Hoofdcategorieën
Home » Overige » For you in full blossom » Depend on me
For you in full blossom
Depend on me
Ik rende de kantine in overal klonk muziek en waren mensen aan het dansen, ook St. Blossom studenten waren er.
Op een bord zag ik in vrolijke letters staan: Osaka & St. Blossoms Edward J. Harrison Dance Cup staan.
Ik ging naast een paar jongens zitten, "Waarom danst Noe met Erika-chan en niet met mij?" vroeg Sekime dramatisch.
"De computer heeft de mensen gekoppeld, het kan niet verholpen worden." zei de stem van de voorzitter die op een tv verscheen.
"Waarom moeten we dan met die persoon dansen?" vroeg iemand van Dorm 3.
"Als je kan samenwerken met de persoon met wie je bent ingedeelt, dan leer je nieuwe dingen!" zei de voorzitter vrolijk.
"Nu ik er over na denk, ik heb nog helemaal nooit van deze dans wedstrijd gehoord." zei Naoko.
"Het was het idee van het hoofd." zei de voorzitter snel.
"Wat een geweldig evenement." zei Naoko sarcastisch.
"Het paar dat word gekozen als het beste koppel, zal een prachtige prijs winnen. Ik hoop dat jullie er zin in hebben. De gene die niet zijn gekozen, heb veel plezier met kijken."
"Er is iets ergs gebeurd!" schreeuwde iemand uit Dorm 1.
"Nakatsu is flauwgevallen!" vijf sterke Dorm 3 leden droegen hem op een brancard binnen. Ik perste mij tussen twee en pakte Nakatsu vast. "Nakatsu! Nakatsu! Gaat het wel?" zei ik.
Hij draaide zijn hoofd, "Ja, ik denk dat.. Mi.." hij keek om hoog naar mij en viel weer weg. "Hij is dood!" riep iemand.
"Breng hem naar Umeda!"
"Mi!" riep Nakatsu toen hij weer wakker werd. Hij lag in zijn bed. "Al die tijd was Mizuki een meisje." hij ging opzitten.
"Al die tijd." Toen ik mij verslikte en zij mijn mond afdepte, was ze een meisje. Toen ze naar de wc ging en ik er naast stond, was ze een meisje. Toen we op het bankje zaten en ik haar bijna kuste, was ze een meisje. Oh, dat was dus wel haar bh toen die tijd. En oh nee wat heb ik gedaan!? De eerste dag! Mijn handen.. op haar.. NEE!!!
Waarom in godsnaam heb ik al die dingen met haar gedaan?
"Wat doe je?" zei Kayashima, "Het ziet er naar uit dat je echt over iets zorgen maakt.
"Dat is er ook! Ik hou van vrouwen!" zei Nakatsu.
"Dat is normaal."
"Ik ben normaal." Nakatsu greep naar zijn hoofd, "Ik snap er niks meer van!"
"Is dat zo? Als je dingen vanaf een andere kant bekijkt, dan kan het er veel mooier uitzien. Zelfs al weet ik niet wie die persoon is"
"Sano." zei Sekime die de kantine in kwam lopen.
"Hey." zei hij vrolijk, "Kan ik helpen?"
"EH!?" de hele kantine keek om, Sano die wil.. Helpen?
"Ben je ziek ofzo?" zei Sekime spottend."
"Eh?"
"Sano, ben jij niet 'alergisch' voor kostums?" zei Naoko voor de grap.
"Ja. Maar waar werken jullie aan?"
"We werken aan een spandoek."
Ik keek naar de behulpzame Sano en begon te lachen bij het idee dat hij mij Mizuki had genoemd.
Hij keek mij aan, "Geef de hamer eens aan." ik keek naar de tafel waar de hamer lag en draaide mij om, "Hey! Hamer." zei hij nog een keer. "Noem me Mizuki." zei ik zacht, "Mi-zu-ki."
"Ashiya. Geef.. mij.. de.. hamer." zei hij woord voor woord.
Ik voelde mij beledigd en pakte woedend de hamer en sloeg met de kop van de hamer op Sano's uitgestoken hand. Het was niet zo bedoeld maar gebeurde wel. "Auw."
"Oh, het spijt me! Gaat het wel?" ik knielde naast hem neer, pakte zijn hand vast en vreef er liefkozend over.
Sano lachte, "Je maakt je te veel zorgen."
"Wat? Dat liet jij mij alleen maar doen." hij lachte nog wat harder. "Waar werk je nu aan?"
"Gaat het echt goed?" vroeg ik voor een laatste keer en had nog steeds zijn hand vast.
"Waarom volg je me?" vroeg Sano later die dag aan mij.
"Ik volg je niet, soms loop ik hier gewoon met Yujiorou. Doe je best."
"Eh?"
"Ik denk dat je het goed zal doen op het trainings kamp."
"Hoe weet je dat?" en Sano ging stil staan en trok mij aan de kant omdat er een bus aan kwam.
"Sekime vertelde het mij."
"Die jongen." zei hij een beetje boos.
De bus kwam tot stilstand en ik zag Kagurazaka naar de deur lopen. Er stapte een paar mensen uit met een grote sporttas.
Kagurazaka keek onze kant op glimlachte en keek weer naar de bus. Er stapte een jongen op, ik kende hem.
"Shin." zei Sano, het was Sano's jongere broer. Kagurazaka gaf Shin een hand en keek weer naar de bus. Er stapte een oudere man uit Kagurazaka boog voor hem en ik voelde Sano steun zoeken aan mij. "Vader?"
De groep liep weg.
"Voedsel vergiftiging?" riepen de jongens die in de kantiene zaten. Hibari van St. Blossom stond met vier andere meisje de jongens te woord. "Het ziet er naar uit dat het voedsel dat gister geserveerd was niet goed was. Er is zelfs iemand naar het ziekenhuis gestuurd."
"Dus de dans zal gecanceld worden?" vroeg Nanba wanhopig.
"Dat kan niet! Al zestig jaar vieren we dit festival ter eren van de oprichter van deze school, Edward J. Harrison. Het mag absoluut niet afgezegd worden." zei de voorzitter
"Maar hoe wil je dat ooit doen? Er zijn maar vijf meisjes." zei Sekime.
"Ik heb een goed idee." zei de voorzitter, "We verplaatsen de uitgevallen meisjes, door jongens in vrouwenkleding!!"
"Omkleden als meisjes?" riep iedereen.
"Dan wil ik met Nanba-senpai!" riep Naoko.
Een paar uit Dorm 1 deed ook mee, "Nu hebben we alleen nog een partner nodig voor Nakatsu."
Ik bracht Yujirou terug naar zijn hok, Ik kan hem hen niet vergeven dat hij zo geobserdeerd was van zijn werk toen mijn moeder stervende was.
Hoorde ik Sano weer zeggen. Ik wilde Yujirou nog een keer aaien maar hij was weg. De voorzitter stond voor mij en keek mij doordringend aan, "Eh?"
"Wat kan ik doen? Ik kan Mizuki echt niet meer zien. Op zulke tijden, hoe kunnen de dingen dan mooier lijken als ze zijn?" zei Nakatsu in zich zelf terwijl hij naar de kantine liep.
Hij keek om de hoek en zag Mizuki in een roze jurk staan.
"Alles is écht mooier geworden!" zei hij geschrokken.
Dat is waar, naast de reden van Mizuki om in een jongens school te komen, Mizuki is Mizuki of ze nou een jongen of een meisje is, het maakt niet uit. Ik heb op je gewacht schat. En binnenkort zullen de gesprekken op school komen en iedereen zal jaloers op ons zijn.
Ondertussen liep Nakatsu naar mij toe, wat dacht hij wel niet?
Hij ging op zijn knieën en vroeg, "Shall we dance?", ik keek naar zijn uitgestoken hand en pakte die aan, we waren immers danspartners. Iedereen begon te klappen en de muziek klonk.
Na de les gingen Nakatsu en ik verder buiten oefenen.
"Oh Mizuki is zo goed! En zo schattig." zei Nakatsu de hele tijd.
"Je bent vervelend als je zo dicht bij bent." zei ik tegen hem.
"Skinship is erg belangrijk tijdens dansen." zei Nakatsu.
"Ah Sano!" zei ik en rende naar hem toe.
"Hoe was het trainen?"
"Oh, gewoon, niets speciaals."
"Dat wilde ik niet horen, geef meer details."
We liepen samen naar onze kamer en ik vergat Nakatsu helemaal.
Onderweg vertelde Sano dat zijn vader nu Shin trainde en Kagurazaka had ze speciaal uitgenodigd.
"Echt iets voor Kagurazaka." zei ik tegen Sano die net uit de douche kwam.
"Hij is een van de beste atleten van het land." Sano keek weg van mijn blik.
Ik bleef staren naar zijn naakte rug, ondertussen was ik er wel aan gewend.
"Mm?" zei Sano verlegen keek ik weg.
"Hoe is het met je vader?" vroeg ik voorzichtig.
"Weet ik niet, hij was niet bij de training vandaag."
"Oke."
"Vergeet mijn vader, ik denk zelfs niet zo veel aan hem als jij."
"Ja? Dus je bent eigenlijk wel een beetje bezorgd" zei ik en kwam dichter bij.
"Je kan beter ook even gaan dochen," zei Sano tegen mij en wilde mij weg duwen en legde daarbij zijn hand op mijn rechter borst. "Er... Um... Ik..." stotterde hij en trok snel zijn hand na 20 lange secondes weg.
"Douche... Ik ga nu..." ik rende de douche in en krulde mijn armen voor mijn borst. "Sano... raakte mijn borst aan!" paniekte ik.
"Ik ben zo onvoorzichtig de laatste tijd." zei Sano in zich zelf. Hij trok zijn shirt aan en keek naar zijn hand. "Het was best wel plat."
Nakatsu kwam stiekem de kamer ingeslopen, Sano schrok zich wild en ging nongelant tegen het bureau staan.
"Waar is Mizuki?" zei hij.
"Onder de douche. Wat is er dan?" zei Sano snel.
"Er is iets.. Dat ik je wil vragen."
"Huh?"
"Wist je al dat Mizuki een vr... Een vr... Dat zijn vrouwlijke zangeres Beyonce is?"
"Nee, dat wist ik niet." zei Sano.
"Ik ook niet!" zei Nakatsu.
"Is dat alles?"
"Nee!
"Mizuki is een mei.. Een mei.. Mizuki kan niet door mijnen heen lopen."
"Echt?"
"Ben je verbaasd?"
"Nee."
"Oke, ik loog, nu ga ik je de waarheid vertellen, Mizuki is een jongeda.. Da. Mizuki is echt dagen lang met organiseren."
"Dat is niet waar." zei ik toen ik onder de douche vandaan kwam.
"Hij is altijd snel klaar met douchen." zei Nakatsu tegen Sano.
"Nakatsu, denk je echt zo over mij?"
"Nee, ik was alleen.. Nee."
Ik keek Sano aan en dacht weer aan zijn hand, hij keek terug. "Ik ga douchen." zei Sano snel ookal kwam hij er net onder vandaan.
"Het is niet waar, niet waar." ging Nakatsu verder.
Ik was aan het dansen in mijn eentje tot een een camera hoorde flitsen, ik keek om, "Akiha?"
"Ashiya-kun, ik was net bij het trainingskamp."
"Echt? Hoe was de sfeer?"
"Gevaarlijk, de hele Sano familie was er. Wil je hun verhaal horen?"
"Ken je die dan?"
Ze knikte somber, "Vroeger was Sano's vader ook een top atleet, een atleet die niet om zijn familie gaf. Toen Sano's moeder naar het ziekenhuis was gestuurd na een ongeluk, kon zijn vader niet komen omdat hij in een belangrijke training was voor een grote wedstrijd. Toen hij eindelijk in het ziekenhuis was, was Sano's moeder al weg, overleden aan haar verwondingen."
"Dat is waarom... hij en zijn vader." Akiha knikte.
"Mizuki! Mizuki. Mizuki!" riep Nakatsu, "Heb je op mij gewacht? Zullen we dansen?" Ik keek Akiha aan, totaal overdonderd verontschuldigde ik mij tegenover Nakatsu en ging terug naar mijn kamer. Ik ging op Sano's bed zitten en wachten. "Welkom terug." zei ik toen Sano binnen kwam lopen. "Oh wat is dit?" zei Sano die naar mijn wit-roze jurk keek. "Is dit voor morgen?"
"Ja."
"Ga je nog steeds als een meisje verkleed? Ik weet zeker dat het je mooi zal staan. Ik bedoel er niks mee hoor. Er zijn ook andere jongens die op meisjes lijken..."
"Sano, er is iets gebeurd he? Ik kan het je zo vertellen, zelfs al probeer je het te verbergen. Kan je niet op mij rekenen? Ik... wil lachen met jou als jij lacht. Als jij blij bent, wil ik blij zijn met jou. Als je het moeilijk hebt, wil ik de last delen. Als je pijn hebt, wil ik met je huilen. Dat is wat een vriend is toch? Heb ik het fout?"
"Gaat dit over mijn vader?" vroeg Sano uiteindelijk, "Want als dat het is, dan is er echt niks. Wat er ook gebeurd, ik heb altijd een plek om terug te komen." zei hij en keek onze kamer rond. "Wetend dat jij op mij zit te wachten, is motiverend voor mij."
"Sano..."
"Dus, laten we er niet meer over praten. Jij hebt toch ook dingen waar je het liever niet over hebt?"
"Sorry."
"Hoe dan ook, bedankt." hij klopte liefkozend op mijn hoofd, "Ik accepteer je gevoelens. Wat is trouwens de prijs voor het beste koppel morgen?" ik ging naast hem zitten en vertelde vrolijk wat ik die middag ook had gehoord, de hoofdprijs die drie goudstaven telde zouden voor het winnende paar zijn.
De grote dag was aangebroken, de hele kantine was leeg geruimd en aan de zijkanten stonden er banken voor de toeschouwers. In het midden was er een grote paarse driehoek dat voor de drie Dormen stond. De jury bestond uit de voorzitter, Akiha en een oude man uit Europa die de goud staven had gebracht.
De competitie was opgebouwd uit verschillende rondes, per ronde danste er drie paren en vielen er twee af uiteindelijk was er een laatste wedstijd tussen de overgebleven 3 en het paar dat iedereen weg danste was de winnaar.
"Het eerste paar is Tenouji en Amagasaki tegen het Daikokucho en Kitahanada paar en tegen het Nanba en Naoko paar. Let's dance!" zei de voorzitter.
"Nakatsu, sorry ik ben laat!" zei ik tegen Nakatsu toen ik aan kwam rennen.
"Zo sloom. Wat was je aan het do-" Nakatsu staarde mij aan.
"Sorry." zei ik nog een keer, "Het was echt moelijk om deze jurk aan te trekken." Nakatsu bekeek mij van top tot teen., "Zo schattig." de eerste ronde was voorbij en, nu waren Nakatsu en ik aan de beurt, samen met het Himejima en Hanayashiki paar en Noe en Abeno.
Sekime kwam aangerend en ging voor Abeno Erika staan, "Noe kon niet dansen, dus ik val voor hem in als je het goed vind." Abeno begon te lachen, "Bedankt Mokume-kun."
"Het is Sekime, maar maak je geen zorgen."
"Oke, we gaan de wedstrijd winnen!" zei Nakatsu tegen mij. "Oke!" riep ik vrolijk.
"We laten jullie niet winnen!" zei Hanayashiki Hibari en haar partner Himejima Oskar, knikte.
Onze dans was een groot succes, nadat de muziek afgelopen was liepen Nakatsu en ik naar de gang, "Dat was geweldig!" riep ik uit. Nakatsu pakte mijn hand, "We zijn een geweldig team, Mizuki." ik lachte en knikte.
Achter Nakatsu zag ik iets bewegen buiten, ik keek beter en zag Sano daar staan met zijn vader. Snel rende ik naar buiten en ging in de bosjes zitten. "Ik begrijp hoe je je voelt." zei Sano's vader.
"Probeer niet grappig te zijn." zei Sano sarcastisch, hij deed een paar stappen zijn vaders richting in. "Wat begrijp je? Toen mam naar het ziekenhuis was gestuurd na het ongeluk, toen.. Je hebt geen idee hoe vaak ze jou naam had genoemd. Je kwam niet eens om haar voor de laatste keer te zien. Je hebt niet eens een traan gelaten. Je ging gewoon de volgende dag naar je werk als of er niks was gebeurd." Nog een paae stappen dichter bij, "Een harteloze man als jij kan absoluut niet begrijpen hoe ik mij voel. Kom hier nooit meer" Sano draaide zich om en liep naar binnen.
Ik stond op en keek naar Sano's vader. "Ik ben Sano's kamergenoot." zei ik snel, Sano's vader bekeek mij van top tot teen, ik besefte dat het er best wel raar uit zacht. "Ik ben zo verkleed omdat we een dansfeest hadden."
Sano's vader draaide zich om en liep weg.
"Waarom bent u hier? Hij stond stil en ik rende naar hem toe. "U kwam hier om Sano te zien... Voor iets, toch?" hij draaide zich weer om en keek mij aan, "Dat klopt. Maar ik kan gewoon geen goed gesprek met hem hebben."
Het was een lange tijd stil, ik zag hem nadenken.
"Vanwege uw werk, kon u Sano's moeder niet voor een laatste keer zien, toch?"
"Ja." zei hij kort.
"Dan, is het waar dat u de volgende dag gewoon naar het werk ging?"
"Dat is waar."
"Wat is wil zeggen, het is misschien niet gepast, maar als ik Sano was, zou ik u ook haten."
Hij haalde diep adem, "Ik denk het ook, ik ben de ergste vader ooit." hij draaide zich weer om en liep weg.
"Is het waar," schreeuwde ik hem na, "Dat toen Sano's moeder overleed, u niet had gehuild?"
Hij stond weer stil, "Ja." Niet waar mijn zoons bij waren.
Hij liep weer weg en verdween uit het zicht.
"Iedereen heeft erg zijn best gedaan vandaag." zei de voorzitter.
"En nu zullen we de winnaar bekend maken!" zei Akiha vrolijk.
Het licht ging uit en er kwamen spotlights tevoorschijn.
"Het beste koppel is geworden," zei Akiha, "Nakatsu en Ashiya!"
Nakatsu stond boos in een hoekje omdat Mizuki er niet was.
"Dus Nakatsu heeft het goud gewonnen?" zei Nanba wanhopig.
Naoko pakte een staaf en nam er een hap uit, "Lekker." zei hij.
"EH!?"
"Dan, geven we jou Nakatsu-kun deze beroemde Belgische chocolade."
"EH!? Chocola?" riep iedereen.
Nakatsu pakte het aan en bedankte de voorzitter.
Ik liep mijn kamer zacht in, Sano steunde met zijn handen tegen het bureau.
"Sano." zei ik voorzichtig.
"Sorry, kan ik even alleen zijn?" vroeg hij beheerst.
"Ik denk dat je een keer een goed gesprek met je vader moet hebben."
Sano sloot zijn ogen, "Heb je me niet gehoord?"
"Ik heb net met je vader gepraat. Probeert hij het niet goed te maken tussen jullie? Dat is waarom hij helemaal hier heen is gekomen" Sano hield het niet meer, hij gooide het bureau aan de kant, "Genoeg!" schreeuwde hij.
"Jij weet niks over mijn vader. Je moet hier tussen uitblijven! Waarom moet je nou precies hierbij jezelf bij betrekken? Precies het gene waar ik niks mee temaken wil hebben? Was ik niet duidelijk? Praat niet meer over mijn vader."
"Maar, maar, als het zo gaat, dan zal er niks veranderen." wierp ik hem tegen. "Sano, jij bent niet de Sano die je eerst was. Als je je open stelt." ik ging dichter bij hem staan.
"Jij begrijpt mijn gevoelens niet." hij stond nu op maar een paar centimeters afstand, "Ik wil ook niet dat je dat doet." schreeuwde hij.
Hij duwde mij aan de kant en liep de deur uit die hij met een harde klap dicht sloeg.
Zelfs al zou ik zijn gevoelens moeten begrijpen... Ik doe hem pijn. Hoe kon het ooit op dit uitlopen?
De tranen begonnen over mijn wangen te lopen.
Toen twee armen zich om mij heen sloten, voelde ik steun.
"Depend on me." zei Nakatsu zacht in mijn oor, "Het maakt mij niet uit van wie jij houdt." hij sloot zijn armen nog dichter om mij heen. "Maar ik, hou van jou."
Reacties:
Wow echt mooi.
Sano moet zijn gevoelens onder controle krijgen?!
En Nakatsu is gewoon te lief!!
VERDERRRR!!!
Awh die Nakatsu is echt vet lief!
Zooo cute ^^
Snel Snel verder :3