FanFic.nl

our world

9. Arlette

Mijn broers hebben me net aan de andere modellen voorgesteld. Ik denk dat we wel een gezellige groep gaan worden. Onze maten zijn ook opgemeten, zodat onze kleding toch nog wel mooi valt. Ik duw de deur naar buiten open. We hadden met zijn alle afgesproken bij Kaitlin. Mijn broer zei dat hij me zou brengen, ik geloof er niet veel van. Toch staat zijn scooter voor het hek, alleen waar is hij zelf gebleven. Ik speur het plein af, dan zie ik hem bij de grote boom staan. Ik steek mijn hand op en hij komt aanlopen. “Zo waar moet je heen?”� “Kaitlin, de vliegeraar 17”� Hij knikt en start de motor.

“Oké allemaal, wat ik nu ga zeggen is van levensbelang.”� Gelijk wordt het stil in de huiskamer. Net zo als altijd hebben we de banken en tafels aan de kant geschoven. Een aantal kussens op de grond gelegd en zitten we nu in een kring naar Kaitlin te luisteren. In het midden ligt een boek. “Ik heb jullie allemaal informatie gestuurd. Ik hoop dat jullie alles goed hebben doorgelezen. Zoniet, moeten jullie dat eerst gaan doen. Het stuk over je krachten is van levensbelang. Als je niet weet waar je krachten vandaan komen, dan weet je niet waar je kracht uit kunt halen. Maar dat spreekt zo nogal voor zich. Hetgeen wat we hier gaan leren is onze krachten te bundelen. Je eigen krachten train je thuis maar. Je moet zorgen dat je je krachten onder controle kan houden, anders kunnen er hele vervelende dingen gebeuren.”� Iedereen gaat op een rij staan. Kaitlin legt een kussen in het midden van de kamer. “Laten we het kussen eerst maar eens proberen te laten zweven.”� Ik hoor wat gemompel en concentreer me op het kussen. Met mijn gedachte til ik het iets op. “Arlette, jij doet deze ronde niet mee.”� Kaitlin lacht me toe. “Jou kracht is hiervoor ontworpen. Normaal moeten we dat ook gebruiken, maar nu even niet. Dan laat ik je zo zien hoe we anders onze krachten in een aanval kunnen bundelen. Ik ontspan mij blik en het kussen zakt een klein stukje naar beneden. Toch blijft het zweven. Een opgewonden gemompel gaat door de rij. Kaitlin heeft ondertussen een emmer water gehaald. “Oké”� Het kussen valt weer op de grond. “Nu gaan we onze krachten samen bundelen. Arlette jij tilt het kussen de lucht in. Alien jij zet het in brand. Jolein kan het vuur dan mooi blussen met het water. En ik zou het fijn vinden als Naomi het water zou willen bevriezen, dan hebben we dadelijk ook ijsklontjes in ons drinken.”� Naomi kijkt nu zuur naar Kaitlin. “De volgende keer leer ik jullie ook nog tegelijk aan te vallen, dus geen zorgen.”� Ik concentreer me weer op het kussen en het gaat omhoog. Als het even zweeft zet Alien het in brand. Ik schrik van de extra energie ik voel en het kussen zakt een paar centimeter naar beneden. Voor het de grond raakt til ik het weer de lucht in. Aan de blik van Alien, merk ik dat ze ook extra energie voelt. Dan blust Jolein het vuur met water. Even voel ik nog meer energie, maar dan valt alle andere energie weg en voel ik alleen de mijne. Zoals verwacht doet Naomi niks met het bevriezen. Het kussen is ondertussen drijfnat. Jolein haalt het water uit het kussen en van de grond en stopt het netjes in de emmer terug. “Arlette voelde net de extra energie die er vrij kwam bij meerdere krachten. Dit was genoeg voor vandaag. Volgende keer ga ik iets anders uitproberen.”� Vervolgens loopt ze naar mij toe. “Arlette, ik zou eens proberen of je meerdere dingen tegelijkertijd kunt optillen en verplaatsen. Of probeer eens zwaardere dingen. Ooit zul je namelijk personen zo in een greep moeten houden.”� Ik knik en bel Roy op. Hij zou me nou eenmaal op komen halen.

Na het eten denk ik aan de woorden van Kaitlin. Mijn bed zou een groter voorwerp kunnen zijn, maar de rest zit beneden. Het zou flinke herrie geven, als ik het bed zou laten vallen. Dan maar twee kussens tegelijkertijd proberen. Zonder moeite til ik het eerste kussen op. Ik probeer met mijn gedachte ook een tweede kussen op te houden. Het kussen trilt een beetje, mar komt niet omhoog. Ik bevestig er nog net iets meer aandacht op. Het gaat een stukje omhoog. Ik laat het tegelijk naast het andere zweven. Halverwege vallen beide kussens op de grond. Dan leg ik ze naast elkaar en probeer ze zo allebei op te tillen. Dat gaat me iets beter af. Ik laat ze steeds hoger komen. Dan slaat de deur achter me dicht. Ik draai me geschrokken om, de kussens vallen op de grond. Mijn beide broers staan me met ongeloof aan te kijken. Ik voel mijn gezicht langzaam warm worden, gelukkig wordt ik nooit echt rood. “Wat moeten jullie?”� de vraag ik onschuldig. Het duurt even voordat er antwoord komt. “Wat was dat wat je net deed?”� “Zweefde die kussens nou echt of wordt ik blind?”� “Dan worden we tegelijkertijd blind.”� Ik besluit het ze maar eerlijk te vertellen. Eerlijkheid duurt het langst, zeggen ze. “Ik kan telekinese,”� produceer ik voorzichtig. “Wat is telekinese?”� Roy kan de nieuwsgierigheid niet uit zijn stem houden. “Dat wat je net zag.”� “Hoelang kan je het al”� “Een jaar.”� Ik zie het ongeloof plaatsmaken voor oprechte interesse. “Willen jullie niks tegen pap zeggen?”� Als die het weet ga ik er zeker aan. Ze knikken. “Kun je dat nog eens doen.”� “Wat kwamen jullie hier eigenlijk doen?”� ontwijk ik hun vraag. “Post voor je”� Ik wil de brief pakken, maar ze houden hem buiten bereik. Plots vang ik de brief op. “Bedankt”� lach ik lief. Niels kijkt naar zijn hand. “Dat is zo knap”� “Wat ik ben nog maar aan het trainen.”� “Jij traint dat telenogwat ding. Waarom?”� “Om de wereld te redden van het kwaad.”� Ik denk bijna dat ze in lachen uitbarsten. “Cool”� zegt Niels dan. “Ga je mee tv kijken?”� Ik knik. Sluit de deur zorgvuldig van de kamer, net alsof anders de geheimen kunnen worden weergegeven. Nu niet hopen dat ik uit de club wordt gegooid. Ik plof op de bank neer met een bak ijs op mijn schoot.

Reacties: