FanFic.nl

Columns, sprookjes, kortverhalen..

Nee, ik ken hem niet.

Je denkt dat je hem kent. Elk moment dat je met hem spendeert, creëer je een eigen mening.
Maar wat als blijkt dat hij een masker opzet? Zoals in 'Pa, pa, pa, pokerface, pa, pa, pokerface!'
En wat als blijkt dat elke keer je hem opnieuw ziet, hij weer anders doet?
Weer anders reageert?
Weer anders is?
Ik probeer al keer op keer vat op hem te krijgen, maar het lukt me maar niet.
Elke keer weer verrast hij me. Positief of negatief.
Maar bij hem weet ik het negatieve toch steeds in iets positiefs te wenden.
En ik weet dat het eigenlijk betekent dat ik hem gewoon nog niet helemaal ken. Dat er nog steeds minieme deeltjes zijn die voor mij nog onbekend zijn.
Maar ik kan me er niet toe aanzetten het erg te vinden.
Want dat betekent ook dat ik hem nog beter mag leren kennen. Daar steekt het positivisme weer de kop op.
Hij is mijn roze bril. En ik ken hem niet eens...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.