FanFic.nl

Coincidence doesn't exist

5.

Tom
Ik zucht, laat de heerlijke warmte van verse ovenpizza’s achter me als ik de deur, inclusief kartonnen reclame bordjes, met een zacht geklingel achter me sluit. Ik duik weg in mijn sweater tegen de plotselinge kou en stap dan de portiek uit, laat de geur van buiten zijn mijn neus in dringen. Na al die jaren kan ik nog steeds niet helemaal beschrijven waar dat nu naar ruikt, maar het is zo’n geur die iedereen wel kent. Buiten zijn. Ik laat het maar voor wat het is en laat mijn gedachtes wegdrijven, al weet ik dat ze toch wel meteen weer bij Bill en de band aanspoelen. De band. Er zijn al een stuk of tien jongens - en één meisje dat ik het liefst meteen wilde aannemen, al zong ze heel vals - langs gekomen voor audities. Negen van hun hadden we net zo goed triangel kunnen laten spelen, en van de laatste besloten we dat hij niet ‘Tokio Hotel’ genoeg was. Als we Rammstein waren geweest kon hij meteen zingen op het eerst komende concert, inclusief leren halsband, vreemde kleren en de manier waarop hij onze handen schudde, maar we zijn Rammstein niet. En toch hebben we een nieuwe zanger nodig als we snel weer geld willen hebben. Plof. Iets zei plof. Ik hoorde het. Ik draai me om, en nog een keer, en nog een keer. Tom de balletdanseres, piept een stemmetje in mijn hoofd. Stom stemmetje. En nu weet ik nog steeds niet wat er plof zei. Ik laat me snel op mijn knieën zakken, maar iets prikt in mijn zij. Mijn hand schiet in een reflex naar mijn zak. Papier. Ik mompel iets in mezelf - kan ik me daar ook weer stom om gaan voelen - en ga op het muurtje langs de weg zitten. Het gehavende papier strijkt langs mijn vingertoppen als ik het openvouw, de geur van de inkt drijft van het gelige papier af. Het is van dat spul dat naar marsepein ruikt. Ik hou van dat soort inkt.
Lieve Bo, staat er, in een klein handschrift waarvan de krullerige uiteindes van sommige letters ver onder de kleine zwarte lijntjes uitkomen. Ik mag haar meteen al. Of is het een hij? Het is wel een vrouwenhandschrift, vind ik. Mijn ogen flitsen langs het papier, geven me geen tijd om te snappen wie Bo is, hoe degene die zit schreef haar - of hem, natuurlijk, Bo kan net zo goed een man zijn - kent. Met moeite lees ik de aan elkaar gepriegelde lettertjes.Waar ben je eigenlijk? staat er, geloof ik. En ligt het aan mij, of hoor je dat te weten als je iemand een brief stuurt? Waarom zou je überhaupt een brief schrijven naar een kleutertje? Zo klinkt het wel, tenminste, maar op een heel rare manier klopt er iets niet helemaal. Nou, het maakt me ook niet uit. Ik stop met staren naar een van de hoekjes, die ze blijkbaar zwart heeft gekrast en laat mijn blik weer over de regels glijden. Het is hier groter geschreven, lijkt wel.

En hoe is het eigenlijk met papa? Zijn jullie eigenlijk nog naar de speeltuin geweest, zoals vroeger? Je vond de wip altijd leuk, weet je nog? En dan moest ik altijd achter je zitten, want je was bang dat je zou vallen. En ik zei altijd dat we dan niet konden wippen, maar dan vond je niet erg, want zitten was al leuk genoeg, zei je. Is je stem nog steeds zo lief als hij vroeger was? Ik zou je wel willen horen. Ik mis hoe je lacht. Je lacht leuk. Die kuiltjes in je wangen heb je van papa geërfd. Ik mis hem ook, Bo. Ik mis jullie allebei. Maar ik kom snel, dat beloof ik. Ik moet nog even iets afmaken. Dan kom ik. Dan zal ik weer slaapliedjes voor je gaan zingen. En dan gaan we samen koekjes bakken, en dan mag je de kerstboom versieren, zoals je zo leuk vindt. Vond. Of hebben jullie daar ook een kerstboom? Anders neem ik hem wel voor je mee, goed?
Ik zou willen dat je terugschreef. Maar dat kun je niet meer. Niet aan mij, tenminste. Je bent er niet meer. Niet hier, bedoel ik. Denk ik. Het is moeilijk. Ik wou dat je wel hier was. Dan hoefde je niet te schrijven. Dan kon ik het je horen zeggen. Dan kon ik naar je kijken. Dan was ik niet meer alleen. Niet dat je je zorgen moet gaan maken, het gaat goed met me, maar - ik doe veel te ingewikkeld. Vraag maar aan papa wat ik bedoel, ik kan het niet vertellen. Het spijt me. Het spijt me voor alles. Het spijt me echt. Ik hou van je, Bo. En van papa ook. Ik mis jullie. Maar ik kom snel. Beloofd.

Tot dan.
Mama.

Reacties: