FanFic.nl

Start all over

Hoofdstuk 11, Winterwonderland

Als ik waker word zit Kiro op zijn bed naar buiten te staren. Als hij merkt dat ik hem zit te bestuderen komt hij naast me liggen. ‘’Ha slaapkopje, laat geworden gister?’’ Vraagt hij terwijl hij een lok uit mijn gezichtsveld strijkt. ‘’Nogal..’’ Mompel ik. ‘’Kom is kijken.’’ En hij trekt me overeind. Samen kijken we naar buiten. Sneeuwvlokjes dwarrelen langzaam uit de lucht. De hele straat is verdwenen onder een witte deken. Alles ziet er prachtig uit. Ik ben meteen klaar wakker. ‘’Naar buiten!’’ En ik spring overeind en sprint de trap af. Kiro komt lachend achter me aan gehobbelt. Ik trek snel mijn schoenen en mijn jas aan. Muts op me kop en klaar is kees. ‘’Hier je handschoenen!’’ En Kiro gooit ze naar me toe. Snel trek ik ze aan en spring de deur uit. Kiro komt naast me staan en slaat een arm om me heen. ‘’Als ik nou eens fiets? Dan gaan we naar het park toe.’’ Stelt hij voor. ‘’Nou.. ga maar niet fietsen lieverd. Straks pleuren we nog.’’ Giechel ik. ‘’Nah inderdaad, laten we dat maar niet doen.’’ Hand in hand lopen we door het landschap van sneeuw. Het park is nou ook weer niet zo ver weg dus we wandelen er samen naartoe. Als we er zijn blijven we staan. Het ziet er zo prachtig uit. Het lijkt wel alsof we in sprookjesland zijn beland. Ik kruip in Kiro’s armen. Ik tover mijn mobiel uit mijn zak en zet die op een paaltje op de timer. Dan kruip ik weer in Kiro’s armen. ‘’Samen in sprookjeswonderland voor altijd.’’ Giechel ik als ik de foto bekijk. We maken nog meer foto’s. Aangezien mijn mobiel geen slechte foto’s maakt. Ik vind dat we wel lang genoeg naar de maagdelijke sneeuw hebben gekeken en vind dat daar verandering in moet komen. Snel schraap ik een hand vol sneeuw van de grond en slinger die in de richting van Kiro. Die hem vol op zijn bolletje krijgt. Ik lig helemaal dubbel door het verbouwereerde hoofd van hem. Maar die laat het er niet bij zitten en gooit een hap sneeuw naar mijn hoofd. Het loopt uit op een heus sneeuwballengevecht. Als ik achter een beeld zit verscholen. Springt Kiro er ineens achter vandaan en pepert mijn hele gezicht in. ‘’AAAAHHH NEEH KOUDD GENAADE!’’ Gil ik uit. Mijn hele hoofd is nu knalrood door de koude sneeuw. ‘’Nou.. dat doet zeer.’’ Zeg ik beteuterd. ‘’Aw sorry!’’ Zegt Kiro snel. En hij drukt een kus op mijn wang. Hij trekt me in zijn armen en geeft me een zoen. ‘’Zo beter?’’ Vraagt hij. ‘’Veel beter.’’ Glimlach ik blij. ‘’Laten we maar eens terug gaan. Het is al 10 uur.’’ Zegt Kiro. ‘’En eer je thuis bent. Aangezien ik niet denk dat je dat gaat fietsen.’’ Zegt hij heel verstandig. ‘’Nou ik kan niet dat hele eind gaan lopen hoor. Ik ga heel voorzichtig doen. En kijk, er zijn al strooiwagens bezig. Dus ik ga gewoon zo veel mogelijk over de grote wegen.’’ Bedenk ik even ter plekke. ‘’O nou goed, maar laten we toch maar gaan.’’ Hij slaat een arm om mijn middel en ik doe het zelfde. Zo lopen we terug naar zijn huis. ‘’Ik vond het echt zuper gezellig!”� Zeg ik vrolijk. ‘’Ik ook.’’ Antwoord Kiro. Ik druk een kus op zijn lippen en ik stap voorzichtig op de fiets. ‘’Tot morgen dan maar!’’ Zeg ik, en ik rijd weg. Kiro gaat snel weer naar binnen aangezien het nogal heel koud is. Groot gelijk heeft hij. Morgen lekker oud en nieuw vieren. Dus weer weinig slapen. Zo maar naar bed gaan dan. De hele weg fiets ik zo voorzichtig mogelijk. Gelukkig kom ik veilig thuis. Als mijn pyjama aan het aantrekken ben belt Kiro me. ‘’Hee lieverd! Ben je veilig thuis gekomen?’’ Vraagt hij. Wat een dotje toch! ‘’Hihi wat lief dat je ff belt! Ja hoor ik ben zonder problemen thuis gekomen.’’ Antwoord ik. ‘’Okee dat wilde ik even weten. Dan ga ik nu slapen aangezien het morgen ook heel laat wordt!’’ Zegt hij. Hij geeft een kusje door de telefoon en hangt op. Ik plof tevreden op mijn bed neer. Hmm wat zou ik toch zonder dat kind moeten! Hier had ik nooit van durven dromen. Hij is gewoon helemaal perfect! Tevreden kruip ik onder de dekens en val in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.