FanFic.nl

When I fall in love with a wrong kind of Monster.

``12

Ik stond daar nog geen 3 minuten en er kwam een auto de straat in racen. Ik verborg mijn gezicht dieper in mijn sjaal en hij maakte een hoofdgebaar dat ik in de auto moest komen. Ik zei niks en hij ook niet op een kleine: < hoi > na. Ik weet niet waarom, maar hij nam me mee naar Port Angels, ergens naar een restaurantje. Ik beet zenuwachtig op mijn onderlip terwijl ik ging zitten. < zo > zei hij. Ik stopte mijn hoofd opnieuw in mijn sjaaltje en keek hem zenuwachtig aan. < je wou met me praten ? > vroeg ik en hij keek me met samengeknepen ogen aan. < inderdaad > zei hij. < waarom deed je zo raar aan de telefoon ?> ik zuchtte. < dat heb ik je verteld, ik had bezoek > hij trok zijn wenkbrauwen op. < je kon anders wel weg komen > ik wierp hem een boze blik toe, maar dat ging moeiljk, omdat hij er zo.. zo.. godver, er zijn gewoon geen woorden voor, omdat hij er zo geweldig uitzag. < niemand heeft me zien wegkomen Aiden, ik ben stiekem uit de raam geklommen. Zijn ogen werden groot. < Wat ?> vroeg hij en ik grinnikte. < het was het een of het ander> hij rolde met zijn ogen. < wat wil je eten ?> vroeg hij en ik schudde mijn hoofd. Mijn verdomde kaak deed nog pijn, zelfs als ik praatte voelde ik hem. <Paige > zei hij, < ja ?> vroeg ik zenuwachtig. < doe die sjaal is af> ik slikte en schudde mijn hoofd. < liever niet, ik heb het nogal koud. > ik zag aan zijn gezicht dat hij er niks van geloofde, niet raar, aangezien ik een t-shirt aan had. < laat maar > zei ik. < ik dacht dat je honger had, dus ik dacht ik neem je mee naar een restaurant > hij beet op zijn onderlip en ik zag dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelde. <Sorry > zei ik. < maar misschien kun je zelf wat eten > hij grijnsde naar me, en ik moest even diep adem halen. < ik ga hier niet ongezellig in me eentje zitten eten > ik trok mijn wenkbrauwen op en grijnsde. < nou dan niet> < weet je, > zei hij. < mensen zeggen dan meestal zoiets van: O eet jij maar hoor, ik heb geen honger > ik grinnikte. < weet ik > zei ik. < en dat is ook precies de rede waarom ik zeg dat je niet moet eten > hij rolde met zijn ogen. < wat te drinken dan ?> ik schudde opnieuw mijn hoofd. < dan denk ik dat het beter is als we ergens anders naartoe gaan. > ik wist dat hij tijd probeerde te rekken, en eerlijk gezegd vond ik het geen probleem, bí­jna ging ik weer met mijn vingers over mijn lippen.

Het was heel rustig, de plek waar hij me naartoe bracht. Een soort van parkje. Je had zicht op een plas, en er zat een bankje bij, verder was er geen mens te bekennen. Hij was stil en ik zag dat hij nog probeerde te verzinnen wat hij moest zeggen. Ik draaide mijn hoofd naar hem om en terwijl hij in mijn ogen keek zag ik dat hij opnieuw een beslissing maakte. Opnieuw ging alles heel snel, hij boog voorover en zijn ene hand pakte me aan mijn linkerwang en terwijl hij zijn lippen op de mijne drukte legde hij zijn andere hand op mijn rechterwang. Ik voelde een steek van pijn en negeerde het, ik wierp mijn armen om zijn nek terwijl ik mijn lippen op de zijne drukte. Dit voelde zó goed. Vlinders speelde in mijn maag en uiteindelijk begon ik duizelig te worden. En juist op dat moment drukte hij zijn handen opnieuw tegen mijn wangen, en dit keer kon ik een kreun van de pijn niet onderdrukken. Hij liet me meteen los en voor ik iets kon doen trok hij de sjaal van me af. Ik keek hem met grote ogen aan. Ik zag de schrik in zijn ogen en sloeg zuchtend mijn ogen neer, < Het is niks Aiden > zei ik toen ik voelde dat hij naast me ging zitten en zachtjes met zijn vingertoppen over het verband heen ging. Het was niet echt groot maar ja, die verband wel. De snee was maar 3 cm of zo, en de verband was 5 bij 5 cm. < wat heb je gedaan ?> fluisterde hij, ik glimlachte om de bezorgdheid in zijn stem. < niks, > zei ik terwijl ik zuchtte. < ik ben van de trap af geflikkerd > hij kneep zijn ogen samen. < serieus > vroeg hij, en wat moest ik doen? Zeggen dat ik ben aangevallen door mijn broer die ineens in een hond veranderde? < ik weet niet meer precies wat er gebeurde> zei ik mijn schouders ophalend. < maar toen ik bijkwam bleek dat mijn kaak gehecht moest worden. > ik zag aan zijn ogen dat hij er niks van geloofde. < Paige.. > zuchtte hij. < Asjblieft Aiden, hou er over op > hij staarde me eerst even aan en daarna knikte hij kort. < Goed > zei hij. < dat brengt me zeker weer op het onderwerp waarvoor we hier eigenlijk kwamen ?> ik grinnikte. < ik denk het > hij rolde met zijn ogen. < Kijk > zei hij me aankijkend. < Het is volgens mij heel duidelijk wat ik voor je voel. > ik beet op mijn onderlip. < wat voel je dan> hij keek me ongelovig aan. < weet je dat niet Paige ?> ik schudde met mijn hoofd. < hoe moet ik dat weten ?> hij slikte. < Paige. > hij pakte voorzichtig weer mijn wangen vast. < ik vind je leuk, sterker nog, ik ho.. > ik legde mijn vingers op zijn lippen. < als je zegt ik hou van je ga ik je hier spontaan slaan. > hij trok zijn wenkbrauwen op. < waarom > ik schudde mijn hoofd los en stond op. < verwacht je dat ik dat geloof Aiden?> Hij staarde me aan. < ja, eigenlijk wel ja > zei hij na een tijdje. Ik sloeg mijn ogen neer. < Je kunt niet van me houden..> zei ik. < dat is veel te snel, ik gel.. > dit keer was hij te snel voor me, ik kon hem met mijn ogen niet volgen, want ineens stond hij voor me en dit keer waren zijn vingertoppen op mijn lippen. < waag het niet te zeggen ik geloof je niet, want dan ga í­k je spontaan slaan > ik wilde glimlachen, en ergens anders ook niet. Zijn woorden maakte mij gelukkig, het voelde alsof iets in me opbloeide en ik helemaal vrolijk werd. Maar als hij later een grap of zo bleek te maken zou mijn hart het denk ik begeven. Hij zag denk ik de twijfel in mijn blik, want ineens drukte hij zijn lippen op de mijne, het was teder en zachtjes, en ik wist dat hij voorzichtig deed omdat hij bang was mijn kaak pijn te doen. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en drukte mijn lippen harder op de zijne. Hij duwde me uiteindelijk zachtjes van hem af en keek me glimlachend aan. Ik keek hem een beetje schaapachtig aan, en hij boog voorover en drukte zijn lippen op mijn wang. Zijn armen krulde zich om mijn middel en hield me stevig vast. Zijn lippen waren ineens bij mijn oor. < Ik hou van je > fluisterde hij, maar hij zei het op zo een manier dat het me rillingen door heel me lichaam bezorgde. Ik slikte. < Wat ? > vroeg hij. < ga je me nu slaan?> ik grinnikte. <Aiden > fluisterde ik daarna. < Ik denk.. dat ik ook van jou hou > Ik beet op mijn onderlip en dacht aan de afgelopen weken. Ja, ik wist het wel zeker. Hij drukte nog een zachte kus op mijn lippen, en toen liet hij me abrupt los en stapte achteruit. Ik keek hem verward aan. Hij keek verward voor zich uit en zuchtte toen. < Sorry paige > zei hij. < dat had ik niet moeten doen > het voelde alsof ik een stomp in mijn maag kreeg. Dit bedoelde ik met dat hij straks zei dat het een grapje was of zo. Ik sloot mijn ogen, omdat ik wist dat de pijn erin te zien zou zijn. Ik slikte en verharde mezelf. Hij mocht niet zien dat ik pijn had. < Maakt niet uit > zei ik overschillig terwijl ik glimlachte. < het was niks > Hij keek me kwaad aam en stapte toen weer op me af. < Godverdomme Paige > vloekte hij, en ik glimlachte nog steeds engel achtig. < ja ?> vroeg ik. < Verdomme, > hij trok me weer terug in zijn armen, ik vocht er tegen, maar hij was te sterk. < Paige > fluisterde hij. Ik hield me stil en wachtte op het moment dat hij me zou loslaten. < ik hou echt van je > bí­jna verloor ikmezelf en verkocht ik hem een mep, maar ik hield mezelf in. < Maar het is niet goed > zei hij. < ik mag dit niet voor jou voelen, en jij niet voor mij > ik slikte. < maar het is er tóch> fluisterde ik zachtjes. < wat gaan we dan doen ? Het negeren ?> Hij haalde diep adem en en klemde zijn armen steviger om mij heen. < misschien.. > ik slikte, maar goed. Als hij het zo wilde. Ik kon hem moeilijk lopen stalken. < als dat is wat je wilt.. > zei ik en hij schudde zijn hoofd. < het is beter zo, geloof me >Hij liet me los. < Wat is er eigenlijk niet goed aan? Waarom is het verkeerd?> Ik slikte.< Daarom, jij en ik. Dat gaat niet Paige,> ik keek hem boos aaan. < hoe weet je dat nou ?> vroeg ik. < je hebt het amper geprobeerd! > hij sloot zijn ogen. < het gaat niet! > riep hij even later. < jij en ik.. Nee, dat gaat niet werken. Want jij bent.. en ik.. > Hij leek niet uit zijn woorden te komen. > Ik rij je wel ff snel naar huis, voordat ze erachter komen dat je weg bent geweest. > ik zei niks meer en liep de auto. Wat bedoelde hij? Ik zou er wel achter komen, let maar op. Ik zou hem spijt van laten krijgen dat hij het wilde negeren. Ik was niet goed genoeg voor hem. Huh, moest hij eens opletten. Hij kwam bij de hoek van me straat en liet me er snel uit. Ik verbond snel de sjaal weer om mijn nek en klom even later langs de pijp weer omhoog. Net toen ik in bed lag en mijn ogen sloot ging mijn deur open. < Paige > fluisterde Dean, ik kon aan zijn stem horen dat hij zich schuldig voelde. Hij deed de deur open. < je bent er weer.. >

Reacties: