Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Behind Blue Eyes » Tears don't fall
Behind Blue Eyes
Tears don't fall
Wat had je gedacht? De volgende ochtend stond ik terug op met een gespleten lip en een dik oog. Ik had weer gevochten. Iets waar ik helemaal niet trots op ben, want ik heb iets tegen vechten. Als je dat van gisteren na school wel vechten kon noemen.
Ik liep alleen naar huis. Zoals zoveel mensen met een mp3-speler in. Ik hoorde mensen vaag roepen maar realiseerde me toen nog niet dat dat geroep naar mij gericht was. Tot ik dingen rond mij zag vliegen en een steen tegen mijn hoofd voelde.
Het was een stekende pijn die later een sneetje in mijn achterhoofd zou blijken te zijn. Het was een scherpe steen zeker? Niet dat het mij nog wat kan schelen. Zulke dingen gebeuren bijna elke week. Deze keer waren ze met 4. Een record, want anders zijn ze met 5 of meer . Ze beginnen lef te krijgen. Dat zijn dan de stoere mensen. Altijd met een hele hoop meer en als je tijdens het vechten hun jasje scheurt gaan ze huilen bij de mama.
En dan krijg je een kwade moeder of vader aan je voordeur. De ene nog chiquer dan de andere. Ze zouden eens moeten weten dat zoonlief tijdens de speeltijd in een hoekje staat te roken, ’s middags spijbelt om een joint te roken, vervolgens op mysterieuze wijze ziek in de ziekenboeg terechtkomt door waarschijnlijk hun broodje martino dat hun misvallen is ofzo waarna de mama bezorgd om zoonlief komt maar teveel parfum op heeft om te kunnen ruiken dat zoonlief een uur in de wind stinkt naar de geur van een joint. Of ze spijbelen en gaan bier drinken tot ze bijna niet meer op hun benen kunnen staan waardoor ze gewoon van hun fiets vallen en ter plaatse overgeven. Maar dat is niet omdat ze dronken zijn hoor. Nee. Ze zijn van hun fiets getrokken door, je raad het nooit, die jongen daar. Die altijd in het zwart (ik dus) met zijn sigaret daar (ja ik rook en ik ben daar niet trots op, maar het helpt me om een beetje deftig te kunnen leven in mijn situatie). En dat zijn dan de stoere jongens. Ik haat ze, en dat zeg ik niet zo snel. Ze maken mijn leven zo moeilijk, en ik heb het al zo moeilijk.
Ik snap niet wat ze zo leuk vinden aan iemand pesten. Daar bereik je toch niets mee? Je doet er enkel iemand mee pijn. En dat geeft toch geen voldoening? Ikzelf zou me schuldig voelen als ik iemand pijn deed. Als ik wist dat die persoon ’s avonds in bed lag te huilen, het soms niet meer zag zitten. Dat die persoon zichzelf kapot zou snijden. Ik zou er kapot van zijn. En dat snijden, dat komt uit mijn eigen leven. Het koude metaal dat zich soepel door mijn vlees verplaatst alsof het niet is. Het lucht me zo op dat ik de pijn die ik binnenin voel ook naar buiten kan laten komen. Elke druppel bloed is een klein beetje pijn dat weg vloeit. En ik heb meer dan pijn genoeg. Elke avond in bed liggen huilen doet pijn. Huilen omdat ik gevochten had, huilen om een meisje, huilen om het verlies van iemand, huilen van eenzaamheid.
Ja ik ben zwak. Ik huil vaak, en dat kan me niet schelen. En het snijden is ook een grote zwakte. Dat ik er niets aan kan doen dat ik gepest wordt is zwak. Alles aan mij is zwak. Ik ben zo onzeker, want er moet toch een reden zijn waarom ik gepest wordt? Maar wat is die reden? Ik kan ze niet vinden. De dag dat ik hier toekwam begonnen de pesterijen. In het begin was het niet meer dan rugzakken kapot trekken. Later werd dat schoppen naar mij en nog later werd dat vechten. Ik kan hen niet meer negeren. Ik kan ze me niet meer laten slaan zonder dat ik iets terug doe. Ik kan het gewoon niet meer.
Nog een teken van zwakte. Ik kan zoveel niet meer. Ik kan niet meer naar school gaan op mijn gemak. Bang om ruzie te krijgen. Ik ben altijd gespannen. De hele dag lang. Tot ik thuis op mijn kamer zit. Weeral alleen. De eenzaamheid maakt mij kapot. Ik ben bang van eenzaamheid. Bang van alleen zijn. Stom he? Er zijn weekends dat ik lig te wenen omdat ik helemaal alleen ben. Ik kan niets doen met vrienden omdat ik er bijna geen heb. Sms-vrienden genoeg. Maar die kan ik niet zien. Daar kan ik niet echt mee praten. Daarbij kan ik niet uithuilen. Met hen kan ik smsen en dat helpt wel. Ik voel me er wat beter door, maar het zou leuker zijn dat ik echt met hen kan praten. Het zou leuker zijn dat ik mijn verhaal kon doen, waarschijnlijk in tranen zou uitbarsten en vervolgens 2 armen om me heen voelen. En een zachte stem die me troostende woorden toefluistert.
Ik hou van knuffels. Het geeft me zo’n zalig gevoel. Ik voel me veilig, alsof er iemand om me geeft. Het is alsof die 2 armen om me heen me kunnen beschermen tegen al het kwade in mijn leven, alsof ik nooit meer pijn zou voelen.
Maar dat gedacht is een illusie. Als ik al een knuffel zou kunnen krijgen zou die me niet kunnen beschermen tegen de pijn. Ik zou geen troostende woorden horen en een afstandelijke knuffel krijgen, puur uit medelijden. Want de mensen die ik als vrienden zie kennen mij niet en ik hen niet. Ze zijn gewoon de lettertjes die op het scherm van mijn gsm komt. En toch betekenen ze zoveel voor me. Ze zijn een illusie, maar een illusie die alles voor mij betekent. Ze zijn alles voor mij. Ze zorgen ervoor dat ik me niet alleen voel, hoewel ik wel helemaal alleen ben. Ze geven mij het gevoel dat ik iets beteken voor hen, maar dat doe ik niet. Ze hebben allemaal hun vrienden en sms’en mij enkel omdat ze zich ’s avonds zelf niet alleen zouden voelen. Maar ik ben niets voor hen. En ik wil niet niets zijn? Ik wil niet dat er niemand aan me denkt als ik over 3 seconden dood zou vallen. Ik wil dat ik in toch minstens 1 hoofd verder blijf leven. Maar misschien is 1 hoofd zelfs teveel gevraagd. Ik kan niet krijgen wat ik verwacht. Ik verwacht veel te veel denk ik. Ik verwacht het onmogelijke. Ik mag niet hopen dat iemand evenveel om mij geeft als ik om haar. Dat ze evenveel aan mij denk als ik aan haar. Ik kan niet verwachten dat iemand langer dan 2 maanden van me houdt, dat ze me na die tijd niet gewoon laat vallen. Dat ze na die 2 maand niet toekijkt hoe ik stilaan in een diepe put val en dat ze niet lacht als ze mij ziet ontploffen als ik de bodem van de put raak. En dat ontploffen, dat is snijden. Snijden en huilen als een klein kind. Niet kunnen stoppen met huilen tot ik in slaap val. Pijn voelen in mijn hart. Letterlijk. Alsof mijn hart samengeknepen wordt en er met een stompe stok in wordt gepord. Eenzaam en huilend. Mijn wereld ingestort, alle hoop weg. Mijn stomme, zinloze leven bestaat uit niets meer dan huilen en uit pijn.
Pijn is fijn
Yeah right
Reacties:
verveelde me en heb nu geen zin om nog meer te leren voor pta. dus ben ik hier terecht gekomen en ben ik maar gaan lezen.
ik moet zeggen dat ik je schrijfwijze opmerkelijk vind. nogal psygologisch en filosofisch. 2 dingen die mij trekken. je schrijft dit verhaal erg leuk. lekker onzinnig en nietszeggend terwijl het toch een boel verteld met enige emotie en nuchterheid.
het maakt je als lezen in zeker opzicht wel nieuwsgierig naar het verhaal van dit persoon. er word eigenlijk amper iets veteld en toch word er weer veel verteld. (lekker duidelijk ben ik cker...)
maar goed,
aangezien mijn reactie nu wel weer lang genoeg is stop ik ''m hier maar.
liefteren?
Wow, hehe ik ben sprakeloos. En nee dat ben ik niet vaak.
Wow, je schrijft echt goed. Die gevoelens die er in verwerkt zijn. Wauw.
Geweldig <3
):
Stomme kut jongens, als ik ze kon vastgrijpen...
Ik zou ze zo de grond in willen boren.
Er moet toch wel iemand zijn die om hem geeft,
dit verhaal is zo zielig ):
Xxx,
Om je er aan te herinneren hoe geweldig goed dit geschreven is.
En ik bewonder trouwens hoe oprecht je bent. Mij lukt het niet om perfect te beschrijven wat ik voel... Echt heel knap.
Dikke knuffel. <3