FanFic.nl

When I fall in love with a wrong kind of Monster.

``10

toen gebeurde alles snel. Plotseling waren zijn armen om mijn middel een geslagen en werd ik naar hem toe getrokken. Zijn lippen raakten de mijne, en juist toen ik besloot er van te genieten, drukte de punt van de passer door mijn duim. Ik wilde me lostrekken, maar hij verstrakte en liet me snel los. Hij huiverde, en tegelijk klonk er achter me boze gegrom. Ik draaide me om en zag Dean staan, toen draaide ik me terug om naar Aiden, maar hij was al weg. Ik keek omlaag en zag de passer in mijn duim zitten, ik trok hem er snel uit en zoog op mijn duim. Toen werd ik bij mijn elleboog vastgepakt en meegesleurd naar huis, de woonkamer in. Ik zag dat we alleen thuis waren, en ik het irriteerde me dat ik een beetje omhoog moest kijken om Dean in de ogen te kunne kijken. ‘Wat?’ vroeg ik. ‘godverdomme, je begrijp het nog steeds niet he,’ ik keek hem boos aan. ‘wat niet?’ hij gromde, en zijn getril beangstigde me een beetje. ‘Paige’ gromde hij. ‘Ik heb je gezegd dat je uit de buurt van die Aiden moest blijven,’ ik keek hem verontwaardigd aan. ‘en ik heb gezegd dat ik dat niet zou doen. Godverdomme Dean, doe rustig man,’ hij klemde zijn kaken op elkaar. ‘Nee!’riep hij uit. ‘verdomme.. Je was net met.. je..’ zijn woorden hielden op, en een andere geluid verving het. Zijn gegrom en getril werden allebei heviger. Ik deinsde achteruit. ‘dean’ riep ik uit, maar dit keer meer uit bezorgdheid, dan uit woede. ‘ka..’ fluisterde ik, en toen klonk er een scheurende geluid, en mijn broer was verdwenen. In plaats daarvan stond er een enorme hond in de woonkamer die zo te zien erg graag naar me zou uithalen..

Een scherpe pijn langs mijn kaak bevestigde wat ik net dacht. Ik zag hem zijn poot terugtrekken, en meteen ging mijn hand naar mijn kaak, het voelde warm aan, maar gelijk ook vochtig. Ik werd duizelig van de pijn, maar hield me sterk, mijn angst verdween en maakte plaats voor woede. Dit hele gebeuren was mij verteld, over dat quieleten * ofzo X’] * weerwolven werden als er vampieren in de buurt kwamen, ik had het eerlijk gezegd nooit geloofd, en zelfs nu, nu ik mijn broer voor mijn ogen had zien veranderen, weigerde ik dit te geloven. De duizeligheid kwam terug en ik hield me met mijn andere hand vast aan de tafel. Mijn woede werd nog groter. < Jij durft wel of niet, godver.. > ik schreeuwde, maar plotseling kwam mijn duizeligheidt terug met een heftigere pijn, en dit keer kon ik er niks aan doen, het werd zwart voor mijn ogen.

-d- * stukje terug *
Ik liep van de bushalten naar huis terwijl ik rond keek, Ik had Paige niet gezien, en hoe ik haar ook wilde negeerde, ik maakte me zorgen. Ik besloot haar te bellen zodra ik thuis kwam en liep onze straat binnen. Ik met ruk kwam ik tot stilstand. Voor de deur stond een Audi. Je moet me echt niet vragen waarom, maar ik mog die gasten echt niet. Ik kon ze niet uitstaan. 1 simpel blik was genoeg mijn bloed doen te koken. Ik zag Paige uitstappen en naar de bestuurders kant lopen, ik besloot door te lopen. Paige liet wat vallen en die klootzak stapte uit en raapte alles voor haar op. En ik maakte me zorgen om haar, verdomme, ze had best kunnen zeggen dat ze met hem meeging. Ik stond net achter haar toen hij haar naar zich toe trok en ze met elkaar stonden te lebberen. Ik weet niet waarom, maar dit begon me te veel te worden. Ik begon te trillen zoals ik vaker deed als ik de laatste tijd boos werd. Ik weet niet wat er precies gebeurde maar hij liet haar ineens los en stapte snel in z’n auto en vloog weg. Ik pakte Paige bij d’r elleboog en sleurde haar mee het huis in. Godverdomme, dit zou ze gaan uitleggen. Ik had haar gezegd uit de buurt van die .. die.. die dingen te blijven. Ze keek me geirriteerd aan < Wat ?> vroeg ze. Ik begon nog heftiger te trillen. Wat? Vroeg ze wat er was? Begreep ze nog steeds niet wat er aan de hand was? Ze moest verdomme niet in die buurt van die dingen komen, < Godverdomme, je begrijpt het nog steeds niet he> zei ik boos terwijl ik de trillngen probeerde tegen te gaan. Mijn woede was groot, voelde ik. < wat niet > Verdomme, hoe vaak moest ik het herhalen. Een vreemde gegrom kwam uit mijn borstkast. < Paige, ik heb je gezegd uit de buurt van die Aiden moest blijven > ze keek me verontwaardigd aan, < en ik heb gezegd dat ik dat niet zou doen. Godverdomme Dean, doe rustig man> Ik klemde mijn kaken op elkaar en besloot de woede maar niet in me te houden. < Nee! > riep ik, ze deinsde achteruit. <Verdomme.. je was net met.. jee..> verder kwam ik niet. Mijn woede werd groter, en mijn lichaam begon nog erger te trillen. Ik zag de mond van Paige bewegen, maar ik hoorde haar woorden niet. Er knapte iets in me, en ik weet niet wat er gebeurde, maar ik zag de angst op Paige's gezicht, ergens wist ik dat dit fout was, maar ik werd verblind door woede. Ik haalde uit, en raakte haar wang, niet diep, want ik realiseerde me wat ik deed. Ik bleef haar aanstaren en ik zag haar angst plaatst maken voor woede. Ze hield zichzelf vast aan de tafel en deed haar mond open. <Jij durft wel, Godver...> Ik zag haar neervallen en paniek overviel me. Ik wilde naar haar toe lopen, maar zelfs dat kon niet. Wat was er in godsnaam gebeurt? Oké, ik had zo een vermoede wat er gebeurt was. < Dean! wat heb je verdomme gedaan ?> schoot een stem door mijn hoofd. Vreemd genoeg herkende ik de stem van Kennith, de zoon van Paul. < leeft ze nog ?> schoot er een andere stem door me hoofd. Omg, ik ben gek geworden, wtf is er aan de hand? < Rustig man, je bent niet gek. > het klonk geniffelend, het was raar, maar ook deze stem herkende ik. Het klonk als dat van Ricky, de zoon van Sam. Ik wierp een laatste blik op Paige, en werd bang toen ik haar borst snel op en neer zag gaan. Wat moet ik doen? ik raakte nog erger in panier. < Wacht man, ik roep mijn vader wel. > dit was opnieuw Kennith, en hierna verdween hij, ik zag dat hij rond het bos achter zijn huis was. Ik kwam dichterbij bij Paige, en ik werd me bewust van de stank. godverdomme, wat stonk zij erg. Tenminste, voor een deel. Opnieuw zag ik een beeld van haar en die klootzak, en dit keer voelde ik hetzelfde, alleen dan anders.Ik mocht ze niet, dat weet je, maar dit keer was de haat die ik voelde vele malen sterker, het was alsof er een oerinstinct in me was wakker geworden. Ik wou die.. die.. die smerige parasieten open snijden met mijn klauwen. < Wow, chill man, hij is bloeddorstiger dan Kennith, moet je nagaan, en hij is de zoon van paul > klonk er. Nu begon ik me echt weird te voelen. Het klonk gewoon letterlijk als Ricky. < De enige echte man > klonk er zodra ik dat dacht. Ik slikte. Wat was er aan de hand. Ik keek nog eens neer op Paige, een schaamte overviel me, Ik had mijn eigen zus aangevallen, mijn tweelingzus nota bena. Ik draaide me om en hoorde allemaal dingen kapot gaan, vervolgens rende ik door de raam heen, want waarschijnlijk kon ik niet door de deur. Mijn snelheid verbaasde me, maar ergens was het goed. Ik probeerde te ontkomen aan mijn schaamtegevoel, maar het was alsof iedereen wist waar ik voor vluchtte. < Chill Dean, je kunt er toch niet van weg rennen > ik slikte. Godverdomme, was iedereen hierzo in mijn hoofd getrokken, want dit keer was het de stem van Davey, de broertje van Kennith. Ik was ergens in het bos toen ik opeens een andere wolf of hond, of hoe je het ook wilt noemen me tegemoet kwam. Ik hoorde meteen in mijn hoofd dat het Ricky was. Ze wilde me naar iemand meenemen die het kon uitleggen ofzo, maar dat eerst Paige hulp nodig had. Opnieuw overviel een schaamte me, ik had haar weken lopen negeren, en vervolgens aangevallen, en haar daar zomaar achter gelaten. Dit zou ik goed maken met haar. Dat moest gewoon.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.