FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[22] Tom - Glances

Bill en ik hebben geen enkele seconde dat bed gedeeld. Ik ben in slaap gevallen in de niet verlichte hoek van de kamer, waar ik me had verstopt toen Bill naar de wc ging. Ik heb hem begluurd. Als een ordinaire voyeur heb ik hem begluurd. Er gebeurde helemaal niets. En toch voel ik me rottig. Want ik keek naar hem, helemaal bewust van mezelf keek ik naar hem. Hoe hij sierlijk, doch voorzichtig, het bed in stapte. Hoe hij zich om het deken krulde. En uiteindelijk naar hoe hij sliep. En ik genoot er van. Met volle teugen genoot ik van het feit dat hij zo dicht zat, zo vreselijk dicht. En iets van hoop borrelde diep in me. Ooit, wie weet, voelde hij ook wel iets.
Wie weet...
En doordat ik besloten had Bill nachtrust te geven, heb ik mijn eigen kans op uitslapen opgeofferd. Geen oog deed ik dicht in die koude, harde hoek. Maar dat wou ik eigenlijk ook niet.
Ik duw me overeind en rek me uit. Mijn rug doet pijn en mijn nek is stroef, waarschijnlijk zijn de wallen onder mijn ogen met een meter gegroeid en zie ik er niet uit. Maar daarom bedank ik God voor het uitvinden van de douche, al weet ik niet zo zeker of het God is die het heeft uitgevonden. Maakt al niet uit, ik wil geen discussie met mezelf voeren zo vroeg in de ochtend. Het is nog maar elf uur!
Geeuwend slof ik door de kamer, stop even bij Bill en trek de deken tot aan zijn schouders. Ik wil niet dat hij ziek wordt, zo vlak voor de tour begint. En zo vlak voor Glastonbury, want dat is al over vijf dagen.
Shit, Glastonbury!
Met Andreas en Bill een heel weekend doorbrengen op een grote weide. Ofwel voel ik me vreselijk slecht, ofwel ben ik hem al na drie minuten kwijt geraakt ergens in de menigte. Misschien moet ik maar handboeien meenemen, zodat we zeker samen blijven.
Handboeien, hoor jij wel goed wat je denkt, Tom? Handboeien, wat voor ideeën ook!
Ik ga de badkamer in, doe de deur dicht en stap dan naar de spiegel. Ik zie er echt vreselijk uit. Dat ik weinig geslapen heb, is van mijn gezicht af te lezen. Hopelijk doet een douche een beetje goed, anders kan ik weer maar iets gaan uitleggen.
En dat doet me er aan denken dat ik Bill nog om een uitleg moet vragen. Want ik ben helemaal niet verliefd op een meisje!
Ik trap mijn broek uit en rol dan mijn boxer naar beneden. Een geeuw verlaat mijn mond terwijl ik een handdoek klaarleg in de wasbak. En dan nu douchen.
Ik spring de douchecabine in, koud water stroomt over me heen. Dat duurt gelukkig niet te lang, het wordt stilletjes aan warmer. Ik sluit genietend mijn ogen. De rillingen, die ik elke keer ik ze voelde opkomen terug drong, over mijn rug gaan. Mijn hele lichaam trilt terwijl ik mijn hoofd in mijn nek leg. Het water op mijn wangen mengt zich met een enkele traan. Dan schuif ik langs de glazen wand van de douche naar beneden. Ik leg mijn hoofd tegen de betegelde muur en zucht.
Ik vis een fles shampoo uit het rekje, bevestigd tegen de muur, en knijp die samen. Naar kokosnoot ruikend, wit spul vult mijn hand. Ik zet de fles weer weg en begin dan mijn dreads één voor één in te zepen. Bill niet meegerekend, krijgen mijn dreadlocks het meeste aandacht.
Schuim kruipt over de grond, verdwijnt in het afvoerputje. Steeds meer schuim, en dan niets meer. Ik trek me overeind aan de handsteun tegen de muur en pak dan de andere fles shampoo.
De deur gaat open, en al even snel weer toe. Snelle voetstappen haasten zich door de kamer. Ik haal mijn schouders op en pluk een washandje van de rand.

Ik draai de kraan toe, het geluid van neerdalend water sterft weg. Ik duw de deur open met mijn voet en stap dan uit de cabine, de koude lucht strijkt langs mijn buik.
Een hap naar adem doet me naar rechts kijken.
Meteen trek ik de handdoek naar me toe en sla die om me heen.
Bill.
Wat doet hij hier? Ik heb hem niet gehoord! Oh, jawel, maar... Waarom zei hij dan niet dat hij het was? Dat doet hij toch altijd? En waarom kijkt hij zo naar mij?
‘Wat doe jij hier?’ vraag ik botter dan gewild. Nee, ik wil niet bot zijn. Zo ben ik niet. Niet meer althans.
‘Ik moest heel dringend naar de wc.’ zegt hij verontschuldigend en schuift zijn blik omhoog, om me in de ogen aan te kijken.
Hij keek net naar mij? Maar, echt naar mij! Niet als in, gewoon kijken, maar... staren. Bill staarde naar mij? Weeral?
Mijn hoofd begint te bonzen. Fijn, dat kan er nog wel bij.
Bills ogen dwalen weer af, en iets in mij roept me dat ik iets moet doen. Maar een groot deel in mij verbiedt me naar die stemmetjes te luisteren. Het voelt veel te goed om te weten, om mee te maken dat Bill naar mij kijkt. Dat hij dat wí­l. Dat hij dat nog kí¡n.
En dan kijkt hij weg, en verbreekt het geweldige, bijna euforische, gevoel diep in mij. De gebruikelijke gevoelens: afkeer van mezelf, verdriet om Bill, wanhoop om de liefde die ik voor hem voel... komen terug.
‘Ik ga wel.’ mompelt hij en staat recht. Hij moest dringend, en hij was niet eens... Wacht. Hij zat daar gewoon? De bril naar beneden. Hij zat gewoon op de bril? Hij...
Mijn hoofd duizelt. Ik klem mijn hand om de rand van de wasbak en dwing mezelf niet naar Bill te kijken. Dan maar naar mezelf in de spiegel, al is dat niet veel beter. Waarom lijk ik ook zoveel op Bill? Dit helpt niet echt!
Hij loopt me voorbij, en zijn arm raakt mijn onderrug. Niet weer, niet weer! Ik bijt op mijn onderlip, en de rilling blijft waar hij zat. De deur slaat toe, en ik ben weer alleen. Dan laat ik me met knikkende knieën op de grond zakken.
‘Bill...’

Reacties: