FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Zaterdag 17 januari 2004

Niemand had verwacht dat hij, juist hij, abnormaal zou zijn. Het was in ieder geval niet te merken aan hoe hij zich gedroeg. Of juist wel?
Het was een gewone zaterdag in januari toen alles begon. Hij, en zijn twee beste vrienden Pim en Andreas, zaten in de woonkamer van zijn ouderlijke huis. De televisie stond op, evenals de playstation. In kaki uniformen gehulde soldaten strompelden over het beeldscherm, hun geweer werd even wild bestuurd als Pim echt was.
Ze schudde haar bruine haren uit haar gezicht en ramde haar duim op een toets, zodat Andreas kreunend zijn controller naar Tom gooide. Die pakte het grijnzend over om ze eens goed van katoen te geven.
Op dat moment besloot Pim roet in het eten te gooien en het spel minder eerlijk te spelen. Ze boorde haar elleboog diep in Toms maag, die dubbel klapte en zijn controller op de grond liet vallen. Het maakte even een enorm lawaai, en toen werd het weer muisstil op tikkende vingers en ratelende geweren na.
‘Pim, jij valsspeler!’ riep Andreas lachend en sloeg een kussen tegen haar hoofd.
Dat mondde uit tot een worstelpartijtje en eindigde met Tom die Pim over zijn schouder had hangen en Andreas die zich onder de bank had verstopt, en Bill die het lawaai had ‘opgevangen’ - niet dat hij er moeite voor moest doen - en nu met kladblok in zijn handen in de woonkamer stond en heel het tafereel gade sloeg.
‘Bill. Help.’ piepte Tom en liet zich zo dramatisch op de bank vallen dat Andreas over de grond rolde van het lachen.
‘Ik ken jullie zo niet!’
Pim sprong overeind en liep op Bill af, haar hand stevig vooruit en een glimlach op haar gezicht. ‘Patricia Mionati, maar jij mag me Pim noemen.’
Tom was net bezig Andreas op de bank te hijsen maar hield daar meteen mee op toen Andreas zich weer op de grond liet vallen terwijl hij schaterde.
‘Je bent hier bijna elke dag, het zou nogal erg zijn moest ik je nu nog steeds niet kennen.’
Pim klemde haar armen om haar hoofd en kreunde ‘Hoofdpijn.’
Bill trok een wenkbrauw omhoog. ‘Huh?’
‘Ja, jij zegt net dat je ons niet kent, en nu zeg je van wel, en mijn arme brein kan al die verwarring niet aan.’
‘Sorry.’ zei hij en glimlachte verlegen.
‘Zeg dat maar tegen mijn hersenen.’ mompelde Pim en draaide haar hoofd zo dat haar rechteroor richting Bills mond gericht was.
‘Dat ga ik zo ontzettend niet doen!’
‘Nou-hou, Tommipommi! Billywilly wil niet sorryworry zeggen tegen mijn breinieweinie.’
Andreas kreeg bijna geen lucht meer, Pim grinnikte flauw met haar eigen grapjes en Tom moest zich enorm inspannen om niet te lachen. Het was zijn tweelingbroer, maar desondanks dat bleef Pim gewoon te grappig.
‘Ja. Als jullie mij zoeken, dan… Doe dat gewoon niet, weet je!’ zei hij nogal bot en draaide zich om, zijn parfum en hairspray achterlatend in de bedompte woonkamer. De deur gleed zachtjes toe.
‘Tommipommi.’ grinnikte Andreas en trok zich aan de leuning omhoog. ‘Billywilly is boos, denk ik.’

‘Verongeluk niet onderweg. En Pim, ram Andreas alsjeblieft de sloot niet in.’ hoorde Bill Tom roepen. Dat betekende dat Pim en Andreas eindelijk weg waren.
Andreas mocht hij, hij kwam hier vroeger al vaak en was meer een broer dan een vriend voor Bill. Maar Pim, dat was de nagel aan zijn doodskist. Niet alleen aan die van hem, aan vrijwel ieders doodskist. En dan vooral bij Alex, Bills beste vriendin.
Hij klemde zijn pen tussen zijn lippen en krabde in zijn haar.
Het kwam maar niet. De laatste tijd ging songteksten schrijven helemaal niet meer.
Weken aan een stuk sloot hij zich een uurtje op, schreef een songtekst en stopte die veilig weg in zijn bureau, maar sinds enkele dagen niet meer.
De reden wist hij wel, maar hij wou het niet weten. Dat vertikte hij onder ogen te zien.
De deur ging zachtjes piepend open. Tom stak zijn hoofd, pet en dreadlocks incluis, door het kiertje naar binnen.
‘Ze zijn weg.’
Bill knikte en krabbelde over een tekeningetje dat hij in de kantlijn had getekend. Tom stapte verder de kamer in.
‘Is er iets?’ vroeg Bill zonder opkijken en verbeterde een woord dat hij verkeerd had geschreven, doorstreepte daarna de volledige zin waarin het woord gestaan had en begon zijn hoofd af te gaan voor betere mogelijkheden.
‘Nee, natuurlijk niet. Weet je, laat ook maar.’ En zonder nog iets te zeggen, verliet hij de kamer en sloeg de deur toe.
Bill knipperde even en keek toen opzij, naar het plekje waar Tom net nog had gestaan. Het slaan van de deur donderde nog na in zijn hoofd.
Het was niets voor Tom om zo te reageren. Hoewel hij wel vaker boos werd als hij niet aangekeken werd.
Ja. Ik had hem moeten aankijken, dan was hij niet zo boos geweest, dacht Bill en legde zijn blok neer. Dat zou niet meer gaan lukken vandaag, en hij moest nog huiswerk maken ook. Al was huiswerk bijlange aan nog niet zo aantrekkelijk als nodig om Bill aan het werk te zetten.
Hij slofte naar zijn bureau en schoof meteen al de rommel van het tafelblad. Papieren gleden door de lucht en crashten tegen de grond, pennen wierpen zich onder de kasten en zijn horloge viel net niet naar beneden, werd enkel tegengehouden door de nagel van de rechterwijsvinger die toevallig in de buurt was. Een opgeluchte ademhaling.
Bill trok een lade open en haalde er een dik boek uit, in zwart kaftpapier gewikkeld en met sierlijke letters op het etiket, zeggend dat dit het boek van Wiskunde is en dus niet wat Bill zocht. Na wat gerommeld te hebben, vond hij eindelijk Duits.
Hij knipte het bureaulampje aan en zocht zijn vulpen en een blad met hoofding van zijn school, om eindelijk aan dat opstel te beginnen.

Reacties: