FanFic.nl

Columns, sprookjes, kortverhalen..

It's now I understand..

Ik heb hem altijd gehaat. Ook al deed hij iets goed, in mijn ogen kon hij nooit iets goed doen. Ik probeerde het wel, maar ik mocht hem gewoon niet.
Waarschijnlijk zal ik hem nooit verwelkomen zoals dat hoort. En ik schaam me er nu al voor. Vooral omdat ik hem nu begrijp. Ik begrijp nu hoe het voelt om iemand echt graag te zien en te moeten leven onder het feit dat dit niet wederzijds is.
Ik weet nu wat het is om recht onder zijn neus te moeten leven, en hem te zien pronken met de liefde van zijn leven.
En ik weet nu wat het is om je zo te voelen. Ik weet hoe moe je ervan wordt om telkens weer te doen alsof je blij voor hem bent omdat je weet dat hij gelukkig is en omdat je hem dat ook gunt.
En ik weet ook hoe moeilijk het dan is om je 's avonds weer in slaap te huilen, met de gedachte dat je wou dat je niet geboren was.
Of het slijt? Waarschijnlijk wel. Maar niet bij mij. Nog niet.
Dus ik weet nu hoe hij zich moet gevoeld hebben. De hele tijd lang. Ik voel nu de pijn die hij zelf al zolang voor haar voelde. Ik voel hoe hij haar wil loslaten, maar hoe het godverdomme niet wil lukken. Dat voel ik nu zelf.
Ik voél het nu, in plaats van er mijn schouders over op te halen, zoals de rest doet. Zoals de rest hem schouderklopjes geeft en even luistert in moeilijke tijden en er daarna weer vandoor gaat.
Maar gelukkig ben ik niet alleen.
Dat maakt van ons twee zielige huilebalken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.