FanFic.nl

Start all over

Hoofdstuk 9, It's so beautiful.

Als de film is afgelopen duiken we de stad in. Eerst gaan we wat eten bij de MAC. Daarna gaan we lekker shoppen! Als Shin, Kiro en Yu in een winkeltje verdwijnen, gaan ik en Strify de kledingwinkel er tegenover in. Waar we de mafste dingen passen, dus de dikste lol hebben. Shin moet natuurlijk kaas kopen, dus zijn we ook even zoet in een kaaswinkel. Ach, weer eens wat anders dan alleen de schoenen, kleding en sieradenwinkels. De Juwelier, Kiro sleurt me naar binnen. ‘’Kier! Als je het maar laat! Ik heb al genoeg duurs gehad!’’ Lach ik. ‘’Nou toch doe ik het!’’ Giechelt Kiro. Hij loopt naar de kassa en vraagt of ze ook van die halve hartjes gevallen hebben. De mevrouw achter de kassa tovert meteen een boek tevoorschijn. ‘’Niet kijken jij!’’ Roept Shin. En doet zijn handen voor mijn ogen. Kiro kennende duurt het wel lang voordat hij eindelijk het perfecte heeft gevonden. Maar dat valt nog mee. Na niet zo heel lang wachten voel ik iets kouds mijn huid raken. Als Shin zijn handen weg haalt staat Kiro voor mijn neus met een spiegel. Ik sla mijn handen voor mijn mond. Yu ziet het al aankomen dus grist het spiegeltje uit Kiro’s handen en ik vlieg hem om zijn nek. ‘’Wat mooi!’’ Is het enige wat ik weet uit te brengen. Het is een prachtig half hartje met een zilver steentje er in. Daarboven staat Kiro in gegraveerd. Daarna dans ik als een of andere debiel door de winkel. Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus geef ik hem maar een dikke lebber. ‘’Ooo ik weet niet hoe veel ik je hier voor moet bedanken!’’ Roep ik uit. ‘’Hoeft ook niet, jij bent mijn meisje en dat is het beste wat ik me kan wensen.’’ Lacht Kiro. Hoe lief toch! Kiro rekent af en we lopen hand in hand weer naar buiten. De rest van de dag bedank ik hem wel een stuk of 20x. Als we allemaal geshopt en gedropt zijn, strompelen we met pijnlijke voeten richting de trein. Iedereen is blij dat die er al staat en we kunnen gaan zitten. Alleen wel een trein zonder stoeltjes tegen over elkaar. Dus ik ga uiteraard naast Kiro zitten. Ik ben echt Total los dus hang lekker tegen Kirotje aan. De hele weg terug speelt hij met mijn haartjes. Ik luister naar zijn rustige ademhaling. En af en toe naar wat de rest allemaal te vertellen heeft. Voor de rest zeg ik vrijwel niks. Geen zin in. Zit wel lekker zo. Ik kan zo wel voor eeuwig blijven zitten. Zijn vingers die mijn haar strelen. Heerlijk. Ik kijk hem even aan. ‘’Je bent lief.’’ Zeg ik. ‘’En jij veel liever.’’ Antwoordt hij en geeft een kus op mijn voorhoofd. Shin kijkt achterom en glimlacht naar ons. ‘’Shiiiiiinnnnn?’’ Vraag ik. ‘’Jhoaaaa.’’ Antwoordt hij en hang mijn zijn hoofd op de rugleuning van zijn stoel. ‘’Weetje, jij lijkt op een stuk kaas.’’ Grap ik. ‘’Hehe eindelijk iemand die het ziet.’’ Antwoord Shin lachend. Ik proest het uit. ‘’Heb je nog een stukje van die overheerlijke kaas?’’ Ja, hij heeft me aangestoken met zijn kaasliefde. ‘’Natuurlijk.’’ Hoor ik hem zeggen aan de andere kant van de rugleuning. Hij graaft druk in zijn tas en reikt mij een stukje aan. ‘’Danku Shin, je bent een sgat.’’ Giegel ik. ‘’Graag gedaan hoor andere sgat.’’ Grapt Shin. ‘’Jij hoeft vast niet hé Kier?’’ Vraag hij aan Kiro. ‘’Nee dankje Shin.’’ Bromt Kiro. ‘’Ik steel er wel een van Anne.’’ Lacht hij. ‘’Gwaat awl niewt meeeewhhhhrrr!’’ Zeg ik met propvolle mond. ‘’O echtwel!’’ En hij drukt zijn lippen op de mijne en peutert met zijn tong een stukje uit mijn mond. ‘’Hmm lekker kaas met stukjes hamburger.’’ Zegt Kiro te serieus waardoor ik bijna mijn kaas door de hele trein proest. Shin zit ons raar aan te kijken. ‘’En zo gaan ze dan om met heilige kaas..’’ Mompelt hij. Ik duw hem op zijn neus. ‘’Wij genieten er gewoon van.’’ Giechel ik. Lachend draait Shin zich weer om. En ik kruip weer tegen Kiro aan. Helaas zijn we al bijna thuis. Ik heb helemaal geen zin om afscheid te nemen. Niet van iedereen, en ook niet Kier. Nu moet ik helemaal wachten tot oud en nieuw voordat ik hem weer zie! Als de trein tot stilstand komt, sta ik met tegenzin op. We lopen de trein uit en wandelen naar de fietsenstalling. Ik bedank iedereen voor de gezellige dag een geef iedereen een dikke knuffel. Als laatst kom ik bij Kiro aan. Hij pakt mijn handen vast, en trekt een pruillipje. ‘’Nou moet ik jouw weer gaan missen.’’ Zegt hij lief. ‘’Ja niet eerlijk…’’ Antwoord ik. Aangezien ik een paar dagen naar NL vertrek. Wat ik ook heel leuk vind, want dat ik mijn oude vrienden weer even zien. Maar Kiro missen is toch wel een heel groot Nachteil. ‘’Ik ga je wel elke dag bellen hoor!’’ Zeg ik en kruip in zijn armen. ‘’Hahah jij kan geen dag zonder me!’’ Glimlacht hij. ‘’Dat klopt.’’ Zeg ik. ‘’Nou ik ook niet zonder jouw hoor!’’ Heerlijk als iemand dat tegen je zegt. Nu weet wat ik al die jaren heb gemist. ‘’Nou spring achterop.’’ Zegt Kiro. En ik klauter bij hem achter op de fiets. Ik zwaai nog naar de rest en roep dat ik ze zal missen en dan rijden we weg. Ik kijk naar de steeds kleiner wordende poppetjes achter me. Daarna leg ik mijn hoofd tegen Kiro’s rug. Ik zie hier en daar kinderen kijken. Hah! Denk ik. Jullie hebben lekker niet zoon prachtig knap en lief vriendje! Het liefst zou ik ook nog mijn tong uit willen steken, maar dat doe ik maar niet. Vroeger moest ik altijd aanzien hoe alle knappe meiden leuke vriendjes hadden en daar mee liepen op te scheppen. Nu is het mijn beurt! En eigenlijk is het wel goed zo. Dat ik veel later een vriendje heb dan vele andere meisjes. Dat bespaart je weer een gebroken hart. Hoop ik dan. Oké, ik ben ook nog jong. Dit kan ook nog stuk gaan. Maar alles voelt zo perfect, zo volmaakt. Dit kan gewoon niet stuk gaan. En als ik zie hoe Kiro met mij omgaat, denkt hij daar precies het zelfde over. Helaas pindakaas komt mijn huisje in zicht. Jakkes… Ik had het liefst nog uren rond gefietst. ‘’Kier? Ga je nog even mee naar binnen?’’ Vraag ik dan maar. Kiro is al afgestapt dus ik wacht niet op antwoord maar sleur hem mee naar binnen. ‘’Maaaaammm ik benderweer!’’ Blair ik door het huis. ‘’O haay sgat en Kiro!.’’ Antwoordt mijn moeder vanuit de woonkamer. Geen zin om daar bij te gaan zitten. Dus ik trek hem maar mee naar boven. Kiro laat zich braaf door mij voort sleuren. Hij moet lachen om de foto naast mijn bed. Waar wij saampjes op zijn. ‘’Daar heb je hem dus gelaten.’’ Lacht hij. En hij ploft op mijn bed neer. Ik ga voor Kiro staan en duw hem achterover. Dan ga ik er naast liggen. Ik kijk hem aan en verdrink in zijn prachtige ogen. ‘’zo, nu is er niemand meer die ons ziet.’’ Grapt Kiro, en hij druk zijn lippen op de mijne en slaat een arm om mij heen. Voorzichtig laat hij zijn tong naar binnen glijden en spelen onze tongen het bekende spelletje. De onschuldige zoen verandert al snel in een heel innige zoen. Ik ga boven op hem zitten, nog steeds verstrengeld in een zoen. Kiro beëindigt de zoen en kust me in mijn nek. Ik voel zijn warme adem in mijn hals. Zacht gehijg van het zoenen. Ik kan geen genoeg van hem krijgen en zoek zijn lippen weer op. Hij is inmiddels gaan zitten en ik zit op zijn schoot. Ik sla mijn armen om zijn nek. Ik moet de zoen wel beëindigen omdat ik iets te hard bezig ben en daardoor geen adem meer krijg. Hijgend geeft hij mij kusjes in mijn nek. Vanaf waar hij zijn hand op mijn been legt, verspreid zich een warm gevoel door mijn lichaam. Vlinders beginnen driftig te fladderen in mijn buik. Kiro kust langzaam naar beneden. Als hij bij mijn buik komt gaan de vlinders nog harder te keer. ‘’Kier stop.’’ Giechel ik. Hij kijkt me een beetje beschaamt aan. Ik aai hem over zijn bolletje. ‘’Mijn moeder zit beneden jo.’’ Lach ik. De vlinders komen langzaam weer een beetje tot rust. ‘’Wie zegt dat ik dat van plan was.’’ Zegt Kiro verlegen. ‘’Nee weetik maar.. je weet wel wat ik bedoel.’’ Grinnik ik. En ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. ‘’Ja, ik snap het.’’ Fluistert hij in mijn oor. Op dat moment gaat Kiro’s mobiel af. Snel plukt hij het ding uit zijn zak en neemt op. ‘’jaaahaaaaaaa ik kom al!’’ En ik weet al genoeg.. Kirotje zal me moeten verlaten helaas pindakaas. Hij trekt een pruillipje. “Sorry, maar er word verwacht dat ik kom eten.’’ Zegt hij spijtig. Ik sta op en trek hem overeind. Samen lopen we naar beneden. Ik stap in de sloffen van mijn vader en loop met Kiro mee naar buiten. Hij trekt me nog even dicht tegen zich aan en druk een kus op mijn wang. Dan stapt hij op de fiets. ‘’Hé, veel plezier he! En niet te veel mij missen. Ik loop niet weg!’’ Grapt hij. ‘’Ja.. weetik.’’ Glimlach ik een beetje ongemakkelijk. Omdat ik weet dat ik hem dik ga missen. ‘’Nou doeg lieverd!’’ En hij rijd weg. Ik blijf blozend achter. Ik zwaai hem nog na totdat ik hem niet meer kan zijn, like always. Dan loop ik een beetje verlaten in mijn eentje terug naar binnen. Mijn moeder stelt gelukkig geen vragen dus kan ik zonder pardon weer naar boven vertrekken. Ik ga maar wat spulletjes bij elkaar rapen voor morgen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.