FanFic.nl

Columns, sprookjes, kortverhalen..

Lovestory - Een nieuwe gsm

Lara zat te dromen. De les Latijn was daar de geschikte plaats voor, aangezien toch niemand zich interesseerde in dat vak, en het, zoals de leraar het zelf omschreef, een noodzakelijk kwaad was.
Het object van haar dromen was niet echt origineel. Al haar dromen gingen over Felix. Felix was een zesdejaars, hij was een jaar ouder dan haar. Hij was immens populair, en Lara begreep niet dat hij nog vrijgezel was, al was ze daar wel blij mee.
Als het aan haar lag zou daar snel verandering in komen, maar ze was nog wat te verlegen om zomaar op Felix af te stappen. “Shit, shit, shiiiiiiit!”� vloekte Lara binnensmonds. Gelukkig zat ze op de laatste bank in de les Latijn.
“Katrien, heb jij mijn GSM soms gezien?”� fluisterde ze tegen Katrien, haar beste vriendin en buurvrouw in zowat alle klaslokalen.
“Dat meen je toch niet, hé, Lara? Die GSM is amper een week oud. Je gaat me toch niet vertellen dat je hem al kwijt bent?”�
“Ik weet het niet!! Ik vind hem nergens! Waar heb ik dat rotding toch gelaten?!”�
“BOE!!”� schreeuwde meneer Kempens naast Lara's oor. Die schrok zich een hoedje. Meneer Kempens humor en angstgevoel waren niet om over naar huis te schrijven.
Als hij leerlingen vond die niet (goed) opletten, sloop hij er stil naar toe, tot groot genoegen van de klas, die dan naar hartenlust kon babbelen, en riep hij één of andere goedaardige verwensing om hen de stuipen op lijf te jagen. Zo hoopte hij dat hij de leerlingen naar zijn hand kon stellen en dat ze zouden beloven het nooit meer te doen.
Meestal gold dat dan alleen voor de rest van die les; de volgende dag waren de leerlingen hun beloften om buitengewoon en fantastisch goed op te letten, allang vergeten natuurlijk.
Lara sprong zoals gewoonlijk verschrikt op.
“Lara en Katrien! Gaan jullie alsjeblieft eens opletten in plaats van te zitten kletsen? Als dit lokaal niet zo klein zou zijn, zat er niemand nog naast elkaar en dan nog iets...”�
Lara zuchtte geërgerd. Meneer Kempens had duidelijk geen GSM.

Een gevonden GSM?

Felix rekte zich gelukzalig uit. Het zonnetje scheen heerlijk op zijn nog te bleke huid en zijn klas zat op de bankjes op het speelplein te genieten van hun tweede studie-uur die dag. Wat waren twee uren wiskunde na mekaar toch leuk als de leraar er niet was. Alleen dan, natuurlijk. Hij schudde eens met zijn goudblonde krullen en liet de warmte zijn bewustzijn overnemen.
Zijn vrienden waren de grappen en grollen uit de laatste aflevering van M!LF gisterenavond aan het herhalen. Pieter lachte zich een breuk met een slechte imitatie die Jasper nadeed. Geweldig.
Hij dacht even na. Het was het vierde uur op maandagmiddag en straks verkochten ze Panini-broodjes. Die waren altijd snel uitverkocht en er ontstonden steeds ellenlange files, dus moest hij zich straks wat haasten om nog op tijd in de refter te geraken. Alhoewel... Met de populariteit die Felix in de loop der jaren op school verworven had, kon hij makkelijk aan de hele rij een broodje vragen.
Niet dat hij daar regelmatig gebruik van maakte, alleen als hij heel hongerig was.
Plots zag hij op een leeg bankje naast zich iets glinsteren. Een weerkaatsing van de zon? Of? Hé.. Was dat...?
Een GSM! En zo te zien nog niet zo'n oud modelletje ook.. Wie laat die hier nu zomaar liggen?
“Hé, jongens, ik breng dit even naar de receptie...”� zei hij terwijl hij wees op de GSM. Zijn vrienden waren nog steeds geïnteresseerder in Jaspers hilarische humor dan in Felix' vertrek.
Die zette zich recht en stapte de trap op, naar het secretariaat. Plots begon de GSM te trillen.
“Katrien belt. Opnemen?”�
Hij drukte snel op 'nee', waardoor de schermafbeelding zichtbaar werd.
Damn, dat was Lara! Lara was een vijfdejaars en ongelooflijk knap. Ze was een speels meisje met halflang krullend, bruin haar, gifgroene ogen en schattige kuiltjes in haar wangen als ze glimlachte. Hij kende haar van ziens en van een paar woorden mee te spreken, maar ze was één van de enige meisjes waar hij niet zomaar op durfde opstappen, en dat wilde wat zeggen.
“Ja, jongen?”� vroeg de persoon die verantwoordelijk was voor de verloren voorwerpen.
“Ik vond deze GSM...”�
“Hé, mijn GSM!”� hoorde hij plots achter zich.
En daar stond ze, zijn engel.

Lara's happy end

Lara zat op het randje van een depressie. Waardevolle voorwerpen zouden voor de rest van haar leven van haar weglopen en al haar nummers was ze kwijt.
Of toch niet...?
“Hé! MIJN GSM!”� riep ze, toen ze iemand met zijn vondst aan het secretariaat zag staan. Al snel had ze daar spijt van. Dit was Felix, die daar slungelig stond te staan met zijn fantastische lach.
“Mooie foto,”� zei hij blozend, toen hij haar de GSM overhandigde.
“Dank je,”� zei Lara, terwijl ze het bloed naar haar wangen voelde stromen.
Daar stond ze dan, stom te grijnzen met rode wangen. Wanhopig dacht ze aan iets om over te praten, maar het was alsof alle onderwerpen uit de wereld verdwenen waren.
“Heb je geen zin om na school iets te gaan drinken?”� vroeg hij haar. Lara kwam helemaal uit de lucht vallen.
“Ik bedoel, het kan ook een andere keer, hoor.”� zei hij duidelijk teleurgesteld.
“HIJ. GEí�NTERESSEERD. IN. MIJ.”� was het enige waaraan Lara kon denken.
“Nee, straks is perfect.”� glimlachte ze. Felix keek haar opgelucht aan. In beide paar ogen glinsterde iets. Alsof ze alle twee op iets broedden. Lara had zo het gevoel dat dit nog iets kon worden..

Reacties:

xEmma zei op 6 maart 2010 - 19:37:
Ah, super leuk!
Ik hou wel van een happy ending (:
- ik ben door de happy ending nu nog hyperder dan ik net was, wat eigenlijk ongezond is -
En ik vind dat je leuk schrijft, lekker vlot.

Ik ga nu nog iets van je lezen (:
xx