FanFic.nl

I Can't Hate You Anymore

1.

Ik probeerde zo hard mogelijk te rennen, maar zo als je dat waarschijnlijk begrijp, gaat dat niet zo snel als je nog maar zeven jaar bent. Hij haalde me niet in. Hoe kon da? Hij liet me altijd rennen, maar hij zag het altijd wanneer ik bijna niet meer kon, en dan greep hij me vast. Ik draaide me om en keek rond. Nergens te bekennen. < Damon(dajmjen-ofzeu-) > riep ik. Geen antwoord, dit was niet normaal, Damon zou mij nooit bang maken. Ik mocht misschien niemand over Damon vertellen, maar hij was niet slecht. Hij was goed, hij deed alles voor mij, ik hoefde het hem alleen maar te vragen. < Damon! > riep ik nog een keer, maar harder, ik begon bang te worden. Waar was hij? Ik liep een stuk terug, en toen hoorde ik iets, ik werd doodsbang, maar ook al was ik zeven, ik liet mij angst me niet tegen houden, zoals ik geleert had. Terug naar het geluid dat me bang maakte, het was gegrom, en het kon niét menselijk zijn. Ik liep er snel naar toe, ik hoop dat Damon daar was. Zodra ik daar was zag ik dat hij daar was, maar hij was niet alleen, nee.. Hij was aan het vechten.. met honden?Ze waren veel te groot voor honden, nog nooit had ik zo een beest gezien. Tranen vulde onmiddellijk mijn ogen, want ik zag dat Damon aan het verliezende hand was. Ik rende de veldje op. Damon beschermde mij altijd, en nu zou ik voor hem op komen! Voor ik besefte wat er gebeurde werd ik opgetild en aan het rand van het veldtje gebracht. Daar werd hij terug getrokken door een van de honden. Voor hij werd weg getrokken fluisterde hij snel in me oor. < Ga weg, Jen, ren weg! Vergeet niet dat ik van je hou, en dat ik je altijd zou blijven beschermen, als ik zou leven. > Wat gebeurde er, wie waren die honden. < hondje af! > riep ik naar de honden toen ze hem vast pakten. Een van de honden keek me aan, mijn blik viel eerst op de een die kleiner was, nog steeds groten dan mij, maar kleiner dan die andere, hij was lichtgrijs. Toen keek ik weer terug naar die andere. Ik weet niet wat ik in zijn blik zag, maar ik huiverde er door. Ik draaide me eventjes om, om te kijken of er iemand was. Maar wat verwacht je dan ook? Ik was ergens in een bos, een bos dat ik ken als mijn eigen broekzak, maar het bleef een bos en/dus onbewoond. Toen ik me omdraaide, zag ik nog een keer Damon liggen, daarna vatte hij vlam. < Damon! > riep ik, ik was niet echt bang voor vuur, maar dit keer was het anders, het was Damon die vlam vatte, ik snapte het niet, ik had mijn vinger heel vaak door een aansteker heen gehaald, maar nog nooit had ik vlam gevat zoals Damon had gedaan. Ik keek naar de honden, een van de honden keek me raar aan, en ik staarde terug. Hij kwam rustig om me af lopen, en ik liet hem komen, ik gaf geen ene krimp. Hoe die enorme hond eruit zag? Hij was groot, heel groot, en hij was roestbruin, zijn ogen leken intelligent. De grote roestbruine hond kwam op me af, en ergens dacht ik medelijden te zien, net toen hij voor me stond en zich bukte, gaf ik hem een klap in z’n gezicht. < rothond! > vloekte ik. < je hebt mijn broer vermoord! > de hond gromde, maar deed niks, net als de lichtgrijze. Hij keek me nog een keer kwaad aan, zijn tanden laten ziend, en draaide zich daarna om om weg te rennen.< ga maar weg, > fluisterde ik. < laat jij mij maar ook alleen> daarna draaide ik me terug om naar Damon en liep er toen rustig naartoe, hij was gestopt met branden. < sta op damon > fluisterde ik..
Ik schrok wakker, en zuchtte. < godver> vloekte ik. < ik heb het helemaal gehad met deze droom> ik stond op en klopte op mijn kont, die was gaan slapen. Ik zag dat het al aardig donker begon te worden. Ik keek nog eens naar de plek waar ik in mijn droom had gezien, en draaide me toen om. < ik wist wel dat je hier was> Micheal kwam grijnzend het veldje op. Ik schrok en grijnzde daarna terug. <wat kom je doen > zei ik op een jagende toon, Hij zuchtte < ik probeerde me van Melinda te ontdoen en kon jou niet huis vinden, dus ik wist dat je hier moest zitten. > ik glimlachte. < vorige week was je nog stapel gek op haar, wat is er gebeurt meneertje ‘ikvoelhetditisvooraltijd’ > hij grijnsde opnieuw. < je weet hoe dat gaat he.. liefde op het eerste gezicht. .. Het vervaagd. > ik lach < binnen een week?> hij grijnsd. < ja junge, laat nou maar, wat was jij hier aan het doen, je bent al een hele tijd rustig, wat heb je allemaal uitgespookt, met wie was je hier > ik rol met mijn ogen. < ik ben jou niet, & btw, het begint donker te worden, we gaan> we praten nog een tijdje over hoe hij Melinda van plan is te dumpen en daarna gaat hij naar z’n huis. Ik kijk zuchtend naar mijn huis, het is groot.. maar het voelt niet aan als ‘mijn’ huis.. Snap je me? Als het aan mij lag was ik hier zo weer weg.. maar zie maar eens toestemming te krijgen van mijn vader. Zonder de woonkamer binnen te gaan liep ik direct door naar mijn kamer. Mijn kamer was wit, met de randen en de deur lichtgrijs, in de hoek van mijn kamer was een bed, 2 persoons, en daarnaast een supergrootte raam, met witte en lichtgrijze grodijnen, de rest van de meubels was wit, net als mijn vloer. Een beetje té? Hoe dan ook, ik schopte mijn schoenen uit en liet me op het bed vallen. Waar ik terug dacht aan mijn droom, je zou zeggen dat je eraan zou wennen na bijna 9 jaar. Nou, het veranderde niet, het verveelde niet, het bleef me verstikken, het gaf me geen toestemming het te vergeten. De enige wat ik had waren mijn herinneringen en mijn ketting, die ik ook als armband kon gebruiken, en iets dat ik aan niemand mocht laten zien, een dolk, maar ik heb hem nog nooit gebruikt, ik ben niet echt een problementypetje, snap je? Hij zit gewoon veilig onder mijn matras. Je vraagt je vast af wie die Damon was.. Hij was.. hij was.. jhaaa.. hoe leg je zoiets uit ? Hij was mijn broer, hij was die gene die me beschermde, hij gaf me een gevoel dat ik vrij was, en hij zat niet contant over je schouder heen mee te kijken, natuurlijk kwam hij altijd als ik hem nodig had, maar het was niet beklemmend als hij het deed.. pfft, ik kan het niet uitleggen. Hij was gewoon mijn grote broer. En ik miste hem vreselijk.. Vol haat dacht ik terug aan die honden, tenminste, als het honden waren, het konden net zo goed wolven zijn, maar dan zouden ze mij ook aanvallen. Pfffffftt ik werd gek als ik aan dit dacht, want er was niks dat ik er tegen kon doen, en god mocht weten of het wel echt was, en dat ik alleen droomde. Ik zuchtte nog eens, en stond toen op om mijn pyama’s aan, wat ik niet wist, was dat mijn leven binnen een paar dagen zou veranderen, het zou zo veranderen, dat ik het niet meer kon terug draaiien. Ik deed alle noodzakige dingen, en stapte mijn bed in. Zuchtend..

Reacties: