FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 41: Voor de eerste keer

De soundcheck is net afgelopen en met zen vieren keren we terug naar de super kleine kleedkamer achteraan het in het café. Alles is tot nu toe goed verlopen; het voorbereiden, warm spelen, niets liep mis, maar ik ben zo verschrikkelijk bang dat we straks voor een leeg café zullen moeten spelen.
Michael heeft ervoor gezorgd dat we hier konden optreden, het is hier niet groot, maar ook niet klein. Vijftien september spelen we in een ander, maar gelijksoortig café en het optreden daarna zou in een kleine concertzaal zijn. Maar wat als we het hier vanavond al niet vol met mensen krijgen? Wat als er niemand komt opdagen, wat zal het dan wel niet de 21ste september gaan worden?
De zenuwen blijven maar komen. Ik ben niet alleen bang dat er niemand komt, maar ook voor het optreden zelf. Ik kan me nog glashelder herinneren hoe ik vroeger zo bang was om ook maar voor iemand anders dan Max of papa te spelen. En door de weken heen is die angst serieus vermindert, maar vandaag moet ik voor een echt publiek spelen (als er mensen komen). Wat als ik een valse nood zing, mijn tekst vergeet of gewoon helemaal dicht klap? Ik weet dat we hier genoeg op geoefend hebben, ik weet dat ik het normaal zou moeten kunnen, maar ik twijfel nog steeds veel te veel aan mezelf.
Ik ga tegen de muur leunen en laat me glijden tot ik op de grond zit met mijn handen in mijn haar.
‘Het komt wel goed, Fi. Blijven ademen,’ zegt Lukas terwijl hij me een cola aangeeft en op een stoel gaat zitten. Ik hoor hoe hij een gesprek begint met Niel en Tayana en vind het fijn dat ze me even met rust laten. Ik heb dit klein momentje voor mezelf nodig. Er is nog iets dat ik nodig heb, nog iemand beter gezegd. Ik heb Max nodig.
Zoals hij had beloofd is hij na ons gesprek op mijn kamer niet meer langs gekomen en heeft hij ook niet meer gebeld of een berichtje gestuurd. Ik voel me zo ver bij hem vandaan, maar ik weet dat het zo beter is. De korte pijn, hoewel het eigenlijk al een heel pak minder pijn doet. Ik zeg niet dat ik me er al over heb gezegd en nooit meer die naaldjes in mijn hart voel, maar het is toch gebeterd.
Ik voel nog steeds het verdriet omdat het nooit zo zou kunnen worden zoals ik het zou willen, maar ergens had ik dat al moeten weten. Ik weet dat wat ik nu doormaak hetzelfde is al een heleboel andere meisjes ook ooit doormaken: liefdesverdriet. Maar ik mag me gelukkig prijzen. Ik heb vier super goede vrienden die me helpen waar het kan en de jongen in kwestie is mijn beste vriend. Hij geeft me de tijd en ruimte die ik nodig heb om dit alles op en goede manier achter me te kunnen laten. Dat is wat Max altijd gedaan heeft, me geholpen op de manier die het beste was voor mij en nu ik erover nadenk, elke keer had hij gelijk. Elke keer kwam ik er weer bovenop. Daardoor geloof ik dat het nu hetzelfde zal gaan. Ik moet even door deze periode van ellendigheid, ik moet even op mijn tanden bijten om dan gewoon weer sterker uit de situatie te komen met hem nog steeds aan mijn zijde.
Maar nu even had ik hem zo graag hier gehad. Ik weet dat ik normaal zou moeten bellen als ik weer contact met hem wou, als ik me weer beter zou voelen, maar dat is niet echt het geval. We zijn ook maar twee dagen verder dus op die twee dagen kan er niet zo heel veel veranderd zijn natuurlijk. Ik weet dat deze afstand tussen ons maar tijdelijk is en dat het zo beter is. Maar vandaag, mijn eerste keer op dit podium (dat wel klein is, maar toch een podium blijft) heb ik Max nodig. Ik wil hem horen zeggen dat alles in orde komt, dat alles goed zal gaan straks en dat ik het kan, want als hij het zegt dan geloof ik het.
Helaas is hij er niet en moet ik me daar nu bij neerleggen. Ik ben te koppig geweest om hem te bellen en te vragen om te komen, ik kon het niet. Ik zou hem pas bellen als dit achter de rug was, als ik hem weer zag als beste vriend en niets meer.
Ik adem diep in en uit en probeer Max’ zijn stem in mijn hoofd te horen. Ik sluit mijn ogen, fantaseer en zie hem helemaal voor me. Ik beeld me letterlijk in wat hij zou zeggen, ik hoor het in mijn gedachten en voel me wanneer ik mijn ogen weer open net dat beetje beter. Mijn fantasietjes zijn nog niet eens half zo goed als Max zelf, maar het is beter dan niks.
‘Fi, het is tijd,’ fluistert Tayana.
Ik kijk omhoog en zie haar gebogen over me staan. Haar ogen staan bezorgd, maar ook aanmoedigend. Ze steekt haar hand naar me uit. Ik adem diep in en uit en probeer mijn verstand op nul te zetten terwijl ik haar hand vast neem.
Met zen vieren lopen we de smalle en korte gang door naar de deur die naar het podium leidt. Mijn hart klopt als een gek tegen mijn ribben en ik voel mijn knieën bijna letterlijk knikken. Ik veeg snel mijn zweethanden af aan mijn jeansbroek.
‘Oké, jullie weten wat je te doen staat. Geen paniek, het is een klein optreden, jullie kunnen het. Ga ervoor!’ geeft Michael nog snel als peptalk.
Ik probeer mezelf er niet aan te herinneren hoe de peptalk van Max meer geholpen zou hebben, maar blijf Michaels woorden in mijn hoofd herhalen.
‘Nog één minuut,’ roept er ergens een stem. Ik voel hoe mijn ademhaling versnelt en probeer me op die ademhaling te concentreren om ze terug onder controle te krijgen in plaats van aan iets anders te denken.
‘Fi, alsjeblief niet flauwvallen,’ fluistert Niel achter me.
‘Ook niet hyperventileren. Rustig ademen, alles komt in orde,’ vult Lukas hem met een schorre stem aan.
‘We zijn allemaal zenuwachtig, probeer die zenuwen onder controle te houden.’ Tayana knijpt even in mijn hand en kijkt me opnieuw bemoedigend aan.
‘Bedankt, jongens.’ Ik blijf voor me kijken. Als het kon zou er ondertussen een gat door die gesloten deur voor me zijn geboord.
‘Nu!’ ik draai me niet om om te zien wie het teken geeft, maar de deur wordt voor mijn neus geopend en ik zie het licht op het kleine houten podium schijnen. Ik knik eens stevig met mijn hoofd, zet mijn verstand nu echt op nul en stap het podium op met mijn gitaar al in mijn handen en mijn drie bandleden achter me.
Eerst loop ik het podium op met mijn hoofd een beetje naar beneden, te bang om de mensen aan te kijken -als er mensen zijn- maar wanneer ik bij mijn plekje in het midden van dit podiumpje aankom moet ik toch mijn hoofd rechtzetten. Tot mijn grote verbazing zit het kleine café stampvol. Wat heeft dit te betekenen? Hoe komen al die mensen hier? Ik ben te verbaasd om te bewegen, maar wanneer Niel aftelt slaat er iets in me om.
Ik sluit mijn ogen en begin de akkoorden aan te slaan. De eerste zin zing ik nog met mijn ogen toe, maar daarna vind ik de kracht om ze weer te openen. Een lach verschijnt er op mijn gezicht als ik alle zenuwen voel wegdrijven. Ik verplaats me, zodat ik wat minder verkrampt sta en zing de volgende lijnen van “Our start”�. Weer verbaast het me dat een groot deel van het publiek de tekst kan meezingen. Ik kan het wel uitgillen van enthousiasme, maar blijf me concentreren op de muziek en zang. Het gaat eigenlijk zoveel makkelijker dan ik verwacht had, het doet me aan het gesprek met Max denken. Ik vrees steeds het ergste. Ik speel en zing en vooral; ik maak plezier en dat is alles wat ik moet doen. Dus zoals Max in mijn hoofd had gezegd; alles is in orde gekomen.
We gaan makkelijk over naar het volgende nummer en het publiek blijft enthousiast. Tayana en Lukas lopen gezellig wat rond me heen terwijl ik bij de micro blijf staan en me rot amuseer.
Ik laat mijn blik over het publiek glijden en bekijk de gezichten deze keer beter. Daarnet zag ik alleen de menigte, nu probeer ik de gezichten individueel te zien. De dagelijkse klanten zitten hier zo te zien ook, maar er is ook een heel pak jong volk te zien dat gretig mee springt op onze nummers. Mijn ogen blijven hangen bij een groepje bekende gezichten. Als mijn gitaar niet met een band rond mijn lichaam vast zou zitten, zou ik hem zo laten vallen. Daar tussen al die hoofdjes staan een zeker een stuk of zes mensen van mijn klas. Ik herken Bert, Lorenzo, Tina, Mia, Karen en Emma. Van zodra ze zien dat ik hen heb opgemerkt zwaaien ze alle zes blij naar me en springen nog wat hoger.
Mijn glimlach wordt groter terwijl ik verder zing en me helemaal laat gaan. Maar natuurlijk kan ik twee afwezigheden niet uit mijn gedachten zetten. Het grootste deel van mijn gedachten gaat naar het juist zingen en gitaar spelen, maar dat kleine beetje dat overblijft vraagt zich af waar Max en Kya zijn. Waarschijnlijk niet hier.
‘Hier is Know who I am!’ schreeuw ik door de micro en lach naar mijn vrienden in het midden van de ruimte, maar mijn ogen worden getrokken naar een donker hoekje waar ik twee gedaantes zie staan. Ik moet even slikken voor ik terug kan beginnen zingen. Een licht draait iet smeer naar dat hoekje en ik kan nu duidelijk zien wat ik niet had durven hopen. Daar in dat hoekje staan Max en Kya. Mijn ogen blijven vast staan bij hen en dat heeft Tayana ook duidelijk gezien. Ze draait haar hoofd in de richting dat ik uitkijk en volgt mijn blik naar Max. Ze lacht naar hem en daarna naar mij.
Dat Kya daar bij in dat hoekje staat, wil waarschijnlijk zeggen dat Max haar op de hoogte heeft gebracht van alles wat er gebeurd is. Hij wilde me duidelijk de afstand geven die ik nodig heb, maar ik ben zo blij dat hij hier is. Kya zwaait naar me en Max lacht trots en knipoogt even. k voel hoe mijn zelfvertrouwen groeit en voel hoe ik helemaal tot leven kom. Ik lach terug naar hen en richt me dan weer op het volledige publiek. Nu dat ik weet dat Max hier in de zaal staat lijk ik nog meer te genieten van wat ik doe. Ik lijk er nog net dat beetje meer van overtuigd dat we het goed doen. En dit alles niet omdat ik ontzettend veel van Max hou, maar omdat ik weet dat hij mijn beste vriend is en zal blijven, om het even wat er ook gebeurd.
We spelen nog twee liedjes, maar dan is het al weer tijd om van dit podium af te stappen. De laatste noten die ik samen met Lukas zing blijven nog een beetje hangen. Ik wil het rekken. Ik wil hier niet weg, ik voel me hier beter dan ik ooit had kunnen dromen. Ik voel me hier op mijn plaats, alsof alle puzzelstukjes samenvallen tot een prachtige puzzel van mijn leven. Mijn leven waar muziek nu voorgoed een deel van is op een manier die ik nooit voor ogen had.
‘Bedankt iedereen!’ roep ik naar het publiek en ondertussen komen Lukas, Tayana en Niel naast me staan. We zwaaien samen naar ons publiek dat luid gilt -vooral mijn zes klasgenoten en twee vrienden in het donkere hoekje- en lopen dan samen het podium af terug naar het smalle gangetje.
Ik ga als eerste en duw de deur open. We worden meteen begroet door onze trotse manager. Michael straalt, zijn ogen twinkelen en kijken ons fier aan.
‘Prachtig. Ik had het zelf niet beter kunnen doen!’ stottert hij een beetje. ‘Kom.’ Hij leidt ons terug naar de kleine kleedkamer. Ik zit nog vol vreugde en energie en huppel zowat achter hem aan, luid babbelend tegen Tayana. We komen met z’n vieren aan in ons klein kleedkamertje waar meteen een groepsknuffel volgt.
‘Hoe geweldig was dat?’ roept Tayana door de kamer. Meteen reageren mijn en nog de twee jongensstemmen op haar vraag. We schreeuwen, gillen en kwebbelen alle vier door elkaar. Een buitenstaander zou ons niet verstaan, maar wij weten gelukkig naar wie te luisteren.
Lukas slaat plots zijn arm rond mijn schouders. ‘Zie je, dat was niet toch zo moeilijk?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, inderdaad.’
‘Oké, jongens. We moeten hier weer buiten van de cafébaas. En bovendien staan er buiten een paar mensen te wachten op je Fi,’ komt Michael na een tien minuutjes zeggen (ik had hem eerder zelfs niet zien weggaan).
We nemen onze instrumenten en volgen Michael naar buiten langs een zijgang. Het wordt al donker buiten, ik gok dat het zo’n half elf zal zijn. Maar ondanks de schemer herken ik net als binnen de zes gezichten van mijn klasgenoten.
‘Fi!!’ Tina komt naar me toe gelopen en knuffelt me bijna plat. ‘We hebben je verrast, hé?’
Ik knik. ‘Ja, wow ik wist zelfs niet dat jullie hier iets van wisten.’
‘Wij wisten inderdaad van niets. Je had best iets mogen zeggen...’zegt ze met een pruillipje.
‘Sorry...’ Ze heeft gelijk, ik had hen dit echt moeten zeggen. ‘Geeft niets. Mia had je op de radio gehoord en zij heeft ons opgebeld,’ legt ze uit.
‘Ja, de anderen zaten of in het buitenland of op een familiefeest of zoiets,’ vult Mia aan. Ze geeft me ook een knuffel. Over haar schouder kan ik de silhouetten van Max en Kya zien. Ze komen net het café buiten, draaien even hun hoofd naar me, lachen en verdwijnen dan de nacht in. In plaats van het erg te vinden dat ze vertrekken en ik geen dag heb kunnen zeggen, voel ik me dankbaar voor de afstand die ze nog steeds bewaren. Ik weet dat Max hier vanavond voor mij was en dat is genoeg. Hoe zou hij ooit mijn eerste optreden gemist kunnen hebben? Het zou niets voor Max zijn, maar hij blijft aan mij denken en houdt zich aan onze afspraak.
Ik lach terug en geloof meer dan ooit dat mijn gevoelens zullen verdwijnen. Geen idee wanneer, maar op een dag zal ik Max weer helemaal kunnen zien als mijn beste vriend en niets meer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.