Hoofdcategorieën
Home » Overige » Columns, sprookjes, kortverhalen.. » Lovestory - Het mysterieuze ontbijt
Columns, sprookjes, kortverhalen..
Lovestory - Het mysterieuze ontbijt
Eline keek verlangend naar de roze laptop in de winkeletalage. Aan het eind van de zomer was die van haar.
Omdat ze een buis had voor wiskunde wouden haar ouders helemaal niets bijleggen. Het enige wat ze haar gaven, was bijles.
Daardoor moest ze ervoor gaan werken. Niet dat ze dat erg vond. Eline vond het heerlijk om 's zomers op het strand te liggen bakken en te surfen.
Meer had ze niet nodig om er een fantastische zomer van te maken. Het was dan ook een logische keuze geweest dat ze - nu ze eindelijk zestien was - als vakantiejob als redster op het strand zou gaan werken.
Haar diploma EHBO had ze al lang op zak. Nu moest het weer nog wat meevallen en haar zomer kon niet meer stuk.
Zeker niet met al die knappe redders in de buurt. Ze was altijd al gevoelig geweest voor mannelijk schoon, maar nu ze ook nog haar collega's zouden worden, kon ze niet wachten op deze zomer.
Vandaag was haar tweede werkdag en ze had haar ogen gisteren al goed de kost gegeven.
Ze had wel verwacht dat er veel prachtexemplaren zouden rondlopen. Dat was immers elk jaar zo, en dat zou niet veranderen omdat zij dit jaar ook oud genoeg was voor een vakantiejob.
Sportief, mooi gebruind, knap, spontaan en lief genoeg om kleine jongetjes te helpen met hun zandkastelen...
Tja, wat kon ze zeggen? Het oog wou ook wat...
Maar één jongen was haar echt opgevallen. Jasper.
Hij was het totaalpakket. Hij was gespierd en bruingebrand. Zijn witte tandpastaglimlach bezorgde hem kuiltjes in zijn wangen en dan knepen zijn ogen ook altijd zo schattig dicht.
Bovendien was hij nu al zo'n beetje haar maatje. Eline keek nu al uit naar de zomer.
“Hey, Eline!” lachte hij haar toe. Daar stond hij, blinkend in de, nu al, brandende zon. Hij leek een beetje op ene Italiaanse god, ze moest hem absoluut vragen of er zuiders bloed door zijn aderen vloeide.
“Jasper! Alles goed?” glunderde die. Hij knikte volmondig en ging de boot naar zee rollen.
Twee weken later werd Eline wakker van haar wekker. Mopperend gooide ze haar knuffel ernaar toe.
Hoe graag ze haar vakantiejob ook deed, het vroege opstaan begon zich te wreken. Het flutontbijt in haar hotel sloeg ze over en ze sprong op haar fiets. Ze kocht onderweg wel een appel of iets anders wat vlotjes naar binnen ging om de dag mee te beginnen. Dat deed ze toch al twee weken. Lekker gezond.
Voor haar doemde het reddershuis op. Het was een heerlijk warme dag. Er was nog niemand gearriveerd, het was immers nog vroeg.
Alhoewel...
Op tafel lag een schotel met twee croissants, een rode roos en een post-it die op de meest hard gebakken koffiekoek plakte.
“Voor zeemeeuwtje'” was er op te lezen.
Dat was Elines bijnaam daar, sinds ze aangevallen was door van die grote vogels op het strand. Haar collega's kwamen niet meer bij van het lachen, en sindsdien kende bijna niemand nog haar echte naam.
Blij nam ze een croissant op en beet erin. Een stuk fruit mocht dan wel gezond zijn, er ging niets boven een heerlijk ontbijt, ook al was het nog zo slecht voor de lijn.
Normaal was ze altijd een grote eter, maar hier had ze jammer genoeg niet altijd even veel tijd.
Maar van wie was die roos? Vreemd...
Plots bemerkte ze onder croissant een tweede post-it. Die was haar nog niet opgevallen. Die mysterieuze romanticus wist wel hoe hij een meisje moest verrassen!
“Geniet ervan. Kom dan maar naar de boot.”
Eline's nieuwsgierigheid won het van haar honger en lokte haar naar de boot.
Ergens vond ze het wel spannend. Ze dacht altijd dat zij hier als eerste was, elke ochtend opnieuw. Wie was er dan nog vroeger opgestaan om uitgerekend haar te verrassen?
Haar hart maakte een sprongetje toen ze zag dat niemand minder dan Jasper in het bootje zat. Wat was dit toch?
Was het een of andere flauwe grap of was die kleine waterkans dat hij haar even leuk vond als zij hem, toch mogelijk?
“Jasper?” fluisterde Eline. Kon dit echt gebeuren?
“Ik vind je vanaf de eerste dag al een toffe, en stilaan ook wel meer dan dat. Ik wou er niet aan toegeven, want we wonen kilometers uit elkaar en ik wil niet dat je een zoveelste vakantieliefde wordt. Daar ben je te speciaal voor.”
Hij stopte even om haar aan te kijken.
“Maar toen bedacht ik,.. Als je toch zo speciaal bent als ik vermoed, dan kan onze relatie kans op slagen hebben, toch?”
Eline keek hem liefdevol aan.
“Maar ik ben niet zo'n lefgozer, dus besloot ik je op een ontbijtje te trakteren met laffe post-its,” vervolgde hij.
“Gelukkig voor jou ben ik wel een lefgozer.” glimlachte Eline, voor ze hem teder in de armen sloot.
Dit werd hun zomer.
Reacties:
*Werd aangetrokken door de titel
**Is trouwens nog steeds hyper*
Oewwh (;
Jasper klinkt als helemaal mijn type
en ik vind dat je nog steeds leuk schrijft!
X
oww mooi!!!
x