FanFic.nl

Bite [Vamps]

The Tragedy of Julius Caesar [14]

Nancy, Monster en Julia zijn nu al een tijdje weg en ik heb de bagage al op de overloop boven gezet, behalve die van mij. Mijn slaapkamer is op de begane grond.
Ik zit nu naast Tom in de zetel. Hij tikt nerveus met de tip van zijn schoen op de grond. Ik begrijp hem wel, zo in een huis met één vampier, terwijl er zo meteen nog twee komen.
‘Huyen?’
Ik draai mijn hoofd voorzichtig om, hij kijkt me een beetje verlegen aan en zit half gedraaid om me aan te kunnen kijken, terwijl het getik blijft aanhouden.
‘Ik euhh… Mijn broer. Bill. Hij… Ik heb gezegd dat hij… Kan hij hier ook komen, denk je?’
Ik neem zijn gezicht schattend op, dan staar ik naar een punt in de verte.
Kan hij dat?
Als hij durft. Met drie vampiers, slechts een enkel druppeltje bloed blootgesteld aan de lucht en zo vervoerd naar de twee meiden brengt hen op hol, en ikzelf kan ook een zwak moment hebben, per toeval. Hij zou constant gevaar lopen.
Hij weet het echter. Veronderstel ik.
Wacht, zou hij het weten? Ik weet niet eens wat Tom precies heeft gezegd aan zijn familie, maar het zal vast niets in de aard van ‘Ik ga bij een vampier logeren’ zijn.
‘Weet Bill ervan?’
Tom kijkt me aan, en zijn blik zegt genoeg. Niet dus.
‘Oké, Tom. Bill mag hier komen, maar dat alleen onder bescherming van mij. En je gaat het hem eerst zeggen. Onder mijn begeleiding. En bescherming.’ voeg ik er nog aan toe en sta dan recht. Het getik houdt op en Tom grijpt me bij mijn elleboog.
Verbaasd door dat hij dat durft, blijf ik staan en kijk over mijn schouder.
‘Ja?’ vraag ik geamuseerd.
‘Zou ik je iets mogen vragen.’
Ik druk mijn vingertoppen tegen elkaar en ga zitten, zet mijn serieuze gezicht weer op en kijk naar één van zijn zwarte vlechtjes, die kronkelend over zijn schouder glijdt.
‘Zou Juh… Laat maar zitten.’ Een rode blos kruipt naar zijn wangen en ongemakkelijk draait hij zijn hoofd weg.
‘Julia?’
Hij knikt, en stoot een ‘uhu’-geluidje uit, om nog steeds niet naar mij te kijken.
‘Ben je verliefd op haar?’
‘Oh, is het zo duidelijk?’ kreunt hij en legt zijn hoofd in zijn handen. Een jammerlijk geluid komt uit zijn keel en hij heft zijn hoofd op, maar zijn handen trillen nu wel heel erg.
‘Het kan niet, want ze is… wat ze is. Maar het moet kunnen, ik wil niets liever. Maar er is Demitri, die zal niet rusten voor ik sterf. Maar aan de andere kant wil ik voor haar vechten. En… Oh god.’
Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn schouder en knijp er even in. Zijn ogen schieten omhoog en schuchter glimlacht hij.
‘Weet je, Huyen. Voor een vampier ben je best chill.’
‘Oh ja?’ lach ik en lik langs mijn tanden. Meteen deinst Tom zo ver achteruit dat hij de bank al helemaal heeft opgebruikt qua plaats en op de grond dondert. Pijnlijke kreunen volgen.
‘Sorry.’ zeg ik lachend en loop langs de bank heen, stap over hem en begeef me naar mijn slaapkamer.

Een kwartiertje later stappen Nancy en Julia, op de voet gevolgd door Monster, over de drempel en schudden allebei het sneeuw van hun mouwen.
‘We waren bijna hier toen het begon te sneeuwen. En Tom, ik heb pizza voor je.’
Julia kijkt even vreemd naar Nancy en mompelt dan, zo zacht dat Tom het ongetwijfeld niet gehoord heeft maar ik weer wel: ‘Net toch nog niet?’
Nancy haalt haar schouders op en wijst, met haar zwartgelakte nagel, naar de diepvries.
Tom grist de doos uit haar handen, glimlacht even heel lief en huppelt dan naar de keuken.
Nancy loopt naar de boekenkast in de hal, pakt een boek met een harde, smaragdgroene kaft en gouden inktletters op de rug eruit en duwt dat in het voorbijgaan in mijn handen.
‘Die ken je nog wel hé?’ glimlacht ze en gaat in de zetel zitten.

Een jongen met vrij volwassen uitstraling en lang, glanzend blond haar staarde dromerig uit het raam toen er op de deur geklopt werd. Hij keek niet op of om, de boom die zachtjes heen en weer wiegde in het midden van het plein trok al zijn aandacht naar zich toe.
‘Aha, je naam?’
‘Nancy Rongen.’
De jongen keek nog steeds niet om, maar wiebelde al wel zenuwachtig heen en weer. Nieuw bloed. Helemaal niet goed, helemaal niet.
‘Daar naast Huyen is nog een plekje.’
Huyen kreeg het nu helemaal benauwd maar dwong zichzelf toch even op te kijken. Een meisje, met vrolijke twinkeling in haar ogen en een guitige glimlach om haar lippen stapte op hem af. Ze droeg een paars jurkje en haar ballerina’s gaven haar een feeërieke tint.
‘Nancy.’ zei ze zachtjes en roffelde met haar babyroze nagels op de tafel.
‘Huyen.’ mompelde hij en klemde zijn hand om haar pols. Toen keek hij in haar ogen en probeerde zo normaal mogelijk te lachen.
‘Sorry, ik doe het zo vaak.’
Ze schudde een lok uit haar gezicht en knipperde een tikkeltje te snel.
‘Negeren ze me niet, dan proberen ze me te versieren.’ dacht Huyen en liet haar hand los, om zich weer te concentreren op de boom buiten.
De les ging tamelijk snel, Nancy trok nog enkele keren zijn aandacht om een gesprek aan te knopen, maar echt veel noemenswaardig gebeurde er niet meer. De bel was nog het hoogtepunt van het vreselijke uur Latijn.
Meteen, zonder nog iets te zeggen, greep hij zijn schoudertas en beende het klaslokaal uit. De gang uit, eerste links, tot de helft van de gang en daar rechts, over het plein en toen de eerste deur links: de bibliotheek.
Hij liep meteen door naar de anderstalige literatuur en liet daar zijn tas op een tafeltje vallen, terwijl hij zijn jas wat verder dichtdeed.
Met zijn neus bijna tegen de kaften van de boeken speurde hij naar een boek dat hij nog niet eerder gelezen had, toen hij stopte bij The Tragedy of Julius Caesar van William Shakespeare. Hij trok het uit de rij boeken en draaide zich om. Daar liep Nancy, met een meisje dat haar de Nederlandstalige boeken liet zien.
Ze draaide zich om, met de flair van een kind en de elegantie van een vrouw, en zag Huyen.
Het eerste dat hij vroeg was waarom ze in godsnaam Nederlandstalige boeken zocht, en niet wat ze hier deed, want dat was wel zo logisch, al verachtte hij het alterego dat hoopte dat ze hier was voor hem.

Reacties: