FanFic.nl

Learn from A little city

*10*

Tom:
verveeld hang ik ondersteboven op mijn bed. Ik had Roger geholpen met een keukenkastje repareren en Lily en Bill waren de post deze avond nog wezen brengen. Roger had gezegd dat ik even kon uit gaan rusten en dat was wat ik nu dus ook deed. Geloof me, rust lijkt heerlijk als je een hele dag lang druk bezig bent maar niets is minder waar.
Er word op de deur geklopt en ik murmel iets wat op “binnen”� lijkt. Ik zie een Lily ondersteboven binnenkomen en me raar aankijken. ‘en wat doe jij ondersteboven?’ vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw. ‘kan ik beter aan jou vragen.’ Zeg ik en als ze door heeft wat ik zeg begint ze te lachen. Haar lach doet mij ook lachen wat niet bepaald makkelijk is in mijn positie. ‘ik kwam eigenlijk om te vragen of Bill hier was.’ Zegt ze uiteindelijk als we uitgelachen zijn. Ik kijk haar even raar aan. ‘hoezo? Die was toch bij jou?’ ze schud haar hoofd. ‘was ja. Hij wilde nog even door de buurt heen. Hij zou om 11 uur terug zijn.’ Ik kijk op mijn horloge en schrik als het al half 12 is. Ik donder van mijn bed af en krabbel snel overeind. ‘dit is niets voor Bill. Hij zou ons zeker laten weten als hij wat later terug zou komen.’ Ik haal mijn mobiel uit mijn zak en toets het nummer van Bill in. ‘zet maar op luidspreker.’ Zegt Lily en ik druk een paar toetsen in. De wachttoon vult de kamer en ik wacht gespannen tot die kip opneemt. Een zucht verlaat mijn lippen als er word opgenomen.

‘wat?’ horen we en ik hoor Lily naar adem happen. Als ik naar haar kijk zie ik dat ze bleek is. ‘euh… met Tom. Is Bill daar?’ er klinkt gestommel en even later klink de stem weer. ‘ja, hij is er. Wat moet je verder?’ ik voel mijn hart even stil staan. Dit klopt niet. Wat is er met Bill? Wie is dat aan de andere kant van de lijn? Wie is degene met mijn broertjes mobiel?
‘euhm… mag ik Bill?’ vraag ik dan maar en een zucht weerklinkt. Er klinkt gestommel op de achtergrond en zachte woorden worden gewisseld. Er klinkt gekraak en vervolgens vult de kamer zich met mijn broertjes stemgeluid. ‘hoi Tom.’ Klink er en mijn hart slaat weer rustig door. gelukkig, hij klinkt alsof alles normaal is. ‘waar ben je!’ roep ik zowat en Bill moppert wat. ‘rustig Tom. Ik euhm.. ik ben euh…’ de lijn kraakt weer en de andere stem is weer te horen. ‘geen paniek. Hij is bij mij en ik breng hem zo wel naar de boerderij.’ Ik slik en haal opgelucht adem. Lily staat te trillen. ‘wa…waar ben je dan Ribelle?’ zegt ze bevend en het blijft even stil aan de andere kant. Er klinkt gevloek. ‘gaat je niets aan. We komen zo.’ Er word opgehangen en een pieptoon is te horen. Ik druk mijn mobiel uit en prop hem weer in mijn zak. Vervolgens loop ik naar Lily toe die nu helemaal staat te trillen. Ik sluit zachtjes en voorzichtig mijn armen rond haar heen en ze houd haar handen voor haar gezicht. Het blijft zo even stil. Langzaam laat ik haar los en pak haar bij haar schouders vast. ‘rustig maar. Er is niets met Bill. Dat meisje komt haar zo brengen. Er is niets ergs.’ Ze schud haar hoofd en draait zich van me weg. Ongemakkelijk blijf ik staan. Niet wetend wat te doen. Ze zucht trillerig en slaat haar armen om zichzelf heen. ‘het ging niet om het feit dat Bill weg was hé?’ zeg ik uiteindelijk zachtjes. ‘het ging om de stem van dat meisje.’ Ze draait zich langzaam weer naar me toe. Er zijn geen tranen zichtbaar in haar ogen. Toch zie ik verdriet. Zachtjes knikt ze en richt haar blik op de grond. ‘waarom ben je dan zo van streek? Ik wil je helpen Lily.’ Ze richt haar ogen weer op de mijne en ik geef haar mijn warmste blik. Haar ogen vonken even op. ‘het ligt niet zo simpel.’ Mompelt ze zachtjes. Ik twijfel even en stap dan weer naar haar toe en pak haar hand. ‘ik ben er om te luisteren. Al duurt het nog zo lang en is het nog zo ingewikkeld.’ Ze glimlacht even en trekt me dan zachtjes mee. We lopen naar beneden en gaan via de keukendeur naar buiten. Ik ben blij dat ik mijn vest nog aan had ook al snijdt de gure avondwind nog door mijn kleding heen. Lily trekt me naar de paardenstallen waar de paarden rustig staan. Helemaal aan het einde van de stallen ploffen we neer op een stel hooibalen die er staan. Het prikt een beetje maar zit best comfortabel moet ik toegeven. Het is even stil voordat ze wat zegt. Ik kijk naar haar en zie hoe ze een beetje ongemakkelijk heen en weer schuift. Ze heeft haar handen tussen haar benen geklemd en bijt zachtjes op haar onderlip.
‘kijk, Ribelle is echt niet zo’n gemeen of agressief meisje zoals iedereen denkt.’ Zegt ze. Ik knik aarzelend. Dat lijkt me nogal onwaarschijnlijk maar oké. ‘vroeger was ze echt heel anders… energiek, vrolijk, af en toe een beetje te uitbundig maar toch altijd gezellig.’ Ik snap niet helemaal waar het verhaal heen gaat maar toch houd ik mijn mond en luister gewoon. ‘Tom, ik weet dat je er niets van snapt. Dat zie ik.’ Zegt ze als ze me aankijkt. Ik bloos lichtjes en knik dan. ‘ik snap eerlijk gezegd niet helemaal wat het verband tussen jou en Ribelle is.’ Ze grinnikt even. ‘sorry, had ik moeten zeggen. Euh… Ribelle is mijn zus…’ mijn mond zakt even open. Nu snap ik er al helemaal niets meer van.
‘zussen? Dat is niet echt te merken. Hebben jullie ruzie of zoiets?’ tot mijn verbazing knikt ze ook nog! Nu kan ik helemaal nergens meer een touwtje aan vastknopen. ‘waarover hebben jullie dan ruzie?’ vraag ik maar ik zie dat ze haar hoofd schud. ‘je hoeft het niet te vertellen.’ Zeg ik er snel achteraan en ze kijkt me glimlachend aan. ‘dank je.’ Fluistert ze. ‘ik denk niet dat ik dat nu kan uitleggen.’ Ik knik begrijpend en Lily legt haar armen rond mijn hals en knuffelt me. Ik sluit haar weer even goed vast en mijn maag maakt een aantal salto’s. we laten elkaar weer los als er van buiten een rommelend geluid komt. ‘daar zullen ze zijn.’ Zegt Lily en ik volg haar de stallen uit. Nog een beetje verdwaasd lopen we naar de voorkant van de boerderij waar het felle licht van de koplamp van de motor van Ribelle in onze ogen schijnt. Als mijn ogen weer iets gewend zijn aan het licht en we ietsje opzij zijn gestapt zie ik als eerste Bill achterop de motor zitten. Voorzichtig stapt hij af en geeft een sjaal die hij rond zijn hals droeg aan Ribelle die nog op de motor zit. Ze heeft zelf een helm op en maakt een wegwerpgebaar als Bill de sjaal toereikt. Als ze ons ziet staat draait ze haar helm weer naar Bill toe en maakt een “we bellen”� gebaar met haar handen. Bill glimlacht voorzichtig en vervolgens scheurt Ribelle weg.

Bill draait zich naar ons om en glimlacht verlegen. Ik zucht opgelucht en Lily loopt naar hem toe. ‘kom maar mee naar binnen. Het is koud buiten.’ We lopen gezamenlijk naar binnen en laten ons aan de keukentafel neerploffen. Ik kijk Bill aan en hij draait zijn ogen gelijk van de mijne weg. ‘sorry Tom. Ik heb haar beloofd niets te zeggen.’ Ik zucht. Normaal hebben we echt nooit geheimen. Maar die regel verwaterd nog wel eens. In dit geval laat ik het maar zo. Bill verteld het me wel als hij het de tijd ervoor vind. Met een snelle blik breng ik Lily hiervan ook op de hoogte en gelukkig begrijpt ze het. Al heeft ze het er zo te zien best moeilijk mee. Ik bedoel maar, als je zus telkens verdwijnt en jij weet niet waarheen, word je dan niet gek?! Ik wel als zoiets met Bill gebeurd… zoals in dit geval. Maar ik weet van Bill dat dit anders ligt. Daarbij maken wij geen ruzie of ontwijken elkaar. We vluchten in ieder geval niet van elkaar weg.

rond twee uur besluiten we toch maar naar bed te gaan. Het is al veels te laat en morgen moeten we gewoon weer aan de bak. Roger heeft gezegd dat we de klusjes als maar beter onder de knie krijgen. Dat gaf me toch wel een goed gevoel. Zo lui zijn we dus ook weer niet. Hij vertelde ook dat, hoe eerder we de klusjes af hadden, we meer vrije tijd konden maken. Iets wat natuurlijk niet betekende dat de klusjes er onder moesten lijden. Ik had gelachen toen Roger dit zei. Het voelde echt als een welverdiende beloning. Dit gaf duizenden keren meer waarde dan een prijs of gouden plaat. Oké, daarmee ben ik natuurlijk ook heel blij mee maar nu we hier al enige tijd zitten besef ik me wel dat kleinere dingen er meer toe doen. Ik ben nu al eerder blij met een complimentje. En dat doet me weer denken aan mam… ik schaam me eigenlijk wel. We waren de tijd voordat we hier gekomen waren nogal ondankbaar denk ik. Vandaar dat mam ons wegstuurde… nu snap ik het beter.

Bill kruipt onder zijn lakens en draait zich op zijn zij zodat hij mij aan kan kijken. ‘Tom, wist jij dat Lily en Ribelle zusjes zijn?’ vraagt hij zachtjes. ‘pas sinds vanavond.’ Zeg ik en Bill glimlacht ongemakkelijk. Hij kijkt even naar zijn nagels die zich in zijn laken klieven en kijkt me dan weer aan. ‘beloof je me dat wij nooit zulke ruzie zullen krijgen? Dat we elkaar niet eens meer willen zien?’ ik zucht diep. ‘natuurlijk niet. Dat zou ik niet eens willen. Ik zie er geen reden toe.’ Bill glimlacht naar me. ‘ik ben blij dat jij mijn broer bent Tom. Welterusten.’ En met dat draait hij zich om en knip ik het nachtlampje uit.

Reacties: