FanFic.nl

perseverance

Perseverance [13]

Om het goede nieuws te vieren heeft Bill fruitsla gemaakt en hebben we spuitwater gedronken, wat het meest trekt op champagne en taart. Ik heb me over het feit gezet dat het wel nog een tijdje zal duren voor dat ik nog eens iets ongezond (lees: lekker) zal eten, dus probeer ik te genieten van de appel, peer en aardbeien. Bill lijkt het allemaal te smaken, het sap druipt over zijn kin op zijn groene t-shirt en met volle mond zegt hij: ‘Whev je awl geveld naar je mamoa?’
Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan en grinnik: ‘En nu in het Duits graag’
Hij slikt door en herhaalt: ‘heb je al gebeld naar je mama?’
‘Ooh!’ lach ik ‘Nee, dat ik beter eerst doen’ en ik pak mijn gsm uit mijn grijze tas.
Zonder na te denken typ ik mijn mama haar nummer uit het hoofd, en de telefoon gaat over.
Na vijf keer rinkelen hoor ik een bekende stem aan de andere kant van de lijn.
‘Anna Lenting’
‘Dag ma, het is Fien’
‘Oh’ en ik hoor de teleurstelling van haar stem druipen.
Ik slik en zeg ‘Wie had je verwacht?’
‘Oh’ probeert ze onverschillig te klinken ‘Er ging een kledingszaak uit Parijs bellen.’
‘Oh. Nou, dan zal ik het kort houden. Ik ben bij Bill en ik blijf hier slapen, morgen kom ik gewoon terug naar huis.’
‘Oke lieverd veel plezier’ en nog voor ik dankjewel en gedag kon zeggen heeft ze al op het rode telefoontje gedrukt. Great.
Ik kijk van de telefoon naar Bill en weer naar de telefoon.
‘Er is niet veel verandert hé?’ vraagt hij.
‘Nee’ moedeloos steek ik mijn GSM terug en ga dan weer aan de houten tafel gaan zitten.
Na ons gesprek in het ziekenhuis had ik verwacht dat alles normaal zou zijn; dat we zo een tv moeder-dochter relatie zouden hebben. Jeweetwel, aan tafel praten over onze dag, samen in de zetel naar een film kijken enzovoort. In realiteit is er niets veranderd, mijn mama naait en ontwerpt nog steeds kleren met Maria haar partner, en ze hopen nog steeds op een doorbraak in Parijs ofzo. Waar dat ik me ergens bevind in dit verhaal? Geen idee.
Het enige waar ik misschien verschil in zie is dat ze me wel eens vraagt hoe het gaat.
‘Ach ja, ze bedoelt het allemaal wel goed zeker’ doorbreek ik de stilte.
‘Zeker, ze heeft het waarschijnlijk gewoon druk met haar carrière..’ knikt Bill als antwoord.
‘Hm-m.’ Ligt het nu aan mij, of zei Bill die zin even onzeker als dat ik me erover voel?
‘Fien?’
‘Ja?’ en ik kijk vragend in zijn nieuwsgierige ogen.
‘Ik-‘ hij strijkt met zijn handen door zijn zwarte haar, wrijft het daarna weer in de war en vervolgt: ‘Hoe zit dat eigenlijk met je papa?’
Ik lach bij het zien van zijn blik; alsof die vraag al eeuwen op zijn tong ligt, en hij blij is dat hij er eindelijk uit is.
‘Mijn papa? Wel uh..’ De vraag overdondert mij helemaal en ik weet even niet wat ik moet zeggen. Uiteindelijk schraap ik mijn keel en vertel wat voorzichtig: ‘Mijn papa is een.. druk zakenman zal ik maar zeggen. Hij en mama hebben wat ze noemen een weekend relatie. In de week zijn ze allebei weg, en in het weekend zien ze elkaar. Niet dat ze niet van elkaar houden, ze houden gewoon allebei een tikkeltje meer van hun werk geloof ik.’
‘Oh’ was de reactie die uit zijn mond kwam. ‘oh.’
Grinnikend kijk ik hem aan en vraag: ‘Waar zijn Simone en Gordon eigenlijk? Moeten ze niet thuis zijn?’
‘Het is vrijdag, dat betekent dat ze langer moet werken dan normaal, mama is over welgeteld’ -hij kijkt even op zijn uurwerk- ‘twee uur terug, en Gordon zal ook wel rond dat uur thuis komen.’
‘Oke’ knipoog ik ‘En wat gaan we nu doen?’
Bill denkt even na en zegt: ‘Singstar! Dat is té lang geleden!’
Kreunend leg ik mijn hoofd op tafel. Singstar. De herinnering van wil ik liefst zo snel mogelijk uit mijn geheugen bannen, singstar en ik zijn niet bepaald beste vrienden. Laat ik je een kleine hint geven: Bill kon het eerste uur niet meer stoppen met lachen.
Ik hoor Bill giechelen en ik wéét dat hij aan hetzelfde voorval denkt. O god.
‘Komaan Fientje!’ lacht hij, ‘Dat wordt echt lachen!’
‘Ja voor jou!’ werp ik tegen ‘Ik kan niet met jou lachen want jij zingt toevallig wel goed!’
‘Dat zal ik opnemen als een compliment mijne hoogheid’ grijnst hij, terwijl hij mij mee trekt op het tapijten trap.

Eens aangekomen op zijn kamer trek ik mijn wenkbrauwen op.
‘Is hier een bom ontploft ofzo?’ Broeken, T-shirts en truien liggen overal verspreid op de grond, bed en zijn bureau. En dan heb ik nog niet gesproken over de boeken, stylo’s en losse papieren.
‘Ach’ zegt hij achteloos terwijl hij zijn schouders op trekt, ‘Ik wist deze morgen niet wat ik moest aandoen’
Ach ja natuurlijk, had ik moeten weten. De logische reactie als je geen kleren hebt is om ze op de grond te smijten en je frustratie op de schoolboeken uit te werken.
Toch grijns ik bij de gedachte van Bill in zijn boxer die al zijn kledij uit de kast trekt.
‘Dus, als ik het goed begrijp’ lach ik, ‘mag ik van geluk spreken dat ik deze ochtend geen hysterische Bill aan de lijn had.’
‘Inderdaad Fien’ grijnst hij, ‘En nu: SINGSTAR!’
Hij springt op zijn bed -dat gevaarlijk kraakt- , zet de playstation aan en steekt de disc van Singstar erin. Zijn ogen glinsteren gevaarlijk en ik ben niet eens verbaasd als ‘Jij begint eerst!’ uit zijn mond rolt.
Bill tikt daarna nog wat op het bakje, geeft de rode micro aan mij en telt af:
‘Drie, twee, een, ZIING!’
Ik slik, en begin met een onvaste stem te zingen:

Als het liedje gedaan is, kan ik alleen nog eens slikken.
Bill lijkt in mijn gedachten te hebben gekeken want hij zegt: ‘Ligt het nu aan mij, of gaat dat liedje verdacht veel over hoe jij je voelt?’

Reacties: