeten vullen. Een lichte zucht verliet mijn mond, maar opstaan deed ik niet.
'Tom!' riep ik luid, gericht naar de opening, die naar de binnenkant van het huis leidde. Er kwam enkel geen reactie van de kant waar ik naartoe keek. Maar ik zou niet opgeven.
'Tom!' En weer klonk er geen enkel teken van een reactie. Ik vroeg me af waar hij zo mee bezig was dat ik geen enkel aandacht van hem besteed kreeg. Hij had zich al de hele dag nog niet toonbaar gemaakt. Was hij nog aan het maffen?
Met de zoveelste zucht die dag stond ik op en begaf me naar de keuken, waar ik mijn glaasje opvulde met cola. Een deur viel in het slot. Dat zou Tom moeten zijn? Ik had hem niet het huis uit horen vertrekken vandaag.
Met het glaasje stevig geklemd in mijn dunne handen liep ik naar de hal. Tom was in een strijd met zijn jas om die uit te krijgen. Met veel moeite kreeg hij het uiteindelijk van zijn dunne lichaampje af. Toen hij zich omdraaide, ontmoetten onze ogen elkaar. Een flikkering van angst verscheen in zijn blik. Ik zag dat zijn lichaam lichtjes verstijfde onder mijn vragende blik. Hij hield zijn adem in, ik merkte het aan zijn volle borst. Hij verroerde zich niet, maar leek ook niet blij te zijn met het feit dat hij hier nu voor me stond. Hij leek... angstig?
'Is er wat?'
Zachtjes schudde hij zijn hoofd waarna hij onbewust neerkeek. Ik begreep het in ieder geval niet.
'Nee. Ik ga naar mijn kamer.”ť En weg was hij.
Verward haalde ik mijn schouders op en liep terug de tuin in om vervolgens weer uitgebreid op mijn ligbankje te liggen.
Reacties:
Ohnee, en seffes komt hij erachter dat Tom weg is en dan word Bill verdrietig en dan gaat die dood van verdriet omdat die beseft dat het zijn schuld is en dan komt Tom daar weer achter en dan pleegt die zelfmoord en dazn moet Tokio Hotel stoppen en dat mag niet want dan kan ik niet met Tara naar het concert en.....
mijn fantasie leeft zich weer eens uit
SNEL VERDER GAAN!!!!
VERDER!!!!