FanFic.nl

Bite [Vamps]

Nancy [13]

Binnen is het huisje nog veel mooier. Het is heel ruim, heel licht en heel ouderwets. Een haard knappert vrolijk in het midden van de woonkamer en over de vloer is een groot tapijt gespreid. Er zijn geen banken maar wel heel erg veel kussens. Een laag tafeltje staat tegen de muur geschoven, er staat een fles cola en een glas op. In de linkse hoek naast de haard staat een rieten mand met een donzig, donkerblauw dekentje.
De keuken bestaat grotendeels uit zwart ganiet en glimt zo erg dat het wel gloednieuw lijkt. Het is waarschijnlijk niet meer gebruikt sinds Nancy hier woont.
‘Huyen, breng jij de bagage naar de slaapkamers? Je weet ze wel zijn. Julia, kan ik je vragen met me mee te gaan?’
Mijn ogen flitsen naar Huyen, die zachtjes knikt, en dan naar Tom, die zijn schouders ophaalt. Ik kopieer zijn nonchalante gebaar met mijn schouders, het ziet er vast heel mislukt uit, en loop dan achter haar aan. Monster schuift over de vloer en stopt vlak voor Nancy, terwijl hij zachtjes blaffend zijn hoofd buigt. Een halsband wordt om zijn nek gedaan.
‘En dan nu naar buiten.’ zegt ze met de grootst mogelijke glimlach en opent de deur weer voor me. Ik ga haar voor naar buiten, Monster springt vrolijk om me heen. De wind speelt met zijn witte en grijze haren.
‘Naar rechts.’ zegt ze en trekt de deur achter zich dicht.
Steeds meer krijg ik het gevoel dat ze me niet zomaar meeneemt naar buiten. De hond uitlaten kan ze ook alleen.
Als we om het huis heen gelopen zijn en het strand opwandelen, krijg ik eindelijk de hele bedoeling van deze wandeling te horen.
‘Vertel eens waarom precies jullie hier zijn. Huyen had geen tijd het me te zeggen.’
Mijn hielen zakken weg in het zand en ik merk dat Nancy is stilgestaan omdat ik dat blijkbaar ook deed, zonder het te beseffen.
‘Demitri, die ken je wel hé?’
De blik in haar ogen zegt genoeg. Blijkbaar laat Demitri overal wel sporen van zijn wrede karakter achter.
‘Hij denkt dat ik verliefd ben op Tom, en daarom zint hij op wraak.’
Haar ogen flitsen snel heen en weer en blijven dan op het zachtjes bewegende water rusten. ‘En is dat ook zo?’ fluistert ze zo zacht dat ik het amper versta tussen het ruisen van de zee.
‘Wat is zo?’
Ze schudt haar haren uit haar gezicht en pruts een beetje aan haar zwarte nagels. Nog steeds kijkt ze me niet aan maar een soort glimlach krult zich om haar lippen.
‘Ben je verliefd op Tom?’
‘Ik weet niet.’ mompel ik zachtjes en laat me, zonder me iets van Nancy aan te trekken, op het zand vallen. Ze komt naast me zitten en laat Monster op haar schoot liggen.
‘Hoezo?’
Haar ogen hebben een vage, donkerpaarse kleur gekregen. Dat heb ik nu nog nooit gezien. Waar staat paars voor?
Oh, had ik maar opgelet tijdens heel die uitleg in het begin van mijn tweede leven, dan had ik het geweten.
‘Ik vind hem leuk en al die andere dingen, en hij is echt heel lief tegen mij, alleen…’
‘Je weet niet of dat houden van is?’
‘Nee, ik weet niet of van hem kan houden. Of het wel mag.’
‘Maar meisje toch,’ zucht ze en slaat haar armen om me heen. Onwennig om de nogal ongemakkelijke wending van het ‘gesprek’, maar toch opgelucht over dat ik het gezegd heb, leun ik wat tegen haar aan.

‘En wat is dat tussen jou en Huyen?’
‘Oh dat.’ giechelt ze en trekt haar benen op. Monster ligt nu op mijn schoot, eigenlijk meer op mijn buik, en blaast zachtjes in zijn slaap.
‘Ja, ik wil het wel weten.’ zeg ik lachend en ga nog een beetje meer achterover leunen. Mijn handen gaan dieper het zand in.
‘Oké. Ik ken Huyen al heel lang. Toen we beiden nog op de middelbare school zaten.’
‘Je kent hem van voor zijn vampierentijd?’
Een kleine giechel vertelt me het tegendeel.
‘Nee. Hij was toen al gebeten. Maar zijn weerstand is altijd fenomenaal groot geweest. En het feit dat niemand hem aardig vond maar wel enorm saai, speelde er ook wel een grote rol in.’
Ik knik en gebaar dat ze verder moet gaan.
‘Oké. Pas in het tweede middelbaar ging ik naar de school waar hij ook zat, en in tegenstelling tot hem vonden ze mij wel aardig. Maar, tja, ik vond Huyen speciaal en het mysterieuze in hem trok mij wel aan. Dus ging ik tijdens de lessen vaker naast hem zitten en spendeerde mijn middagen met hem in de bibliotheek.’
‘Was hij echt zo saai als ze dachten?’
‘Nee,’ zegt ze en schudt haar hoofd, een grote grijns kwam op haar gezicht, ‘nee, hij was alles behalve saai. Zo’n enorme wijsheid. En zijn stem, dat zul je vast al wel gehoord hebben, is zo zacht en warm. Nee, ik vond hem niet saai. In tegendeel…’
Ik knik. Daar kan ik inkomen. Huyen is veel interessanter dan Stefano of Demitri, die allebei vol van zichzelf zijn.
‘En in mijn vierde jaar werd ik verliefd.’
De vrolijkheid in haar stem verdwijnt sneller dan ik volgen kan. Ze klinkt verbitterd, maar nog steeds gefascineerd.
‘Was hij niet…’ begin ik maar slik mijn woorden in. Zo doe ik haar alleen maar pijn. Waar zit ik met mijn hoofd? Ze is zo aardig en dan…
‘Nee. Toch niet op de manier waarop ik naar hem verlangde. Maar ik heb mooi mijn herinneringen?’
‘Oh?’ komt uit mijn mond en mijn wenkbrauw schiet de lucht in. Ze giechelt weer.
‘Ik heb Huyen ontgroend.’
Terwijl we terug naar het huisje lopen; Nancy draagt Monster en ik sjok maar een beetje met haar mee; vraag ik door over die ontgroening. Hoe kan dat als je geen bloed in je lichaam hebt? Dat is toch, wetenschappelijk gezien, onmogelijk?
‘We hebben nog wel bloed. Een beetje. Voor de voortplanting. Je weet vast wel hoe een vampier wordt gecreëerd. Het bloed wordt niet uit je lichaam gezogen, het wordt besmet. En dat besmet bloed houdt je over, slechts een kwartje van een liter, maar genoeg. Een vampier kan ook geen gewone kinderen krijgen. Alleen vampiertjes. Maar vraag me niet hoe, alleen echt oude vampieren weten hoe dat in elkaar zit. Er zijn al eeuwen geen vampieren meer geboren.’

Reacties: