FanFic.nl

Nothing is what it seems

10.

Een kort stukje maar voor het moment lukt het schrijven me niet echt. Alles zit in mijn hoofd, maar ik kan het niet getypt krijgen zoals ik het wil. Excuses als dit stukje suckt (:

Ieder om de beurt stappen ze naar ons toe, schudden ons de hand en stellen zich voor. Het zweet breekt me uit. Doe alsjeblieft niets dom Ellen…
Na de manager schuifelt nog een meisje binnen die haar ogen bijna meteen over me heen laat glijden. Als ze in mijn ogen kijkt besluit ik te knipogen. Echt iets wat Nick zou doen. Ze lacht, kijk naar beneden en begint licht te blozen. Tom, die inmiddels voor mijn neus staat, was het met een grijns aan het volgen. Enthousiast schud hij mijn hand. Die denkt waarschijnlijk dat wij dikke vriendjes zullen worden. Nou, bekijk het maar. Om wijven te zoeken kan ik hem helpen, maar no way dat ik er ooit eentje meeneem naar mijn kamer.
“Goed.”�, David, de manager blijkbaar, klapt in zijn handen en wijst naar de stoelen rond de tafel. Iedereen neemt plaats.
Terwijl hij een uitleg geeft over wat er verwacht wordt van ons, nu, straks en zelfs na de wedstrijd, voel ik mijn gsm trillen in mijn zak. Die al even oversized is - de zak samen met de broek, niet de gsm - als Tom, die me nog steeds nieuwsgierig in de gaten houdt. Een beetje geniepig laat ik hem in mijn hand glijden en gluur langs de tafelrand naar mijn scherm. Nick staat al op de parking te wachten vraagt zich af waar ik ben.
Een beetje schuldig kijk ik op wanneer David plots begint te bellen en Arne ondertussen aan het praten is met Georg - of was die ene Bill? Ik heb helemaal geen idee wat er verteld is en probeer het dan maar te ondervinden via het gesprek dat zich naast mij voert. Blindelings typ ik een bericht terug om te zeggen dat ik aan het vergaderen ben en bij de laatste twee zit. Hopelijk voor Nick staat er niemand te dicht in zijn buurt want ik kan me voorstellen dat hij wel zal beginnen roepen en springen van geluk. Inderdaad, dat is de vraag die ook door mijn hoofd spookt, ‘Wanneer zal die gast eens volwassen gaan worden?’
Ik zie nog net hoe Tom met zijn vlakke hand op de stoel naast hem klopt en ze bedeesd aanschuift. Ze is het duidelijk niet gewoon om aandacht te krijgen van die dramaqueens - of is alleen Bill er eentje? Ze lijkt duidelijk niet op haar gemak, al zeker niet als Tom me een veelbetekenende blik toewerpt.
Net als ik denk dat hij ons aan elkaar zal voorstellen draait David zich om, “Klaar jongens?”� Iedereen schuift tegelijk zijn (haar) stoel naar achter - ja, met ‘haar’ bedoel ik mezelf en dit keer niet Bill. Straks willen jullie mij nog lynchen terwijl ik nog niet eens een deel ben van de band.
Achter Georg en naast Gustav loop ik de gang terug op. Niet echt mijn smaak, maar Georg kan er nog mee door. Uiterlijk dan. En langs achteraan gezien. Gustav, en ik heb iets met drummers, is andere koek. Het is hier een zalige temperatuur dus iedereen loopt hier rond in T-shirt. En geloof mij, die jongen heeft best wat verassingen als ik die gespannen stof zie. Shirt, niet broek. Viezeriken! Niet zo onschuldig als ik dacht hé die Tokio Hotel fans…

We nemen allebei terug plaats achter de twee drumstellen. Deze keer mogen we gelukkig onze kleren wel aanhouden, nu zijn we blijkbaar wél te vertrouwen. Gustav staat nieuwsgierig te wachten en de anderen zijn in de coulissen blijven staan. David loop een beetje nerveus te wezen en de crew begint zich op te stellen voor het podium om nog eens mee te brullen met welk liedje dan ook. In een soepele beweging springt Gustav het podium op en komt achter mij staan. Ik weet niet wat het is maar sinds in doorga voor Nick is het alsof elke knappe gast ineens zin krijgt om dicht bij mij te komen staan.
Ik krijg mijn drumstokken in mijn handen geduwd en wacht geduldig op instructies. Arne begint duidelijk weer zenuwachtig te worden en de andere merken dat ook.
Een hand op mijn linkerschouder en twee lippen tegen mijn rechteroor, “Dit keer speel je een eigen nummer.”� Ik knik als antwoord en zie hem dan naar Arne stappen. Ik ben best wel tevreden met de opdracht en besluit meteen mijn eigen versie te brengen van ‘Forever - Drake’. Mijn tegenkandidaat is blijkbaar niet zo blij en wordt nog zenuwachtiger, ook al leek dat onmogelijk. De crew heeft er duidelijk plezier in en begint meteen te roepen op hem. Er wordt een teken gedaan om te vragen wie er eerst gaat. David wijst Arne aan. Tom klapt één keer in zijn handen en zegt, “Nick eerst.”�
Doet iedereen nu serieus wat die gast zegt? Vragend kijk ik opzij. David haalt zijn schouders op en knikt. Niet te geloven.
Iedereen en zwijgt en kijkt me aan. Mijn iPod wordt ingeplugd en ik wacht op het juiste moment.

http://www.youtube.com/watch?v=EeEgtfm8W2E
Voorbeeld drumsolo Ellen

Reacties: