FanFic.nl

Living eternally

Deel 5

De avond erna werd ik helemaal gek van moeder haar geleuter over het ‘blijde’ weerzien met de familie Cullen. Nochtans had Jessica gevraagd of ik huiswerk mocht komen maken, maar zoals ik al had gedacht, kreeg ik geen goedkeuring van thuis uit. Ik had een eenvoudig zwart kleedje dat ik in één of andere achterbuurt winkel had gevonden, aangedaan en droeg zwarte blinkende pumps. Op mijn kaken een klein beetje roze blush, smokey eyes en wat lipgloss. Pap had een donker blauw kostuum aan, dat perfect paste bij mams blauwe jurk. “Amarillys, rijd jij mee in onze wagen?”� “Waarom?”� “Gewoon, dat zou makkelijker zijn.”� “Liever toch mijn eigen wagen, je weet dat ik mij begin te ergeren aan jou rijstijl.”� Mijn vader is een slak op het gebied van autorijden. Voor een vampier zoals ik is het moeilijk te begrijpen waarom iemand met zo’n gezichtsvermogen rond rijdt alsof hij een oud mannetje is. ‘Voor de veiligheid van anderen’ zegt hij dan. Alsof mensen letten op de veiligheid van hun soortgenoten, like nada…

De oprit van de Cullens was feeëriek verlicht met tientallen roze gekleurde kaarsjes in kleine glazen vazen. Aanbellen hoefde zelfs niet. Alice opende de deur van zodra wij nog maar één voet op de stenen trap die naar de voordeur leidde, hadden gezet. Mijn ouders gingen mij voor. Ze hadden allang gezien dat mijn gezicht geen blijdschap weerspiegelde maar eerder ongerustheid of zelfs ongenoegen omdat ik hier vanavond niet wou zijn. Alice schudde iedereen vriendelijk de hand en glimlachte breed. Toen het mijn beurt was, gaf ze mij een vluchtige knuffel. “Blij dat je toch gekomen bent, Amy.”� “Euh.. Graag gedaan?”� Ze loste mij en leidde ons gedrieën het huis binnen. De Cullen familie stond meteen op toen ze ons de woonkamer zagen betreden. Ze waren allemaal keurig gekleed, de vrouwen droegen mooie korte jurkjes in fleurige kleuren en de mannen droegen een zwarte geklede broek met daarop een beige hemd.

Ik voelde mij na een tijdje toch enigszins gekalmeerd en op mijn gemak. Met zo’n kerel als Emmett in de buurt kon je je moeilijk niét amuseren. Hij vertelde aan de lopende band grappen, ofwel haalde hij deze uit met zijn gezinsleden. Mijn ouders zaten aan een aparte tafel met Carlisle en Esmé. “Zeg eens, Amy. Heb jij nog geen dodelijk verwonde man getransformeerd tot zijnde een vampier?”� Weer Emmett die het grappig bedoelt. “Euh.. Dan moet je eerst wel een dodelijk verwonde man vinden. Het zou nogal zelfzuchtig zijn om zelf iemand aan te vallen, niet waar?”� Hij gniffelde in zichzelf. “Ik zie het al helemaal voor mij. Zo’n wanhopige vampier op zoek naar een partner.”� Ik keek hem kwaad aan. “Wie zegt dat ik wanhopig ben? Ik voel mij goed in mijn leven zoals het nu is. Aan niemand iets verplicht te zijn.. Buiten mijn ouders dan. Hoe kom je er nog maar bij?”� Alice kwam tussenbeide door wat drank aan te bieden. “Wat witte wijn graag.”� Er lag iets op Edward’s lippen, dat kon je opmerken aan de manier waarop hij zich gedroeg. Hoe hij naar mij keek. Maar om een of andere manier besloot hij zijn mond te houden. “Zeg Edward, heb jij nog geen wederhelft gevonden?”� Hij keek mij verbaasd aan. “Nee, ook nog geen behoefte gehad om iemand aan te vallen en daarna te transformeren.”� Iedereen aan tafel lachtte om deze omgekeerde versie.

Hoe leuker de avond werd, hoe dichter bij de ochtend kwam. Voor we het beseften was het alweer tijd om naar school te vertrekken. En het was duidelijk te merken dat niemand hier zin in had. “Euhm, ik denk dat ik maar eens naar huis toe ga. Kwestie van mij om te kleden. Ik denk dat de school nogal verbaasd zou opkijken moest ik zo uit mijn wagen stappen.”� Alice en Rosalie keken mij glimlachend aan. “Ik denk dat ik wel iets in mijn kleerkast heb hangen dat jou zou passen. Dan kun je meteen met ons meerijden.”� Alice gaf mij een witte skinny jeans met daarop een críªmekleurige koltrui. Mijn schoenen kon ik gelukkig nog wel dragen. “Jezus zeg, hebben jullie een soort van ‘kleerkast voor noordgevallen’ wanneer er gasten langskomen?”� Rosalie begon te gniffelen. “Je moest eens weten tot wat Alice allemaal in staat is.”� Mijn wenkbrauwen schoten automatisch de lucht in. “Ik denk dat ik het maar liever niet wil weten..”�

Het voelde enigszins ongewoon aan om met de Cullen’s mee naar school te rijden. Ik weet nog de eerste dagen, onze eerste ontmoeting. Geen haar aan mijn hoofd dat er ook maar aan dacht om verder te gaan dan een vriendelijke blik naar hen toe te werpen. En nu zit ik samen met hen te lachen en te grollen , net alsof wij mekaar al eeuwen kennen.

Reacties: