FanFic.nl

Bite [Vamps]

Questions and answers [11]

‘Julia?’
Ik kijk naar Tom. Zowel verbazing en angst als iets van nieuwsgierigheid is te lezen in zijn ogen.
Ik knik en trek hem mee naar de zetels, zodat hij rustig kan gaan zitten. Zo goed als mogelijk ontwijk ik zijn blik door naar de grond te kijken, mijn sokken schuiven glijden heen en weer en laten natte sporen gesmolten sneeuw achter.
‘Sorry.’
‘Wat? Ik bedoel… Uhm… Ik moet sorry zeggen. Demitri en…’
Hij legt zijn vinger op mijn lippen en grinnikt zachtjes, maar trekt dan zijn vinger terug. Had hij dat maar niet gedaan. Het doet me veel meer pijn om dit mee te maken dan dat hij gewoon van me afblijft. Veel meer pijn.
‘Nee, sorry omdat ik je niet geloofde.’
‘Ik zou het ook niet geloofd hebben.’
Ik draai me om, hij deinst een beetje achteruit.
‘Sorry, ik… Het is gewoon zo… Raar. En… Je bent een vampier!’
‘Hoe heb je dat ontdekt, Einstein?’ zeg ik sarcastisch en trek mijn benen op. Voorzichtig brengt hij zijn hand naar mijn wang en wrijft met zijn duim langs mijn slaap.
‘Ik… Waarschijnlijk ben ik gewoon bang.’
‘Ik zou je nooit iets aandoen. Daar… Ben je veel te belangrijk voor.’
Ik wend mijn hoofd af en staar weer naar de grond. Oh, ik voel me bijna blozen! Dat ik dat, juist dí¡t, aan juist hém heb gezegd.
‘Hey, je moet niet wegkijken. Of euhh… Ja… Jij bent ook heel belangrijk voor mij. Zelfs als euhh… Bloedverslaafd en extreem gevaarlijk vampierwezen.’
Ik por hem in zijn zij en lach, vertederd om zijn woorden en lichtjes gerustgesteld. Nu ik hem verteld heb wat ik ben, heb ik geen geheimen meer voor hem. Denk ik. Er is genoeg dat hij niet weet, maar hij mag het weten, als hij het zou vragen.
Versuft wrijf ik over mijn voorhoofd.
Way too difficult thoughts.
‘Julia?’
‘Ja?’
‘Mag ik je, misschien, iets vragen?’
Ik ga nu op de leuning van de bank zitten, zet mijn ellebogen in mijn schoot en steun mijn hoofd op mijn handen. Dan antwoord ik ‘Natuurlijk.’ met op elkaar geklemde kaken. Hij komt naast me zitten, en stiekem vind ik dat leuk. Dat hij me toch niet zo eng vindt.
‘Hoe… Ben je een vampier geworden?’
Een kwartier later heeft hij zijn armen om me heen geslagen terwijl ik trillend Demitri en die dag probeer te vergeten. Zijn hand aait over mijn hoofd en zijn vingers spelen met mijn haren. Zijn adem strijkt ritmisch langs mijn wang.
‘Ik had het je niet moeten vragen.’
‘Jawel, nee, ja, ik bedoel… Ik moet er maar een keer over geraken, en je hebt het recht het te willen weten. En nu weet je het.’
Hij glimlacht, dat zie ik niet maar ik voel het bij mijn voorhoofd, waar zijn lippen zijn.
Bijna opgelucht haal ik adem dat ik geen kloppend hart meer heb dat een hele drumsolo na kan spelen op mijn ribben.
‘Is vampier zijn leuk?’
Ik kijk op. Zijn ogen glinsteren, zijn mond staat een heel klein beetje open. Ik kan het niet laten te glimlachen en schudt de rillingen weg.
Ik begin een gedetailleerd verhaal over de voor- en nadelen, over onze maatschappij, onze soortgenoten, onze principes en tradities, en stop pas als ik alles verteld heb.
Blijkbaar is het een hele brok om te verwerken want hij blijft een paar minuten muisstil. Hij sluit zijn ogen een paar keer voor een paar seconden, en zijn ademhaling gaat van snel naar traag en omgekeerd. Dan kijkt hij me in mijn ogen aan en glimlacht weer.
‘Bedankt, dat je dat allemaal wou zeggen.’
‘Was het niet een beetje te veel? Langdradig?’
‘Natuurlijk niet. Het was heel interessant. Echt!’ voegt hij er snel aan toe bij het zien van mijn verbaasde uitdrukking en slaat dan zijn armen weer om me heen.
Voorzichtig leg ik mijn hoofd op zijn schouder, met mijn haar richting zijn nek, zodat ik niet met mijn neus vlakbij één van zijn slagaders zit. Het zou veel te snel kunnen gebeuren dat ik mijn beheersing verlies en mijn tanden in zijn nek boor om zijn bloed af te tappen.
Niet aan denken!
‘Mag ik…’ De rest van mijn vraag verdwijnt achter het schelle geluid van de bel. Zuchtend sta ik recht en loop naar de deur.
Huyen staat vlak achter de drempel, kijkt een beetje ongemakkelijk over mijn schouder naar binnen.
‘Stoor ik?’
‘Nee. Ja. Misschien. Kom je binnen?’
Een erger moment kan ik me niet inbeelden. Eerst leert Tom de echte Demitri, in volle actie, kennen en dan komt Huyen nog over de vloer. Hij brengt vast geen goed nieuws, dat weet ik gewoon. En dan is Tom er ook nog bij. Oh god, schiet me dood. Wacht, dat kan niet.
‘Hallo. Tom, toch?’
Tom knikt en kijkt me aan. Ik haal mijn schouders op achter hem en duw Huyen in de zetel.
‘Tom, dit is Huyen. Huyen, Tom. Huyen is de broer van Demitri.’
Nog voor Tom kan roepen of verbaasd en geschokt kan antwoorden, schudt Huyen zijn hand en stelt zich voor. Of het nu zijn zachte stem is, de hele andere blik in zijn ogen of gewoon het feit dat Huyen een bepaald aura om zich heen heeft zweven, weet ik niet maar Tom lijkt minder boos, of wat hij dan ook was, dan net.
‘Kom zitten, Julia. Ik moet je iets zeggen, en het gaat vast niet goed aankomen, dus kan je maar beter zitten.’
Opstandig klem ik mijn armen tegen mijn romp en blijf staan. Slecht nieuws ben ik gewend, en vallen doet geen pijn, dus mooi niet dat ik ga zitten. Niet zo dicht bij Tom nu Huyen er is.
‘Ook goed, blijf dan staan.’ probeert hij me nog over te halen te gaan zitten, maar ik blijf staan. Zo koppig ben ik wel.
Ik weet nu gewoon zeker dat het heel ernstig is want Huyen grimmast en kijkt alsof hij iets zuur moet doorslikken.
‘Demitri is iets van plan.’

Reacties: