FanFic.nl

Zwischen die Welten

Hoofdstuk 3

Ik word wakker, omdat ik een duw krijg. Ik open mijn ogen, te moe om geïrriteerd te zijn. Ik zie een donkere gedaante naast me zitten.
‘Sorry, ik wilde je niet wakker maken.’ Zegt hij met zachte stem.
‘Het geeft niet.’ Mijn broertje zucht. Het moment dat mijn hand op zoek gaat naar de zijne, is het moment dat de soldaatjes in mij definitief opgeven. Ik kan het niet langer voor me houden. Zodra ik zijn hand gevonden heb begin ik weer te praten.
‘Bill, ik kan het misschien niet uitleggen, maar…’
‘Tom, hou er maar over op. Als je het niet wil uitleggen hoef je het niet te doen. Ik wil gewoon even bij je zijn.’
‘Ik kan het laten zien.’ Zijn hoofd draait zich heel snel mijn kant uit. Ik zie de verbazing, opluchting en hoop in zijn ogen.
‘Je moet me alleen één ding beloven.’ Hij zegt geen woord, maar hij knikt. Ik weet eigenlijk niet wat ik voor belofte wil horen. Ik zou willen dat er een manier is om het te vertellen, zonder dat ik Bill in gevaar breng. Ik zou ook willen dat ik kon inschatten waar Claudette toe in staat is, maar dat kan ik ook niet.
‘Ik weet het niet.’ Besluit ik tenslotte.
‘Wat weet je niet?’
‘Ik wil het wel vertellen, Bill, maar ik ben bang dat je me achterna komt.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Dat ze jou ook te grazen neemt.’ Hij knikt weer.
‘Zeg iets, Bill, alsjeblieft.’
‘Het maakt mij niet uit, Tom. Als je zo doorgaat laat je haar tussen ons komen. Dat wil ik niet. Het maakt niet uit wat ze allemaal met me van plan is, ik ga je niet opgeven. Nooit.’
Ik steek mijn rechter arm onder zijn neus. Bill kijkt me vragend aan.
‘Haal het eraf, dan kan je het zien.’ Voorzichtig trekt Bill aan het bandje, tot het meegeeft en van mijn pols schuift. Zijn mond valt open van verbazing.
‘Wat is dit?’ Vraagt hij ontzet.
‘Nagels.’ Antwoord ik, opgelucht dat mijn broertje het weet, teleurgesteld dat ik opgegeven heb.
‘Ik snap het niet.’ Bills stem klinkt inderdaad verward.
‘Ik geef niet altijd gelijk toe, Bill. Ik verzet me ook wel eens. Soms vraagt ze teveel van me. Maar zodra ik probeer te weigeren, zet ze haar nagels in mijn pols, net zo lang tot ik alsnog toegeef.’ We zwijgen een poosje, waarschijnlijk weet Bill ook niet wat hij moet zeggen.
‘Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen?’ Als ik het wist, had ik mijn broertje zeker een eerlijk antwoord gegeven. Het probleem is dat ik het zelf ook niet weet. Misschien maar beter ook, want dan zou ik het mensen kwalijk kunnen nemen. Nu kan ik alles nog op Claudette schuiven. Waarschijnlijk heeft Bill in de gaten dat ik geen antwoord ga geven, want hij bedenkt alweer een nieuwe vraag.
‘Blijf alsjeblieft binnen, Tom. Ga alsjeblieft niet meer naar haar toe.’ Een vraag kan je het eigenlijk niet noemen.
‘Ze komen achter me aan, geloof me.’
‘Ze? Meervoud? Hoeveel zijn het er?’ De ogen van mijn broertje worden weer groter.
‘Vier.’
‘Vier.’ Herhaalt Bill. Ik knik alleen nog maar. Te moe om nog woorden te verzinnen, laat staan ze uit te spreken.
‘Ze krijgen de schijfjes niet, Tom.’
‘Dus je begrijpt het nog steeds niet?’
‘Ik begrijp het heel goed, maar je kunt niet de rest van je leven blijven doen wat die meiden van je vragen. Je zal je moeten verzetten, dat snap je zelf toch ook nog wel?’
‘Ik moet erheen.’
‘Ga je gang, maar je krijgt de schijfjes niet mee.’

Reacties: