FanFic.nl

Last Dance

<3>

Na jazz, hoewel het voor Nona en Zara dus niet was doorgegaan, hadden ze Duits. Twee uur na elkaar. Wat betekende dat ze rustig weer in slaap konden dommelen, de leerkracht van Duits had een rugwervel gebroken en kon daarom het ziekenhuis niet uit. Door een gebrek aan tijd konden ze geen vervanger zoeken.
Of lag dat niet aan het tijdgebrek?
Nona en Zara stonden echter voor een verrassing toen ze het openstaande lokaal inliepen. Op de bureau, en niet op de stoel, zat een vrij jonge man. Hij moest minstens 23 zijn, maar zag er enkele jaren jonger uit. Zijn lange, donkerbruine haar zat in een slordige staart. Hij had een gitaar op zijn schoot, en eigenlijk kon je hem het best onder het hokje ‘hippie’ plaatsen.
Wat deed iemand als hij op zo’n school?
Natuurlijk was dat niet moeilijk te raden. Hij zat in het Duits lokaal, en was volwassen. Hij moest dus de nieuwe docent zijn.
Maar was iemand als hij wel in staat degelijk les te geven. Nona schudde haar hoofd. Zij was niet iemand die op uiterlijk afging, maar hij was gewoon extreem, en dat zorgde voor wat opschudding. Ze gaf hem het voordeel van de twijfel, maar zag haar vriendinnen dat niet eens overwegen. Ze keken hem afkeurend aan terwijl ze zo ver mogelijk achterin gingen zitten.
Nona raapte al haar moed bij elkaar en installeerde zich op de voorste bank, in de middelste rij, grenzend aan het bureau van de docent, hij dus.
‘Goedemorgen.’ zei Nona vriendelijk, haalde haar boeken boven en zette zich rechter.
‘Boeken weg, mensen.’ sprak hij, en zijn stem liet een diepe indruk na op de leerlingen. De stem was warm, klonk mooier dan eender welke viool of klarinet. Dat was niet te vergelijken, maar toch.
Stoelen schoven naar voren. Stiekem lachte Nona. Hem eerst afkeuren om zijn uiterlijk, en hem dan goedkeuren om zijn stem.
‘Frederik Goethals’ schreef hij op het bord, veegde zijn witte handen af aan de handdoek en sprong toen op het bureau. Hij had een heel sierlijk handschrift voor een jongen, man, wat het dan ook was.
‘Mijn naam is Frederik Goethals, maar u allen moogt mij Free noemen.’
Er werd gegiecheld door sommigen, maar over het algemeen kreeg iedereen steeds meer bewondering voor hem, de rare gast die zo plots verscheen, uit het niets.
‘En nu, jongedame, zou ik jou naam wel eens willen weten.’
Blozend keek Nona om zich heen, brabbelde iets dat het midden hield tussen ‘Durf ik niet’ en ‘Nona Hesselmann’.
‘Liefje, ik heb je niet verstaan.’ zei hij met een glimlach, en sloeg toen zijn ene been over het andere.
‘Nona Hesselmann.’
‘Aha, toch niet van…’
De blik in Nona’s ogen zei genoeg. Hij wist van haar ouders. En nadat ze juist dat zorgvuldig geheim wilde houden.
Vragend, zielig, bijna smekend keek ze hem aan, probeerde hem te weerhouden van het onthullen van haar grootste geheim. Ze wilde het haar vriendinnen wel vertellen, alleen durfde ze dat niet. Dan zouden ze haar misschien alleen nog maar mogen omdat haar ouders per toeval beroemd waren. Dat had ze liever niet.
‘Laat maar, ik vergis me.’
Ze hield nog net een opgelaten zucht binnen en draaide zich toen om. De achterste banken waren leeg, ze waren allemaal dichter komen zitten.
‘Oké, en jij?’ zei hij, wees op Jadie.
Zo ging hij door, tot hij iedereen had gehad. Op een zangerige toon overliep hij nog eens alle namen, en wonder boven wonder kende hij iedereen nog bij voor- én achternaam.
Unaniem was het nu beslist, hij was de koelste leraar op deze school.
Hij had nog geen les gegeven, maar met zo’n begin kon het niet fout gaan.
‘En dan zullen we het nu maar hebben over…’ Hij streek het jasje dat hij aanhad glas en tuurde toen de klas in. Eigenlijk had hij geen idee wat te doen nu, hij had gepland een hele les intro te doen maar wist niet zeker of deze klas dat wel goed zou onthalen. Ze waren al van het begin zo vijandig tegen hem.
‘Mogen wij u vragen stellen, meneer?’ Het was Aaron, die bijna nooit iets zei, en als hij iets zei, was het een hoogst filosofische opmerking. Daarom kreeg hij een hoop verbaasde blikken toegeworpen, maar hij negeerde die en keek naar de nieuwe leerkracht.
‘Natuurlijk, mijn jongen, maar noem me Free.’
‘Oké. Free.’ bloosde Aaron, gevolgd door een lachsalvo van de hele klas omdat de zin rijmde.
De rest van de les ging veel te snel voorbij. Free antwoordde eerlijk op de vragen, behalve eentje. Waarom hij zo resoluut voor de hippiestijl had gekozen. Dat antwoord bleef hij ons schuldig.
Toen de bel ging, waren ze juist aan het leukste onderwerp gekomen: ‘liefde’. Het was altijd leuk leraren daarover uit te vragen, en dan zo’n loslippige als Free.
Zonder enthousiasme verlieten ze het lokaal, op weg naar hiphop. Dat was normaal een vak om naar uit te kijken, maar deze keer hadden ze liever een extra uurtje Duits gehad en dan maar één uurtje hiphop.

Het enthousiasme kwam echter wel terug. Bij hiphop kregen ze een nieuwe choreografie voorgeschoteld, die ze moesten kunnen opvoeren dit weekend. Voor de mysterieuze man, die nu een veelbesproken onderwerp bleek te zijn.
Iedereen deed zijn best eruit te springen, wat mevrouw Jesrin deed lachen. Zij moest niet beslissen, dus was het allemaal verloren moeite.
Na het douchen en omkleden spraken groepjes af om samen te gaan oefenen, en Nona besloot deze keer met haar klasgenoten te oefenen en niet met Drake. Dat zou hij wel begrijpen. Hoopte ze.
Na de twee uurtjes hiphop kwam er weer ballet, wat Nona opgewekt maakte. Maar eenmaal bij de balletzaal verdween dat humeur als sneeuw voor de zon. De balletzaal was bedekt met een laag water, de leidingen hadden het begeven.
Dus gingen ze noodgedwongen een klaslokaal in, en kregen een stuk geschiedenis van de dans.
Puur theoretisch, was niets aan.
De helft van de klas sliep, een kwart tekende op de bank en de overgebleven leerlingen probeerden nog iets van interesse te tonen. Nona hoorde bij dat laatste kwartje.

And they say that a hero can save us.
I'm not gonna stand here and wait.
I'll hold onto the wings of the eagles.
Watching as we all fly away.

-Sorry voor de laatheid van het posten, en al die dingen en zo. Voor Nadezh, mijn twinnie<3-

Reacties: