FanFic.nl

Just Him ..

18

-J-

Dit kon ik niet geloven,ik ben de grootste stomkop dat er bestaat. Wat me bezielde? K heb geen idee, ik hoorde een hartslag achterme, dus ik wilde me omdraaien, al vermoedend wie daar stond; kim. Dus met haar in me gedachte draaide ik me op, en teon voelde ik opeens lippen, en teon, ik weet niet wat me bezielde, dacht ik dat het kim was, vond ik eht leuk? Nee, dat kon niet, leuk was wel het laatste wat ik ervan vond, nu nog, als ik denk aan de gezichtuitdrukking van Kim, wordt de adem me ontnomen, net toen ze me begon te vertrouwen heb ik het verknalt, nou vraag ik je, is dit wat ze noemen inprent? Ik kom nu al 2 nachten hiereen, naar het achterkant van haar huis, daar ga ik zitten en luister naar haar. Ze doet geen oog dicht, heel de avond lang snikt ze, maar ik heb het lef niet om naar haar kamer toe te klimen, ik had nooit mogen zeggen dat ze terug naar Sean ging, netzomin ik Serena terugzoende. < Kim ?> vraagt haar vader plotseling, < Ja ? > vraagt ze schor. < Wat is er toch met je, ik wilde komen vragen waarom je al 2 dagen niet naar school gaat, maar kind, je klinkt helemaal schor. > zegt haar vader bezorgt. < Er is niks pap, heb alleen en beetje de griep > zegt ze en doet alsof ze moet hoesten. < Kom, ik ben vandaag expres eerder naar huis gekomen, ik heb wat soep klaargemaakt, en jij gaat het zonder mokken opeten. > haar vader sleurde haar denk ik mee, maar zij kreunde hard. < Wat ? > vroeg hij < Niks > stammelde zij, maar het klonk niet echt overtuigend. < Kim, ga is voor me lopen, en wel nu > commandeert haar vader, en ik hoor kim zachtjes hinkelen ze kreunt zacht, maar haar vader hoort dat waarschijnlijk niet. < Meekomen jongedame, wij gaan naar het ziekenhuis, wat heb je eigenlijk gedaan? > Ik dacht terug aan hoe ze haar knie plannte, en tegin wil en dank moet ik glimlachen, het had me eigenlijk geen pijn gedaan, maar ik had eignelijk willen doen alsof het me heel veel pijn deed, als zij zich daardoor beter zou voelen, alleen het gebeurde allemaal wat te snel, dus kreunde alleenmaar. En toen glimlachte zij zelfvoldaan, voor heel even dan. Ik hoor ze de deur uitkomen, maar besluit ze niet achterna te gaan, in plaats daarvan klim ik naar haar kamer. Haar kussen wat kleddernat, van de tranen gokte ik en het deed me pijn. Haar telefoon lach in 2 delen op de grond in de hoek, er was er nog een waterkoker, aantal bekertjes en koffie naast haar bed gelegt, En iets anders, dat uitstak uit haar kussen trok mijn aandacht. Hield kim een dagboek bij?

Lief dagboek,
Ik weet niet wat ik wil, ik voel me zo..zo.. dood. Ik wil hém nooit meer zien, ik kan niet geloven dat ik het heb geloofd, hij was al die tijd gewoon een eikel, net zoals eerst. Ik weet niet wat ik moet doen, ik dacht dat tijd me wel zou helpen, maar 2 dagen, en zweer je, ik heb zelfs toen mij dierbaarste mij werd ontnomen niet zo veel gehuilt. Zelfs toen deed het niet zo een pijn, ik weet dat ik me misschien aanstel, dat ik hij me pas paar dagen leuk vind, maar dan nog. Het voelt alsof hij me gewoon neersteekt, Ik wou dat ik hem nooit was gaan geloven, die klootzak, weet je wat hij zij? Hij zij dat ik maar naar Sean moest gaan, verdomme. Het bewijst dat hij mijn vertrouwen niet waardig is. Maar ik weet dat hij net zo goed als ik weet, dat hij Serena terug wil, maar moest hij in zijn vuile spelletje mij ook meenemen, God, ik wou dat ik net als mijn moeder was doodgegaaan op die ene dag. De pijn die ik nu voel, is gewoon te veel, ik kan dit niet aan. Ik weiger naar het gezicht van Sean of Sofie te kijken, of zelfs maar naar die van me vader

Op dat moment gooide ik de dagboek weg, o god, wat had ik gedaan? Ze wenste d’r zelf gewoon dood, ik zou haar moeten spreken, ik moet haar bewijzen dat ik niks met Serena wil, ik verafschuw haar! Mijn nieuwschierig heid won, en besloot verder te lezen


Weet je, misschien is het beter om weg te gaan, gewoon ergens waar ik opnieuw kan beginnen, al ben ik dan 17, ik kan heel zelfstandig zijn. Maar mijn vader zou me nooit laten gaan, daarom denk ik datik misschien naar zijn zus kan gaan, die in Amerika woont. Maar het zou me denk ik wel goed doen, geen klootzak om je heen, geen vrienden, geen pijn, geen herinneringen.


Nu gooi ik het definitief weg en besluit haar te gaan sprken, zekon niet weg, wat dacht ze wel niet? Als ik haar besluit te spreken, wat moet ik dan zeggen? Wat als ze me weer gewoon dood gaat aanstaren? Dat zou ik niet aankunnen, maar ik ga wel met haar praten, of ze het nu wilt of niet. Aangezien ze vanacht weer geen oog dicht gaat doen, besluit ik haar vannacht te komen opzoeken/

-K-
Mijn knie was gekneusd, maar het boeide me niet, ik voelde het amper. Tenzij ik liep natuurlijk. Mijn hart klopte snel, ik hield me voor dat het van de pijn kwam, maar ik wist wel beter, Net toen we de auto weet terug in gingen zag ik een jongen, lang, breed, bruinig, en kort zwart haar. Mijn hart klopte sneller omdatik dacht dat het die klootzak was. Maar op dat moment draaide hij zich om, en hoewel hij veel op hem leek, was het hem niet, maar zijn blik kruiste te mijne, en ik zag een mengeling van woede en medelijden in zijn ogen. Ik was uitgeput en had veel slaap, maar ik weigerde te slapen, ik weigerde nachtmerries te krijgen, ik weigerde gewoon die klootzaks kop te zien. Eenmaal thuis, moestik eten van mij vader, daarna nam ik een paracetemol, en ging toen naar mijn kamer. Zogenaamd slapen. Zodra ik in mijn kamer was zette ik koffie voormezelf klaar en ging op mijn bed zitten. Mijn kussen was nog niet droog, maar het deed me niks, ik zou een nieuwe kussen kunnen pakken, maar waarom zou ik? Die rotding zou ook alleen maar nat worden. Mijn kamer was ijskoud en ik zag mijn raam halfopen staan. Ik gooide hem dicht en zocht mijn dagboek, waar ik sinds een paar dagen geleden aan begonnen was. Ik vond hem in de hoek van me kamer, dicht in de buurt van me telefoon, vreemd. Ik dacht dat ik hem onder me kussen had gestopt. Maarja, met zoveel slaap dat als ik nu had, kon ik me weinig herinneren. Ik dronk mijn koffie snel op, en begon aan een tweede, en daarna derde kop koffie. Uiteindleijk besloot ik te gaan liggen, omdat mijn knie veel pijn was gaan doen. Zachtjes hoorde ik geritsel, maar ik deed mijn ogen niet open. En op dat moment gleed een warme hand over mijn mond en hield hem stevig vast, ik deed mijn ogen open, en staarde naar ogen die van de klootzak waren. Ik begon te trappelen, wat deed hij hier? Hoe kwam hij hier? Wat had hij hier te zoeken, zijn vriendinnetje lag 3 straten verder op, daarmoest hij heen. Ik werd moe en hield op, ik voelde mijn gezicht weer naar dood teruggleiden en ik hield me maar stil. < Kim > fluisterde hij. <Luister naar me, als ik zeg datik van jou hou, dan meen ik dat. Oke, ik weet dat ik sommige dingen niet had mogen zeggen, bijvoorbeeld over Sean enzo. > Ik kromp inelkaar. < maar, ik was boos Kim, ik was boos omdat je niet naar me luisterde, omdat ik je wilde kussen, maar jij mij weigerde, jij kan mijniet weigeren. > Ik haalde 1 wenkbrauw op, ik kon hem niet weigeren ? wat dacht hij wel niet? <Ja oke, misschien toch wel, maar het idee dat jij mij niet meer wilde, deed gewoon veel pijn. Kim, ik zweer je, ik smeek je, vergeef me. > Hij klonk eigenlijk heel erg wanhopig, maar ik kon hem toch niet vertrowuen? Of wel? Ik weet niet of het mogelijk is, maar ik denk, dat als ik hem vertrouw, en die vertouwen worden weer in mijn gezicht gegooit, dat ik meer pijn zal hebben, en ik kon dit pijn al niet aan, dit ws al teveel voorme. Hij haalde zijn hand weg. <Ik heb tijd nodig, Kloot.. ik bedoel Jared> Hij keek me bozig maar ook wanhopig aan. < Tijd? Tijd waarvoor? Om me te kunnen vergeten, nee kim, dat sta ik niet toe> Hoop groeide in me op, hield hij dan toch nog van me? Nee, absoluut niet, ik konmelzef geen toestemming geven. Maar toch, mijn ene helft verlangde zo naar zijn gezelschap. < Sorry Jared, ik denk niet dat ik je nogmals zo snel ga vertrouwen, maar, maar.. het punt is, ik hou nogsteeds veel van je, maar dat beteknt niet dat ik me door jou ga laten gebruiken.> Hij kwam dichterbij, en wilde me zo te zien gaan kussen, en ik weet niet wat me bezielde, maar ik pakte hem bij zijn kraag, en trok hem zodat hij me sneller zou kussen. God, wat had ik zijn lippen gemist, al vertrouw ik hem niet meer zo volledig, een deel van me wilde hem alles geven, alles wat hij maar wilde. Uiteindelijk tro khij zich terug, en kwam naast me liggen. < Hoe ben je eindelij binnen gekomen ?> vroeg ik hem. < Door de raam natuurlijk > gniffelde hij, gooide zijn ahnden mijn middel, en sloot zijnogen. Hij sliep al snel, en godzijdank snurkte hij niet heel erg luidruchtig. Ik deed mijn ogen ook dicht, en besloot dit keer een gok te wagen, iemand die me zo veel pijn kon doen, kon me vast ook heel gelukkig maken. Ik zakte diep weg, en zonder nachtmerries, want ik voelde Jared naastme, ik was me bewust van hem. Hij zou me beschermen, dat wist ik zeker.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.