FanFic.nl

All I ask is time.

Hoofdstuk 2.

Ik moest uiteindelijk toch in slaap gevallen zijn, want het was al kwart na 8 toen ik op de radiowekker keek. Ik schrok op, toen ik me realiseerde dat de school al over een kwartier begon, maar toen ik merkte dat de kamer rondom me duizelde, kwam alles weer terug. Ik liet me weer neervallen, terwijl ik ruw over mijn slapen wreef. “Verdomde hoofdpijn!”� mompelde ik, met waterige ogen. Ik greep naar mijn gsm en zag dat ik 5 berichtjes en 2 gemiste oproepen had. Ik opende eerst de berichtjes. “Heey Sister! Gaat het al wat beter met je? Wat zei de dokter? Je zusje mist je! xx.”� Mijn lieve Yara, mijn liefste schat.. Zonder haar zou ik niet willen leven, afscheid nemen van haar zou één van de moeilijkste dingen zijn in heel mijn korte leventje. Het volgende bericht was van Pim, mijn andere beste vriend. “Hey Liek! Kom je snel terug? Ik hoop dat er niets ergs aan de hand is.. x”� Ik zuchtte even. Ook Pim betekende de wereld voor me. Bij hem kon ik steeds over alles babbelen. Hij was als een broer voor me.. Ik haalde mijn neus even op en keek wie de volgende berichten gestuurt had. “Kleintje! Ik hoorde het van Yara.. Wat is er gebeurd, meis?! ilu x.”� Ik klikte snel het volgende bericht open. “Liek? Wat scheelt er? Ben je bij de dokter geweest? Mis je.. xx.”� Nogmaals klikte ik op het pijltje, waardoor het laatste bericht geopend werd. “Lieke! Ik maak me dóódongerust! Wat scheelt er met je? Als ik je niet hoor, kom ik naar je toe! Komaan, Liekje.. Ik maak me zorgen! Wil je niet kwijt.. Hou van je! x. Alex”� Het was niet nodig om te kijken van wie de twee gemiste oproepen waren.. Maar toch deed ik het. “U heeft twee gemiste oproepen van ‘Alex. <3’ Deze oproep beantwoorden?”� Ik schoof het schermpje dicht en gooide het kleine dingetje terug onder mijn kussen. Ik sloot mijn ogen, terwijl de tranen weer over mijn wangen gleden. Alexander was mijn allerbeste vriend, misschien zelfs een beetje meer.. Langs mijn kant dan toch. Ja, ik had al een tijdje gevoelens voor hem, maar durfde het hem niet te vertellen. Uit schrik dat dat heel onze vriendschap zou breken. Hij betekende meer voor me dan m’n eigen leven, wat nu op een zijden draadje hing. Hem zou ik het als eerste moeten zeggen, maar ik wou het hem helemaal niet vertellen! Stel dat hij niets meer met me te maken wou hebben, omdat ik er toch nog maar voor enkele maanden zou zijn? Of omdat hij dat makkelijker zou vinden om afscheid te nemen? Ik zou dit niet zonder hem aankunnen! Ik moest de moed bijeen proberen te rapen om het hem te vertellen, zo snel mogelijk. Ik zette me recht - misschien iets te snel, aangezien er lichtjes voor mijn ogen dansten - en slofte voorzichtig naar mijn kamerdeur. Ik plaatste mijn oor ertegen, zodat ik kon horen of mijn moeder al naar haar werk vertrokken was. Toen ik merkte dat de kust veilig was, opende ik de kamerdeur en liep naar beneden. Het was al van gisterenmiddag geleden dat ik nog gegeten had, dus besloot ik een kleine voorraad in te slaan, zodat ik mijn kamer niet uit hoefde als mijn ouders weer thuiskwamen. Ik liet me even neerzakken in de zetel en keek of er wat interessants op tv was. Maar niets boeide me. Ik besloot terug naar mijn kamer te gaan, met het nodige eten en drinken, en me bezig te houden met het voorbereiden van ‘belangrijkere zaken’.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.