FanFic.nl

:: In Die Nacht ::

:: In Die Nacht :: 1

Boos smijt ik de brief op de grond. Ik wist wel dat het nooit waar kon zijn. Het klonk te mooi. Hij samen met mij naar de after party van de première van Arthur und die Minimoys. Samen gezellig wat drinken, en toen nodigde hij me ook nog uit om na afloop met hem mee te gaan naar zijn kamer. Ik was dolgelukkig. We hadden natuurlijk onze nummers en adressen uitgewisseld. Het leek zo perfect…

Ik loop naar buiten toe. Het is gewoon zo gemeen dat hij niet hier kan zijn. Hij was gewoon alles wat ik me voor kon stellen. Ik pak de telefoon en bel hem op.

‘Met Bill.’

‘Met Marleen.’

Even is het stil.

‘Je hebt zeker net mijn brief gehad?’

‘Ik vind het echt zwak van je. En ik ben ontzettend boos op je. Dat je nog niet eens het lef hebt om het zo in mijn gezicht te zeggen. Dat vind ik echt zwak.’

‘Wat bedoel je?’

‘Ik heb geen zin om te praten met laffe mensen. Doe de groeten aan de rest, en veel plezier met jullie leven. Doei!’

Boos hang ik op. Meteen heb ik weer spijt. Bill moest verder toeren, en ik kon gewoon niet mee. Ik wist het wel, maar toch doet het pijn. Ik raap de brief op, en loop naar de keuken toe. Het is al half 7, en ik heb mijn medicijnen nog niet ingenomen. Ik pak de grote doos, en haal er vier ritsen pillen uit. De grote rode is voor vitamine B, de witte voor vitamine C, en de gele en de kleine rode zijn voor mijn weerstand. Ik pak een glas water, en slik de pillen door. Daarna zet ik water op, en pak een zakje Cup-a-Soup, en schud het in een mok.

Net als ik op de bank zit gaat mijn telefoon weer.

‘Met Marleen’

‘Ja, met Tom.’

‘Durft Bill nu niet eens meer zelf te bellen, ofzo?’

‘Nee, ik bel gewoon uit mezelf. Ben je boos op Bill?’

Ik zucht.

‘Hij is weggegaan zonder iets te zeggen. En ik had een verassing voor hem.’

Ik denk aan het grote cadeau op mijn kamer. Het is een grote leeuw, met een hartje tussen zijn poten. Op het hartje staat U ‘ND ME 4EVER. Dat heb ik er zelf opgenaaid.

‘Bill heeft spijt.’

‘Ik heb hier geen tijd voor. Ik heb het al moeilijk genoeg.’

Ik denk aan volgende week donderdag. Dan begin ik te snikken.

‘Is alles goed? Wil je het vertellen? Als je iets wil vertellen, kan dat altijd!’

‘Nee, het is niks. Zeg maar tegen bill dat hij het goed kan maken, als hij snel weer langskomt.’

‘Zal ik doen. En als er iets is kan je altijd bellen!’

Ik glimlach door mijn tranen heen

‘Dankje. Doei. Groetjes aan iedereen.’

Als ik de telefoon hem neergelegd, heb ik ineens geen honger meer. Donderdag komt de uitslag. De uitslag die de rest van mijn leven gaat bepalen. Ik had er al zo lang niet aan gedacht. Ik was het bijna weer vergeten. Maar nu komt het harder terug. Ik kijk verdrietig naar het zwarte televisiescherm. Een naar gevoel bekruipt me. Zo’n gevoel dat je niet kan weerhouden, en als het er eenmaal is, gaat het bijna niet meer weg. Het zweet breekt me uit. Het voelt of ik geen eigen wil heb, dat mijn lichaam zelf doet wat het wil. Dat ik niks kan doen. Ik begin helemaal te tintelen, en overal kriebelt het, maar ik krijg mezelf niet onder controle. Ik probeer op te staan, maar mijn kuitspieren zijn helemaal stijf. Ik probeer me aan mijn arm omhoog te trekken, maar mijn spieren zijn te slap.

Pas na een minuut of tien trekt het gevoel weg. Langzaam, bang dat het terugkomt, sta ik op. Ik pak mijn mok soep, en eet er wat van. Honger heb ik al lang niet meer, en de soep is ook nog koud. Boos spoel ik het door de gootsteen heen. Ondertussen is het al 7 uur, en ik zet de televisie aan. Er is niet echt veel op, en een film volgen wil ik niet. Na het journaal zet ik de tv weer uit, en loop naar boven toe. Het gevoel in mijn benen is al weer bijna helemaal terug. Als ik mijn kamer inloop, val ik meteen neer op bed, en doe mijn ogen dicht.

Reacties:

neversay zei op 17 jan 2010 - 14:39:
Arme schat ):
Ik hoop maar dat Bill snel komt...

Xxx,