FanFic.nl

Last Dance

<4>

‘Ik. Haat. Waterleidingen. Die. Kapot. Gaan.’ bromde Zara, wreef vermoeid in haar ogen terwijl ze zich op bed liet vallen. Het boek liet ze liggen waar het lag. Ze wou niet weer tot putje nacht opblijven, om zich te verslapen en om haar toneeltalent weer te moeten aanwenden.
Dan ging ze liever wat vroeger slapen, hoewel ze al twee uur had geslapen tijdens wat ballet had moeten zijn.
‘Ik ook.’ zuchtte Nona, die danskleren bij elkaar zocht.
Oefenen, oefenen, oefenen. Dat was al dat op haar planning stond. Het was weekend, dus kon ze haar huiswerk mooi uitstellen tot zaterdag, of eventueel zondag. In het weekend was het toch stil op internaat, omdat het merendeel dan naar ouders of familie ging. Slechts enkelen bleven hier, en Nona was daar één van.
‘Zara, ik wacht niet!’ zei Nona, zette haar handen op haar heupen en rolde even met haar ogen. Dat werkte meestal, maar deze keer was Zara te moe om zelfs maar op te kijken.
‘Dan ga ik wel alleen.’ probeerde ze nog, maar het hielp niet.
Nona ging alleen op pad.
Hinkelend op één been probeerde ze de losse, driekwart trainingbroek aan te doen. Dat lukte half en half. Op de trap kon ze dat risico niet wagen, stopte eventjes om haar broek fatsoenlijk aan te doen en hupte toen de trap af.
Netjes op tijd kwam ze aan in de danszaal.

Uitgeput sleepte ze zich de kamer in. Dat kwam omdat Erika op haar rug zat, en zij op de grond lag. Aan Zara was geen spoortje vermoeidheid meer te bekennen. Die begon dus meteen druk te praten met Erika, terwijl Nona zich haar bed in hees.
‘Waak me makker voor het eten.’ brabbelde ze, besefte dat ze iets fouts zei maar vond dat ze het wel zouden begrijpen. Dat vond ze, dat moest maar. En anders geen eten.
Maar ze kon niet slapen. Niet alleen omdat Erika en Zara in haar oren begonnen te roepen, maar ook… Eigenlijk was er geen tweede reden. Die twee hyperactieve kinderen hielden haar uit haar slaap.
‘Het is etenstijd, moeten we je nu makker waken?’ grinnikte Zara, trommelde op Nona’s rug en prikte toen in haar zei.
‘Makker!’ brulde Erika in haar oor.
Chagrijnig draaide Nona zich om, wurmde zich onder Zara uit en viel uit bed.
‘Gasten, ik vermoord jullie ooit nog eens.’ mopperde ze en slofte de slaapkamer uit. Op een slakkentempo ging ze door de gang, bij de trap haalden de twee Nona in.
‘Maar wij zijn je makkers.’ giechelde Erika.
‘En je maten.’
‘Maar ik lust geen Maes.’
‘Wat?’
‘Dat is de reclame van Belgisch bier. Dat komt wel eens op de voetbalzender van mijn vader.’
‘Raar.’ concludeerde Nona en maakte dat ze die twee achter zich kon laten. Dat lukte door expres een omweg te nemen. Dat koste haar meer tijd, maar dat bezorgde haar rust, en dus minder hoofdpijn.
Haar gedachten wemelden weer om de opdracht. De choreografie was alles behalve makkelijk, en ze had geduchte tegenstand. Ballet, prima, modern, ze had niets liever, jazz, was absoluut haar ding, maar hiphop… Nee, dat was haar ding niet echt. Ze kon het wel, daar niet van, maar een echte krak zou ze er nooit in worden.
Dus was het vroeg opstaan, oefenen en oefenen. En dan hopen dat het goed genoeg was.
Ze hoopte het maar. Opdrachten waren er zelden, en werd je gekozen, betekende dat extra punten. Die kon ze gebruiken, ze ging voor hoogste onderscheiding.
Ze merkte dat ze al zo’n vijf keer voorbij de grote deur naar de eetzaal was gelopen. Dat zou er vast grappig uitzien langs de andere kant, de goede kant.
Haar maag maakte genoeg lawaai om een heel klooster te doen beven. Oké, het was niet zo erg. Maar alsnog luid.
Dus ging ze maar naar binnen, de drukte in.

Na het eten, ging ze weer oefenen. Deze keer met Drake, dat vond ze eigenlijk wel zo eerlijk.
Drake was een typische hiphopper, droeg wijde broeken van ‘Kani’ en kon nooit gezien worden zonder pet. Hij was een kei in hiphop, wat wel zo logisch was, en hielp Nona er van tijd tot tijd mee. En dat was nu weer het geval.
De choreografie was voor hem een eitje, maar hij was een jaar jonger en mocht dus niet meedoen.
Een donkerblonde krul waagde het van onder zijn pet te komen, juist tussen zijn ogen, waardoor Nona in een lachbui terecht kwam en haast niet meer wist hoe te stoppen met lachen.
Dat lukte nadat Drake een raam had opengezet.
Toen legde hij stap voor stap de choreografie uit, gaf tips en hielp haar door de moeilijke passages heen. Het lukte haar zowaar de eerste helft foutloos uit te voeren. De tweede helft was echter een pak moeilijker, maar Drake besloot niet op te geven. Dat zat nu eenmaal in zijn karakter, en daar kon Nona weinig tot niets aan doen.
Ze oefenden tot ook het tweede deel zo goed als feilloos verliep, en het liep tegen elf toen Nona weer haar eigen slaapkamer in liep.
Zara sliep al, dus deed ze het licht niet aan. Ze vond haar bed op de tast, trapte haar schoenen uit en trok toen de deken over zich heen.
De slaap kwam niet meteen. Ze draaide en keerde, trapte de deken van zich af en trok die al even snel weer over zich heen. Ze telde schapen, koeien en geiten, maar dat hielp niet. Ze kreeg er alleen maar rare ideeën van, over boerderijen in verre landen. Normaal zou ze nu een boek pakken, maar de verleiding was te groot Harry Potter en de Relieken van de Dood nog eens te herlezen, en dan zou ze weer heel de nacht wakker blijven.
Dat zou niet zo handig zijn, slaaptekort leidde immers altijd tot mindere prestatie.
De enige optie die overbleef, was een wandeling. Maar zou ze dat wel doen? Zou de koude haar niet alleen erger wakker schudden? Zou de sneeuw haar niet juist heel vrolijk en hyperactief maken?
Maar ze hakte de knoop door en besliste toch te gaan. Ze had immers niets te verliezen.

Voor Tessa, dit is al één van die vele miljoenen. <3

Reacties: