FanFic.nl

:: In Die Nacht ::

:: In die nacht :: 3

Ik bel tom op.

‘Marleen! Eindelijk! Je neemt op! Hoe was het?’

‘Ik heb nog twee jaar te leven zoals ik nu leef, zonder donor.’

‘Wow, meen je dat? Dat is wel heftig.’

‘Wat is heftig?’ hoor ik bill roepen.

‘Niks, ik ben aan de telefoon.’

Ik zucht.

‘Wat is er?’ vraagt tom

‘Jullie hebben alsmaar ruzie. Dat is toch ook niet gezellig.’

‘Nee, maar waar ben je nu? Thuis? Dan kom ik zo even langs. We zijn in de buurt. Ik wil je ook wel eens zien.’

‘Is dat marleen?’ hoor ik bill weer.

‘Ik ga ook mee! Ik wil marleen ook zien!’

‘En bill wil ook mee.’ Zegt tom geïrriteerd.

‘Wanneer zijn jullie er?’

‘We staan over een half uur bij het busstation.’

‘Dan moet ik opschieten. Het is een half uur lopen.’

‘Okee, dan zie ik je zo wel! Doei!’



Snel pak ik mijn fiets, en fiets snel naar het dorp toe. Het voelt goed om de zon in mijn gezicht te hebben. Ik ben al een tijd niet buiten geweest, dus mijn huid is nogal bleek. Als ik aankom, staat er al een grote geblindeerde bus. Mijn hart begint harder te slaan. Het zijn toch mijn idolen.

Bill stapt uit de auto, en rent naar me toe. Ik krijg een knuffel van hem. Tom komt ook aangelopen, en knuffelt me ook. Bill pakt mijn fiets over, en zo lopen we naar huis.

‘Alles goed?’

‘Ja hoor, en met jou?’

‘Ook wel.’

Ik merk dat Tom naar me kijkt. Hij heeft nog helemaal niks gezegd. Ik glimlach naar hem. Ik zie dat hij rood word. Ik pak de hand van tom vast, en loop tegen hem aan.

‘Je mag best iets zeggen, Tom.’

Hij word nog roder.

‘Je..je..je bent best mooi.’

Nu word ik rood. Ik trek aan mijn bruine halflange haar. Het staat bijna recht overeind, zo statisch is het.

‘Dankje.’ Ik glimlach.

Dan begint mijn kuit weer te trekken. Het doet pijn, maar ik zeg er niks van. Ineens draait mijn voet weg, en val ik neer. De kramp trekt verder naar mijn knie, en het trekt ontzettend. Er rollen tranen over mijn wangen, en tom en bill kijken me verschrikt aan. Ik probeer te zitten in het hoge gras, maar het lukt niet. Mijn voet draait steeds verder weg. Ik probeer hem terug te draaien, maar dat doet alleen maar meer pijn. Ik begin te gillen van de pijn. Bill gooit de fiets neer, en komt langs me zitten.

‘Marleen, wat is er?’

‘Ze heeft pijn, dat zie je toch?’

‘Ik vroeg niks aan jou.’

Ik kan geen woord uitbrengen, en ik schreeuw nog harder. Ik raak helemaal buiten adem, en begin bijna te hyperventileren. Pas na een paar minuutjes trekt de pijn weer weg. Langzaam draait mijn voet weer terug. Ik zucht.

‘Dat hebben we dan ook weer gehad. Dat was kramp. Dat heb ik soms best vaak. Maar goed. zullen we verder gaan?’

Tom en bill kijken me raar aan. Ik schiet in de lach.

‘Wat is er? Zullen we weer verder gaan? Het is nog wel even lopen.’

‘Kan je nog lopen?’ vraagt bill bezorgd.

Ik glimlach

‘Hoe moet ik anders thuis komen?’

Bill raapt de fiets op.

‘Kom maar achterop.’

Tom gaat achterop zitten, en trekt me op zijn schoot. Bill begint te trappen. Tom houd me goed vast. Als ik me omdraai zie ik dat hij glimlacht. Ik glimlach terug.

We zijn bijna langs het weiland, en daarna moeten we een grote berg op. Als bill de berg ziet, zucht hij.

‘Dat haal ik niet.’

Tom drukt me tegen zich aan.

‘Watje, jij kan ook niks.’

‘Niet met jou achterop! Je bent loodzwaar!’

Ik spring eraf.

‘Ik loop wel.’ En ik loop rustig de berg op. Mijn kuiten doen geen pijn meer. Bill komt me achterna.

‘Lukt dat?’

Boos draai ik me om.

‘Ik ben niet gehandicapt, okee?’ en ik ren verder naar boven toe. Als ik boven sta, kijk ik uit over de hele omgeving. Er staat maar één huis. Mijn huis. En in de wei staat een paard. Ook van mij. Als tom en bill boven komen, kijken ze met grote ogen rond.

‘Het is hier kij mooi! Woon jij daar?’ tom wijst mijn huis aan. Ik knik.

‘Helemaal alleen. Zullen we verder wandelen?’

En we lopen rustig naar beneden toe. Tom heeft nu de fiets vast, en bill mijn hand. Het voelt nog steeds als een droom. Ik met mijn grote idolen op weg naar mijn huis. Als we zijn aangekomen loop ik vrolijk naar binnen toe. Tom en bill lopen me achterna. Ik kijk op de klok. Het is al half twee. Snel loop ik naar de keuken, en pak mijn medicijnen. Het zijn nu zes pillen. Moeizaam slik ik de door. Tom en bill kijken me aan.

‘Dat zijn een hoop medicijnen.’

Ik knik.

‘Ik moet wel.’

Ik denk aan hoe mijn leven er over twee jaar uit zal zien. Zal ik er dan nog zijn? of ben ik dan al dood? Hoe zou ik er dan uit zien? Zou ik nog thuis leven?

Er rolt een traan over mijn wang. Bill ziet het, en knuffelt me.

‘Rustig maar. Je bent er nog. Er is niks aan de hand.’

Als ik gekalmeerd ben, pakt bill mijn hoofd vast, en komt steeds dichterbij. Hij doet langzaam zijn ogen dicht. Ik kan zijn adem nu horen. Ik voel hoe zijn lippen de mijne raken.

Reacties: