FanFic.nl

Stand Alone's

Soundtrack to your Life

° Soundtrack to your Life
Genre: Chicklit
Aantal woorden: 2506
Geschreven voor de schrijfwedstrijd 'Chicklit' voor Tokio Hotel Holland.
Kannibal Kayley Productions©

Your life is a flashback
A question, a photograph
A statement, a story, a struggle
A chance to laugh
Cuz if you don't laugh you cry
A last crescendo when you die
So hit the rewind and listen
It's the playback
The soundtrack to your life

A flashback
‘Georg, ik weet niet hoor.’ mompelde ik blozend terwijl hij mijn hand losliet en in mijn ogen staarde. Snel ging ik verder met mijn uitleg, voor hij weer begon te praten. Zijn warme stem zou me waarschijnlijk in een ogenblik overtuigen.
‘Ik ben wel vier jaar jonger, het is jou eindejaarsbal en je wilt met iemand van het derde middelbaar gaan? Je kan met eender welke leeftijdsgenoot, iemand die tenminste volwassen is, iemand die er tenminste goed uitziet.’
Georg trok me tegen zich aan en sloeg zijn armen om me heen, zijn donkerbruine haren kietelden mijn wangen terwijl zijn typische jongensgeur gemengd met zijn gebruikelijke deodorant me een vreemd gevoel gaf.
‘Daniëlle, je bent en blijft voor eeuwig en altijd mijn beste vriendin, en ik wil met jou naar mijn eindejaarsbal. Je bent meer volwassen dan de meeste mensen van mijn klas en je bent zonder twijfel de mooiste persoon die ik ken’ fluisterde hij in mijn oor. Toen draaide hij me om en om en om in zijn armen, deed zo mijn blonde haren om me heen wapperen en een grijns permanent op mijn gezicht verschijnen.
‘En zo heb ik ook een soort bevestiging op het feit dat ik met jou naar jouw eindejaarsbal ga.’

A question
Hield ik al die tijd al van hem?

A photograph
Een traan rolt over het glas van het fotokadertje dat ik in mijn handen houd, de gouden lijst blinkt door het felle Tl-licht afkomstig van de lampen vlak boven mijn hoofd. Georgs gezicht is maar half te zien, net als dat van mij. Wangen tegen elkaar, vrolijke glimlach en onze vingers boven elkaars hoofd als ‘ezelsoren’.
Wat mis ik de tijden toch zo vreselijk.

A statement
Ik hield al die tijd al van hem!

A story
Ik veeg de traan van het glas en zet het kadertje voorzichtig weer op mijn nachtkastje terwijl ik rechtsta. Zo traag mogelijk slenter ik door mijn kamer, mijn galajurk glijdt over de grond en de zwarte stof strijkt tegen de blote huid van mijn bovenbenen, jaagt zo een rilling door mijn ruggengraat.
Eindejaarsbal vanavond.
Terwijl ik naar de badkamer ga, probeer ik zoveel mogelijk gedachten over Georg weer weg te duwen. Hij is er niet, al een hele tijd niet meer, en zeker vandaag gaat hij niet terugkomen.
Concert.
Een zucht kan ik niet tegenhouden, glipt tussen mijn lippen door en mengt zich in de zoete wolk parfum die ik er gespoten heb, per ongeluk. Het was op mijn polsen en keel bedoelt.
‘Je bent vreselijk slecht in mikken!’ hoor ik Georg zo glashelder zeggen dat ik even over mijn schouder kijk, maar hij is er niet.
De badkamer is kil en koud, de spiegel weerkaatst mijn reflectie duizend keer beter dan ik me echt voel, de tegels stralen een vreemde afstandelijkheid uit. Als ik in de spiegel kijk, staren mijn ogen dof terug.
Op automatische piloot begin ik mascara en oogpotlood aan te brengen, de lipgloss plakt te erg aan mijn vingertoppen dus die leg ik al meteen weer terug. Er is toch niemand waarmee ik ga, dus moet ik me ook niet speciaal opmaken of aankleden.
Dezelfde jurk als toen met Georg, hij past nog steeds. Toen vond ik hem speciaal, hij maakte hem speciaal met zijn aanwezigheid. Hij maakte mij speciaal.
En nu ben ik gewoon één uit de velen.
Mijn blond met paarse haren hangen futloos naar beneden en met wat slordige bewegingen bevestig ik ze met speldjes tegen mijn achterhoofd, maar al snel schuiven twee plukken eruit en vallen voor mijn gezicht. Dan maar zo.
‘Daniëlle, kom je nog? Je vader wacht ongeduldig in de auto!’
De ongeruste ondertoon in haar stem kalmeert me niet het minste, juist het tegendeel. Natuurlijk weet zij wat ik wil op dit moment, wie ik wil, waarom. Zoiets kon ik onmogelijk voor haar verborgen houden. Maar ik had niet verwacht dat ze het nog zou weten. Per slot van rekening heeft ze Georg ook nooit meer gezien.
Treurig, maar met een geforceerde glimlach, loop ik de trap af en gris halverwege mijn hakken mee. Hopen dat ik er nog op kan lopen. Dat leverde de vorige keer ook problemen op. Zeker toen we voor het eerst gingen schuifelen.
Mijn hart bonst zoals toen, traag en ritmisch en weergalmend in mijn hoofd.
Mijn adem stokt in mijn keel, kweekt een nevelige mist in mijn hoofd en maakt mijn ogen glazig.
Mijn voeten blijven maar bewegen, steeds maar weer, opnieuw en opnieuw, terwijl ze loodzwaar en tegelijk niet aan de zwaartekracht gebonden lijken.
Maar de warme armen en de glinsterende ogen van Georg missen.
Op de onderste trede ga ik zitten en wurm mijn voeten in de hakken, bind de zwarte touwtjes om mijn enkel en sta dan wankel recht.
De voordeur staat al open, de warme zomerlucht wikkelt zich om me heen en lokt me naar buiten. De hemel kleurt al donkerblauw, gaat gepaard met vage lichtbolletjes.
De koplampen van mijn vaders vuurrode Cabrio verlicht de halve straat. Voor deze ‘speciale’ gelegenheid heeft hij het dak naar beneden gedaan.
Ik kruip nogal ongemakkelijk op de achterbank, hijs de onderkant van mijn kleed omhoog en trek dan het portier toe.
‘Mijn prinsesje, op haar eigen eindejaarsbal. Mag ik zeggen dat je er betoverend uitziet?’
Afwezig knik ik, zet mijn elleboog op de rand waar de raam in is verdwenen en laat mijn hoofd op mijn hand zakken. De auto komt tot leven en rijdt met een zacht, snorrend geluid vooruit.
Ik blijf er hooguit een uurtje, niet langer, en dan ga ik weer naar huis. Te voet. Door het park. Of langs het bos. Misschien wel langs het vroegere huis van Georg, dat nu bewoond wordt door mensen die in de verste verte niet verwant zijn aan hem. Ze horen er niet, Georg en zijn familie hoort er, maar die zijn verhuisd.
Gebouwen glijden voorbij, net als vele parkings en half afgewerkte huizen. Een verlaten basketbalpleintje kondigt de straat van mijn school aan.
De versieringen zijn aangepast door de jaren heen, roze en paarse lampionnen sieren de gevel en toortsen flankeren de voorste deuren. Een enorme rode loper is over de trappen gedrapeerd en wordt omring door torenhoge bomen vol rozen en lichtjes.
‘Uitstappen, meisje. We zijn er.’
Ik duw de deur open, laat de punt van mijn hak op het asfalt komen en krijg al meteen spijt dat ik gekomen ben. Dit wordt de grootste afgang van mijn gehele middelbare school, maar gelukkig de laatste.
‘Kop op, meid. Ik weet dat je Georg mist, maar hij zou gewild hebben dat je het naar je zin zou hebben.’
Hij klinkt net alsof Georg dood is. Georg is niet dood, hij is gewoon… weg.
Met tegenzin zet ik mijn eerste passen op de rode loper en zie dan de leerlingen die hier en daar staan. Drie jongens staan te roken vlak naast zo’n rozenboom, een meisje en een jongen staan naast elkaar tegen de muur en zijn zo innig met elkaar verstrengeld dat het moeilijk te zeggen welk ledemaat van wie is, een meisje zit op de bovenste trede van de trap en heeft haar hoofd in haar handen.
School, meer na- dan voordelen. Eindejaarsbal? Alleen maar nadelen.
Mijn hakken tikken tegen de tegels bij elke stap die ik zet, elke trede die ik omhoog ga, maar er is niemand die zich echt van mijn aanwezigheid bewust is. Ik had ook niet anders verwacht, maar wel iets anders gehoopt.
De gangen zijn nog precies hetzelfde, op de kaarsen die een pad aanduiden na. De deur naar de turnzaal staat wagenwijd open en laat de laatste woorden van een liedje van Rihanna naar buiten ontsnappen.
De zaal is meer dan druk, extreem gedecoreerd en broeierig warm. Mensen zijn op elkaar geplakt en spots glijden over de menigte alsof ze naarstig op zoek zijn naar iemand.
In de rechterhoek staat een oud-leerling, achter de draaitafel en druk kletsend met een leraar die ik niet ken.
Klanken die ik maar al te goed ken, valt over de stilte. Al snel volgt de stem van Billie Joe Armstrong, die zoals gewoonlijk perfect Boulevard of Broken Dreams inzet. De dansende menigte is ietwat verbouwereerd door het plotse muziekverschil maar stopt niet met dansen. Nee, dat zeker niet!
Aan een tafeltje in de hoek laat ik me in een stoel vallen en blijf roerloos zitten terwijl Boulevard of Broken Dreams, Oops I did it again, YMCA en 99 Luftballons me voorbijgaan.
Tijd kruipt traag voorbij terwijl ik een paar keer even langs de drankstand ga voor een beker cola. De dansende kindjes gaan van heel erg op elkaar geplakt en spastisch dansend naar ver uit elkaar en schuifelend. Pas als ik me extreem verveel, mijn drinken op is en White Balloons van Sick Puppies begint, begeef ik me ook op de dansvloer.
Ook daar heb ik meteen spijt van.
Zwetende mensen omringen me, slokken me op in de duisternis waarin ik nergens nog een veilige haven vinden zal. Ergens in het midden, dat is wat ik denk tenminste, wordt ik plots nogal vrij gelaten. Steeds verder gaan de mensen weg, tot ik helemaal alleen overblijf en alle vijf de spots zich op mij gooien als een roofdier op zijn prooi. Meteen krijg ik het benauwd. Ik knijp mijn ogen toe om niemand meer te moeten zien.

A struggle
Warme armen klemmen zich om me heen en een warme adem strijkt langs mijn nek.
‘Ik zei toch dat ik met jou naar jouw eindejaarsbal ging?’
Een schok gaat door me heen en probeer de hoop niet te laten doorklinken terwijl ik ‘Georg’ stamel.
Dan open ik mijn ogen en kijk in de glinsterende pareltjes van Georg.
Het begin van Keep Holding On van Avril Lavigne spoelt over ons heen en ik zie dat helemaal niemand meer op de dansvloer staat meer zich tegen de kanten persen.
‘Mag ik deze dans?’
Ik schud mijn hoofd en probeer mijn tranen binnen te houden terwijl ik verder praat. Zijn stem is amper verandert, slechts een tikkeltje zwaarder en even betoverend als vier jaar geleden.
‘Ik heb je zolang niet gezien. Zo ontzettend lang.’
‘Alsjeblieft.’ smeekt hij en ik zie een treurige blik in zijn ogen, een enkele traan drijft naar de oppervlakte en glipt over zijn ooglid naar zijn wang. Daar vang ik hem op met mijn rechterduim.
‘Vooruit, deze ene dans.’

A chance to laugh
Hij kegt zijn handen op mijn onderrug en ik sla mijn armen om zijn nek. Voorzichtig zet ik een eerste schuifelpasje opzij en krijg meteen het gevoel als toen. Met een vreemde mengeling tussen voorspelbaarheid en verbazing herinner ik me dat we toen ook op dit nummer dansten.
De zoete klanken doen ons over het glimmende parket van de turnzaal zweven terwijl veel meisjes Georg eindelijk herkennen en ook leraren zich plots herinneren dat hij hier ook ooit op school zat.
‘Lach eens. Het is je eindejaarsbal. Mogelijk de laatste keer dat je hier bent, de laatste keer dat wij hier samen zijn.’
Zijn vingers wrijven zachtjes over de stof van mijn jurk en ik zucht tegen zijn nek terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder leg.
‘Ik heb je gemist.’ fluister ik schor en bijt op mijn onderlip. Hij gebruikt nog steeds dezelfde deodorant.
‘Ik jou ook. Meer dan je ooit zou kunnen vermoeden. Maar ik ben er nu.’
Ik hef mijn hoofd op en kijk in zijn ogen, merk amper dat we stoppen of dat Avril nu ‘Ladadada’ zingt in plaats van woorden, ik merk nog minder dat heel de zaal als één man zijn adem inhoudt, inclusief ikzelf.
Het enige dat ik merk, is dat Georg plots heel minder zelfzeker en luid klinkt, maar zacht en kwetsbaar.
‘Ik hou van je.’
Mijn oogleden knipperen veel te snel en trillend terwijl ik mijn benen voel transformeren in spaghettislierten.
‘Oh Georg, ik hou ook van jou!’ snik ik en klem me steviger tegen hem aan terwijl tranen zich een weg banen over mijn wangen en bij onze voeten aan stukken vallen.
Zijn lippen drukken op die van mij en een wervelwind aan warmte gaat door mijn lichaam heen. Mijn oren suizen en mijn hoofd bonkt, maar vooral tintelen mijn lippen erger dan ooit. Zijn tong gaat langs mijn bovenlip, wurmt zich dan naar die van mij en doet een explosie in mijn mond plaatsvinden. Mijn armen sluiten zich sterker om zijn nek en mijn laatste adem glipt weg door mijn neus en streelt Georgs bovenlip.
Met een gemeende lach laat ik hem los en wordt overdondert door een applaus dat de school doet trillen op zijn grondvesten.

The soundtrack to your life
You're not alone
Together we stand
I'll be by your side
You know I'll take your hand
When it gets cold
And it feels like the end
There's no place to go
You know I won't give in
No, I won't give in

Keep holding on
'Cause you know we'll make it through
We'll make it through
Just stay strong
'Cause you know I'm here for you
I'm here for you
There's nothing you could say
Nothing you could do
There's no other way when it comes to the truth
So keep holding on
'Cause you know we'll make it through
We'll make it through

So far away
I wish you were here
Before it's too late, this could all disappear
Before the doors close
And it comes to an end
With you by my side I will fight and defend
I'll fight and defend
Yeah, yeah

Keep holding on
'Cause you know we'll make it through
We'll make it through
Just stay strong
'Cause you know I'm here for you
I'm here for you
There's nothing you could say
Nothing you could do
There's no other way when it comes to the truth
So keep holding on
'Cause you know we'll make it through
We'll make it through

Hear me when I say
When I say I believe
Nothing's gonna change
Nothing's gonna change destiny
Whatever's meant to be will work out perfectly
Yeah, yeah, yeah, yeah

La da da da
La da da da
La da da da da da da da da

Keep holding on
'Cause you know we'll make it through
We'll make it through
Just stay strong
'Cause you know I'm here for you
I'm here for you
There's nothing you could say
Nothing you could do
There's no other way when it comes to the truth
So keep holding on
'Cause you know we'll make it through, we'll make it through

Keep holding on
Keep holding on

There's nothing you could say
Nothing you could do
There's no other way when it comes to the truth
So keep holding on
'Cause you know we'll make it through
We'll make it through

Reacties: