FanFic.nl

Life can be a mystery

Hoofdstuk 3.1

Wanneer we in de wagen stappen, krijgen we meteen verbaasde blikken toegeworpen van de voorbijgangers. “Die zullen denken dat we hun vriendinnetjes zijn.”� “Wat niet is, kan nog komen hé.”� Lacht Sharina uit. “Mjah, maar daar moeten we niet teveel op hopen.”� Een kwartiertje later stopt de wagen. De chauffeur opent als een echte gentleman de deuren. We staan vlak voor de ingang van een groot winkelcomplex. Ik loop naar de draaideur. “Komen jullie nog ofwat? Bill je bent een pussy!”� Dat laatste roep ik enkel om hem uit zijn schelp te halen. Binnen wacht ik op hen. Astrid komt naar me toegelopen. “Ik wil naar de coolcat!”� De jongens spreken met ons af dat ze ons eerst zullen volgen en daarna wij hen. In de verte zie ik het bord van coolcat hangen. “Daar is ie!”� Wijs ik aan. Bill loopt naar me toe, en trekt me al crossend naar de winkel. “Dat is je straf om mij een pussy te noemen.”� Samen met de meiden vlieg ik meteen de rekken in. Bill en Tom staan mee te keuren. Wanneer ik een mooi kleedje vind, ga ik het pashok in. Na eerst zelf gecheckt te hebben open ik het gordijn. Ik schrik me een hoedje als ik Bill voor me zie staan als ik uit het pashokje kom. “Het ziet er prachtig uit.”� Ik draai me showend een keer rond. Tom steekt vanachter een rek zijn duim naar me op. Bill komt naar me toe, neemt mijn schouders vast en draait me met mijn gezicht naar de spiegel. “Je haar zit vast.”� En hij haalt mijn lange lokken van tussen de nektouwtjes. Ik lach vluchtig naar hem en stap dan het kleedhokje weer in. “Niet verliefd worden Nina, het maakt toch geen kans.”� Herhaal ik ettelijke keren in mijn hoofd.

Met het kleedje, en nog wat T-shirt en topjes stap ik wat later naar de toonbank en betaal. Ook Astrid komt na lang treuzelen afrekenen. Dan is het de beurt aan de jongens om geld te gaan spenderen. We stoppen bij een hippe kledingszaak. Tom ziet meteen een coole broek hangen en vliegt erheen. Bill snuffelt door de rekken en haalt een donkere vest tevoorschijn. Hij trekt hem aan en gaat voor de spiegel staan. Ik kijk vanachter hem in de spiegel. “Oew, sexy tijger.”� Ik sla mijn hand voor mijn mond. “En dat heb ik nu juist luidop gezegd?”� Bill knipoogt me en doet de vest uit. In de hoek van de winkel zie ik coole schoenen staan, echt iets voor Tom. Ik roep hem, en net zoals ik dacht.. hij is er meteen weg van. Sharina en Astrid helpen Georg bij zijn kledingskeuze. Na bijna een uur in de winkel vinden de jongens toch alles wat ze zochten. Ik zie vanuit de oek van mijn oog een knuffelwinkel. “Ik ben zo terug.”� In het winkeltje ga ik naar iets opzoek voor Bill. Ik koop een grote teddybeer met op zijn buik: “Hug me if you miss me.”� Met de knuffel achter mijn rug stap ik naar het bankje in de gang waar iedereen zit te wachten. Wanneer ik voor Bill sta haal ik de knuffel tevoorschijn. “Tadaa!”� Hij neemt de beer verbaasd aan. “Dat is speciaal voor jou omdat ik je kleren mocht gebruiken.”� Hij staat recht en graait zijn armen rond mijn middel. “De beer is gewoon super.”�

Gustav’s gsm gaat af. Na een kort gesprek legt hij op. “De chauffeur wacht op ons.”� Zonder het te beseffen zie ik Bill dichter komen en mijn hand vastnemen, helemaal overdonderd en overgelukkig wandel ik zo de uitgang tegemoet. Terug in de wagen krijgt Sharina plots telefoon. “Jaah. Nee.. Mjah, oké. Doei.”� Ze kijkt me wat triest aan. “Ik moet naar huis van mijn ouders...”� “Ohoow..”� Ik denk even na. “We zullen de trein terug nemen dan. Want Astrid haar mama moet vandaag werken en mijn vader is ook gaan werken.”� Gustav zit ons met kleine ogen aan te kijken. “Moeten jullie weg?”� Ik trek weer mijn vertrouwde pruillipje. “Uhu, we moeten weg. Sharina’s ouders wachten op haar”� De sfeer in de auto is meteen wat bedrukt. “We kunnen elkaar morgen nog zien, want dan zijn we nog in België. Als jullie willen natuurlijk.”� “Oh, dat zou fantastisch zijn!”� De chauffeur brengt ons eerst nog naar het hotel, Astrid is daar wat spullen vergeten. Samen met Bill sta ik in de gang te wachten. Plots neemt hij een papiertje uit zijn zak en schrijft er iets op. “Hier, mijn nummer. Dan kunnen we verder afspreken voor morgen. En ondertussen gewoon wat met elkaar sms’en.”� Vlug neem ik mijn gsm en zet zijn nummer erin. Op het papiertje zet ik mijn gsmnummer. “En dat is de mijne, niet verliezen hé kipje.”� Ik knipoog naar hem. Een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht. “Tortelduifjes, we moeten gaan.”� Tom komt druk op ons afgestapt. “Tom, shut up.”� Bill kijkt hem verveeld aan. Terwijl de broers verder discussiëren in het Duits gaan we naar de limousine toe. “Naar het station aub.”� De wagen komt meteen in beweging. “Jammer dat we niet langer konden blijven..”� “Zoals ik al zei: morgen hebben we een nieuwe dag.”�

Bij het station kopen we elk een kaartje en wachten samen met de jongens op de trein. Door de microfoon roepen ze om dat onze trein bijna in aankomst is. “Jongens, het was ontzettend gaaf om jullie ontmoet te hebben. Ik hoop dat we mekaar blijven spreken.”� Ik geef Bill, Tom, Gustav en Georg nog een knuffel en ga al aan de lijn staan. Niet lang erna arriveert de trein en stappen we in. Snel gaan we aan het raampje zitten, zodat we de jongens nog kunnen toewuiven. Ik doe een zoen na met mijn hand. Astrid en Sharina zijn druk met hun armen aan het zwaaien. Nog heel even kunnen we hun gezichten zien, daarna zijn ze verdwenen. Een tijdje blijft het stil tot ik en Astrid mekaar in de ogen kijken. “On-ge-loof-felijk ! Echt zo raar wat we hebben meegemaakt zeg!”� “Echt hé, miljoenen meisjes zouden in onze plaats willen zijn.”� “Uhu, maar we mogen het niet verder vertellen. Afgesproken?”� De 2 knikken instemmend. De trein stopt in Puurs, daar nemen we afscheid van Astrid. Een halte verder, in Ruisbroek, is het onze beurt om af te stappen. “Lastig dat onze ouders gaan werken zijn, nu moeten we nog een stuk wandelen.”� Sharina lacht zachtjes. “Dat is goed voor onze conditie.”� 5 minuten later neem ik afscheid van Sharina. “Ik zal laten weten als Bill iets heeft gestuurd, oké?”� “Jups, vergeet Astrid niet te bellen dan.”� “Nee nee, tot morgen.”� Thuis gekomen beginnen mijn ouders me meteen te ondervragen over de ontmoeting met Tokio Hotel. Ookal vinden ze de groep maar niets (geef hen maar van die ouderwetse slagers.), toch vinden ze het fijn voor me. Na hen alles verteld te hebben besluit ik maar te gaan slapen. Ik geef mijn mams en paps een nachtzoen en hol dan naar mijn kamer toe. Moe kruip ik in mijn bed, zet mijn mp3 op en val langzaam in slaap.

Reacties: