FanFic.nl

Just Him ..

17

Het was alsof ik een stomp in m’n maag kreeg, ik kende dit gevoel, ik kende dit gevoel zelfs heel goed, ik wist nu dat ik hem onbewust toch was gaan vertrouwen, en zie je wel, ik had het niet aan m’n hart moeten overlaten. Want weer zou ik er voormoeten boeten. Tranen gleden over mijn gezicht, maar het boeide me niet, Ik zou pijn voelen, ik verdiende het, ik had hem nooit moeten vvertrouwen, al ging het onbewust. Ik draaide me om en begon we te lopen, op snelle tempo. Ik hoorde hem achter me schreeuwen, maar het deed me niks. Of, eignelijnlijk tochwel, Het was alsof hij de mes die hij zojuist had geplant eruit stak, en er opnieuw in stopte, maar dit keer op te draaien, om het me te laten voelen. Op dat moment pakte hij me bij mijn schouders en draaide me naar hem om. < Kim luister, ik zweer je, het is niet wat je denkt, ik weet niet wat er gebeurde, maar, maar, komop kim, sorry. > Ik keek hem dood aan. < Klaar ?> vroeg ik, en hij zei nogmaal < sorry. > Ik draaide me om, en begon rustig we te lopen. Gewoon dood, de pijn proberen te onderdrukkend. < kim?> vroeg hij. Ik liep gewoon door. Hij pakte me opneiuw bij mijn schouders. < Ik zweer je, zij kwam naar me toe, en ik zweer dat ik van je houd. Ik zweer het op alles wat me lief is. Vergeef me asjblieft. > Ik keek hem nogsteeds dood aan, en toen bukte hij, en zijn mond maakte direct de mijne open. Ik deed een stap achteruit. Dí¡t ging me tever, hij had net zo Serena zitten zoenen, en nu komt hij terug? Dacht het niet. Ik zag zijn spijt in z’n ogen veranderen in woede. En ik draaide me op, en liep rustig weer weg. < Ga maar> riep hij me na, boos. Ik stond stil, maar draaide me niet naar hem om. < Ga maar, je weet net zo goed als ik dat je naar Sean terug gaat. > Ik verstrake. Dí¡t had hij niet mogen zeggen. Dat was wreed. Ik draaide me om, liep wat sneller terug. Mijn gezicht was dood, maar gelijk ook boos. Ik keek hem giftig aan, Wat wilde ik hem graag een mep verkopen. <Ik ? Ik flik niks met hem, maar jij, jij zou terug naar Serena moeten gaan, schaam je haar daar nu laat, ze is vast bang, komop, > zei ik nogsteeds genadeloos. < jij weet ook netzo goed als ik dat zí­j het meisje is waar jij echt van houd. > Ik zag een pijnscheut door zijn gezicht, en daarna weer terug veranderen in spijt. < Ga haar maar aflebberen, ik heb geen zin jou, of zin in jou vriendinnetje. > zei ik, en ik herinnerde me iets. Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak, haalde met trillende vingers mijn simkaartje eruit, en brak hem voor zijn neus door midden. < Je hoeft me niet te bellen. > zeg ik nog, en dan draai ik me om. Ik weet dat hij nu boos is, maar het doet me niks. < Zie je wel dat je naar Sean gaat. > zegt hij. Dit keer kan ik er niks aan doen, ik voel woede zoals ik nognooit heb gevoeld, Ik weet dat hij sterk is, heel sterk, dus ik weet dat als ik hem sla, mezelf waarschijnlijk pijn doe. Dus ik haal mijn knie op, en plant hem in zijn nja, je weet wel wat ik bedoel, Ik voel dat het niet goed is met mijn knie, en ik kan er niet op staan, maar hij kreunde ook, heb ik hem nog iets kunnen pijn doen, dat was genoeg voor mij. Ik voelde dat mijn knie hoogswaarschijnlijk gekneusd was, maar leip dit keer met tempo naar huis, direct, zonder Sofie of Sean. Halver wege hoorde ik opneiuw gejank, maar dit keer kon het me niet schelen, die verdomde dier kon me hier komen openscheuren, hij zou nooit meer schade kunnen aanrichten dan Jared.

Ik ging naar huis, en ik wist dat ik daar de komende dagen niet uit ging, wnt tijd was wat ik nodig had, over een tijdje, was ik hem waarschijnlijk vergeten.

Reacties: