FanFic.nl

Columns, sprookjes, kortverhalen..

Het leven

Gras kriebelt in mijn nek. Een of ander steentje prikt in mijn rug, maar ik lig te goed om me te verzetten.
“Kijk! Mama, mama, die wolk is een hond! Misschien is het Flappie wel, die zat toch in de hemel, hé, mama?”� hoor ik een klein meisje met sproetjes en twee staartjes zeggen.
Schattig toch, die kinderlogica?
Maar ze heeft wel gelijk. Die wolk is net een poedel.
Alhoewel.. Nu ik mijn hoofd draai, is het eerder een snoezige labrador. Sommigen stellen de wolkenhemel voor als het leven.
Je kan er de hand niet op lekken, maar het verandert. Elke seconde. Net zo snel als die poedel een labrador werd. Nu zie ik een donkere wolk boven de lichtere verschijnen.
Het duurt even, maar langzaamaan neemt de donkere wolk het helemaal over.
Even sluit ik mijn ogen weer, zo kan ik beter nadenken.
Dat denk ik toch. Het is een soort tic nerveux.
Ik sluit mijn ogen om alles eens op een rijtje te kunnen zetten. Blijkbaar helpt het.
De grijze wolk hangt nog steeds boven mijn hoofd als ik mijn ogen open. Ook dat moet het leven voorstellen, realiseer ik me. Voor sommige mensen dan... Die denken dat als alles eens goed gaat, dat er hen dan iets slechts zal overkomen.
Ze kunnen nooit echt gelukkig zijn. Ze houden de schijn op, een zwak probeersel dat op op geluk lijkt.
Want stel je voor... Bang zijn om te lachen, om te zingen en te springen. Bang dat er dan iets zal gebeuren. Iets onverwacht onheilspellend.
Is dat leven? Drie letters. Nee.
Zulke mensen zijn bang om te leven? Leven is genieten. Onvermoeid doorgaan, maakt niet uit hoe en onder welke omstandigheden.
Leven, verdomme.
Een druppel valt neer op mijn neus. Het regent.
Ik zet me recht. Ik ga leven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.