FanFic.nl

The dark side of the sun.

Dinsdag; 30 juni.

Ik moest blijkbaar in slaap gevallen zijn, want toen ik mijn ogen weer opendeed was het alweer donker buiten. Gedesoriënteerd keek ik rond en zag dat ik nog steeds op de sofa lag. “Aha, de schone slaapster is ook weer wakker.”� Ik gaf Tom een boze blik en wist mezelf toch overeind te krijgen. Altijd in dezelfde positie blijven liggen, was niet gezond voor mijn arme spieren. Stijfjes stond ik op van de bank en liep naar de rest, die wat aan tafel zat. “Honger?”� bekommerde David zich om me. Ik schudde mijn hoofd en plaatste me langs Georg. Hij legde haast onmiddellijk een arm rond mijn middel en ik liet mijn hoofd op zijn schouder neerzakken. “Zo, waar hebben jullie vandaag uitgestoken?”� vroeg ik toen. De vraag was vooral aan Georg, Tom en David gericht. “We zijn wat rond gaan kijken naar gitaren.”� Informeerde Tom me. “Heb je nou nóg niet genoeg gitaren, Tomsel?!”� Ik keek hem met grote knikkerogen aan. Hij haalde onverschillig zijn schouders op. “Eentje meer kan nooit kwaad hoor, Tizia.”� Hij wiebelde wat met zijn wenkbrauwen en ik schudde zuchtend mijn hoofd. “Jij bent erg.”� Hij keek me met opgetrokken wenkbrauw aan: “Ach, je liefste daar wil anders ook nog een bas hoor!”� Ik keek even op naar Georg en schudde toen lachend mijn hoofd. “Maar hij heeft er wel minder dan jou hoor, Tomsel..”� “Daar heeft ze nou wel gelijk in, broer.”� Steunde Bill me en ik keek hem dankbaar aan. “Ja, maar dat wil niet zeggen dat hij er niet véél heeft hé, broertjé.”� Bill keek hem nijdig aan. “Broertjé, broertjé. Wat dimmen hoor, Kaulitz!”� tierde hij plots. Iedereen zette grote ogen op en David kwam tussen beide. “Jongens, toe nou.. Geen ruzie gaan maken vanwege een stel gitaren en een verschilletje van tien minuten hé!”� probeerde hij hen te bedaren. Bill was best wel prikkelbaar de laatste dagen. In discussie gaan met hem was dan ook niet hét slimste wat je kon doen. De broertjes waren onmiddellijk stil. “Mooi, dat lijkt er al meer op.”� Zei David kort en grijnsde. De rest van de avond werd er niet veel meer gedaan. Bill, Gustav en ik keken verveeld wat naar tv, terwijl Georg en Tom helemaal opgingen in hun spelletje op de playstation. Ik was doodmoe, vertelde de jongens dat ik alvast ging slapen en liep naar de slaapkamers.

Ik lag nog maar pas op bed, toen ik de deur weer hoorde opengaan. Georg had zijn spelletje gelaten voor wat het was en stapte zacht naar me toe. “Dag liefje.”� Verwelkomde ik hem en schoof wat meer op naar de muur, zodat hij langs me kon komen liggen. Toen hij zich neergelegd had, draaide hij zich op zijn zij en staarde me even zwijgend aan. Een glimlach vormde zich om zijn lippen en ik kon een lachje niet onderdrukken. “Wat nou?”� giechelde ik. Hij streelde een lok haar achter mijn oor en onderzocht mijn gezicht toen alsof het de eerste keer was dat hij dat zag. “Je wordt elke dag mooier, mijn lief.”� Fluisterde hij oprecht en ik voelde hoe mijn wangen een tintje roder kleurden. Hij kwam wat dichterbij en drukte zijn lippen zacht tegen de mijne. “Mmh, dit heb ik gemist..”� zuchtte hij even, nadat onze lippen zich van elkaar verwijderd hadden. Ik grinnikte: “Jij niet alleen!”� Hij keek me schuldbewust aan en sloeg zijn ogen neer. “Ik heb me als een volledige idioot gedragen de afgelopen weken. Ik weet niet hoe ik dat goed kan maken.”� Hij trok een triest gezicht, wat hem nog schattiger maakte dan anders. Ik schudde mijn hoofd en streek met mijn wijsvinger over de brug van zijn kleine neusje. “We hebben ons allemaal als een volslagen idioot gedragen.”� Suste ik hem bemoedigend. Hij glimlachte dankbaar naar me. Dankbaar dat ik hem nu geen donderpreek gaf, ook al dacht hij dat hij die verdiende. En misschien was dat ook wel zo, want zijn gedrag was op geen enkele manier goed te keuren, maar om de één of andere reden vond ik het toch niet zó erg. Niet erg genoeg om hem zijn verdiende preek te geven. Ofwel was ik daar gewoon te moe voor. Dat kon natuurlijk ook. Ik sloot vermoeid mijn ogen. Hoewel ik toch wel enkele uurtjes geslapen had daarnet, ik was nog steeds doodop. De zovele maanden touren - vijf, om precies te zijn - hadden toch wat energie van me gekost en dat terwijl í­k zelfs niet degene was die daar op het podium moest staan rondspringen. Je kan je dus wel voorstellen hoe dit voor de jongens moest zijn.. Dit was hun langste tour ooit en dat vergde enorm veel energie van de jongens. Ze raakten ondertussen grondig op elkaar uitgezien, wat me niets verbaasde. Nog twee maanden te gaan en deze tour zat er weer op. Nog twee maanden doorbijten dus.. Georg streek lichtjes over mijn wang en drukte een kus op mijn kruin. “Slaap maar wat, schat. Morgen is er weer een dag.”�
Hoelang Georg en ik nu al samen waren? Vandaag al twee jaar, vijf maanden en acht dagen. En nog steeds hielden we evenveel van elkaar als toen we verliefd werden. Natuurlijk hadden we al wat ruzies gehad. Elke dag op elkaars gezicht kijken, kon soms erg lastig zijn. Maar nu waren we inmiddels al voorbij die periode. Nu zaten we in de periode waarin we beseften dat we voor elkaar gemaakt waren en dat niets ons uit elkaar kon drijven. Geen ruzies, geen andere geïnteresseerden.. Niets of niemand. Ja, tuurlijk heeft Georg met andere meisjes geflirt. Of beter gezegd; zij met hem. En oké, daar hebben we vroeger wel wat ruzie over gehad, maar hij heeft me nooit bedrogen! Wat toch een mooi teken is dat hij echt van me houdt, niet? Hoewel de laatste weken echt hard waren om te verduren, ik wist dat mijn toekomst bij hem lag. En ik kon haast niet wachten tot die toekomst begon.

Reacties: